Η Νέα Υόρκη (ξέρει να) παίρνει τα ρίσκα της.

Το πρώην επίκεντρο της πανδημίας στις ΗΠΑ, η πολιτεία που την περασμένη Κυριακή κατέγραψε για πρώτη φορά από τον Ιούνιο περισσότερα από 1.000 κρούσματα μέσα σε μία ημέρα, αποφάσισε να ανοίξει τα εστιατόριά της.

Και δεν εννοούμε αυτά που λειτουργούσαν ήδη υπαιθρίως, σε ανοικτό περιβάλλον.

Μιλάμε για τις κλειστές και στεγασμένες δομές εστίασης.

Ετσι, όλα τα εστιατόρια, που μέχρι τώρα λειτουργούσαν μόνο στους εξωτερικούς χώρους, θα μπορέσουν να ανοίξουν ξανά τις κλειστές αίθουσές τους από την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου, αλλά μόνο στο 25% της χωρητικότητάς τους, με τα αμερικανικά ΜΜΕ να κάνουν ήδη λόγο για μια δύσκολη σεζόν.

Μια σεζόν «επιβίωσης» για τα εστιατόρια αυτά.

«[Η πανδημία] μας κατέλαβε εξαπίνης και ενώ μέχρι τον Μάρτιο τα πηγαίναμε μια χαρά», λέει ο Σάντι Ινγκμπερ, σεφ στο Grand Central Oyster Bar & Restaurant, στον περίφημο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης της Νέας Υόρκη, το οποίο έχει κλείσει εντελώς από τον Μάρτιο.

Και μολονότι πολλά εστιατόρια έχουν ήδη ανοίξει σε κάποια υπαίθρια μορφή και με διάφορους ευφάνταστους τρόπους προσέλκυσης μέχρι και των πιο καχύποπτων και φοβικών πελατών – από σκηνές πικνίκ μέχρι κλειστές νάιλον «φούσκες» γύρω από τα τραπέζια, είναι κοινή η πεποίθηση ανάμεσα στους εργαζομένους στον χώρο της εστίασης ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων δεν θα τη βγάλει «καθαρή» τον χειμώνα και ίσως και να κατεβάσει ρολά.

Ειδικά όμως για κάποιες συγκεκριμένες επιχειρήσεις με στεγασμένους μόνο χώρους εστίασης, αυτή προβάλλεται ως η τελευταία, η πλέον απέλπιδα απόπειρά τους να κρατήσουν ζωντανές τις επενδύσεις τους και το βιος τους.

Ωστόσο, όπως τονίζουν πολλοί εστιάτορες, τα εστιατόρια δεν είναι κατασκευασμένα για να λειτουργούν με πληρότητα μόλις 25% και κανείς δεν έχει καμία εγγύηση για το τι μέλλει γενέσθαι.

«Είναι πολύ δύσκολο να προβλέψουμε τι πρόκειται να συμβεί», λέει ο Iνγκμπερ, του οποίου η επιχείρηση εξαρτάται ιστορικά και σχεδόν αποκλειστικά από τον τουρισμό και όχι από τους ντόπιους νεοϋορκέζους θαμώνες.

«Αλλά θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να τα καταφέρουμε», τονίζει.

Οι επιχειρηματίες διαμαρτύρονται ότι το άνοιγμα με πληρότητα 25% δεν επιλύει από μόνο του τα προβλήματά τους.

Επιτρέπει μεν την κοινωνική απόσταση μεταξύ των επισκεπτών, αλλά δεν υπόσχεται την απόλυτη ασφάλεια, ειδικά μεταξύ του προσωπικού, καθώς το τυπικό πρωτόκολλο ασφάλειας μιας κουζίνας ενέχει πολλούς κινδύνους εισπνοής του αέρα που κυκλοφορεί μέσα σε ένα υγρό, στενό περιβάλλον.

Κανένας όμως δεν τους ζήτησε, όπως λένε χαρακτηριστικά, να πληρώσουν μόνο το 25% του ενοικίου για τον χώρο όπου στεγάζεται το εστιατόριο.

«[Το μέτρο] Δεν έχει απολύτως κανένα οικονομικό νόημα για κανέναν από εμάς», λέει η Aντζι Μαρ, σεφ και ιδιοκτήτρια του εστιατορίου Beatrice Inn.

«Με 25% πληρότητα, απλώς δεν “βγαίνουμε”», προσθέτει, ενώ ο Ινγκμπερ επισημαίνει ότι το σωστότερο «θα ήταν μια πληρότητα της τάξεως του 75%».

Αλλοι συνάδελφοί του ζορίζονται ακόμη περισσότερο.

«Μια πληρότητα του 75% είναι απαραίτητη μόνο για να συντηρηθεί η επιχείρηση», τονίζει με τη σειρά του ο Τζίμι Λάι, ιδιοκτήτης του βιετναμέζικου εστιατορίου Madame Vo.

Κάποιοι, ωστόσο, προσπαθούν απλώς να δουν το ποτήρι μισογεμάτο και να αποδεχθούν ό,τι υπάρχει αυτή τη στιγμή, με στόχο απλώς να… επιπλεύσουν.

«Είναι το πρώτο κεφάλαιο μιας καλύτερης ιστορίας», λέει ο Φου Κανάγκε, ιδιοκτήτης του κινεζικού εστιατορίου Karazishi Botan.

«Μετά θα πάμε στο 50%, ύστερα στο 75% και ελπίζουμε σύντομα και στο 100% της πληρότητάς μας».

Ωστόσο, όλοι τους καταλαβαίνουν ότι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον η πληρότητα του 100% δεν αποτελεί την πλέον ορθή υγειονομική επιλογή.

«Δεν λέω ότι πρέπει να ανοίξουμε στο 100%», εξηγεί η Μαρ, καταλήγοντας με νόημα ότι «πρέπει όμως να λάβουμε όλες τις προφυλάξεις προκειμένου να μην επιστρέψουμε στις κλειστές επιχειρήσεις που είχαμε τον Μάρτιο και τον Απρίλιο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News