Το ταξίδι των μεταναστών προς την Ευρώπη με μία βάρκα που πλέει στη Μεσόγειο -είτε από την Τουρκία προς τη Λέσβο είτε από τη Λιβύη προς τη Λαμπεντούζα- δεν είναι μόνο ένα σοβαρότατο σε κάθε διάστασή του γεγονός που απασχολεί τον Τύπο καθημερινώς, σε Ελλάδα και Ιταλία κυρίως, αλλά και ένα σύγχρονο μελόδραμα. Μάλιστα. Διότι έγινε όπερα στο Παλέρμο!

Οι ειδικοί μπορούν να αποφανθούν αν, από καλλιτεχνικής απόψεως και βάσει θέματος, πρόκειται για έργο «βερισμού» με όρους 21ου αιώνα. Οπωσδήποτε όμως διαφέρει από άλλα έργα όπερας. Το υπογράφουν ο πιανίστας-συνθέτης Λουντοβίκο Εϊνάουντι (είναι το πρωτόλειό του στη λυρική σκηνή) και ο ιρλανδός λιμπρετίστας Κολμ Τόιμπιν.

Το έργο τους ανεβαίνει στην όπερα του Παλέρμο, της σικελικής πρωτεύουσας, ως συμπαραγωγή με τη σκηνή της Νάπολης. Τιτλοφορείται «Winter Journey» («Χειμερινό ταξίδι») και λαμβάνοντας υπ’ όψιν την παρουσίαση του ίδιου του θεάτρου, «είναι ένα ταξίδι στον απελπισμένο χειμώνα της σημερινής Ευρώπης, στην απελπισμένη μοναξιά εκείνων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για να ξεμπαρκάρουν σε μία άλλη γη όπου θα ζητιανέψουν μια χούφτα ζωής».

Η παγκόσμια πρεμιέρα του γίνεται σήμερα, Παρασκευή 4 Οκτωβρίου.

«Είναι ένα ταξίδι των μεταναστών προς μία χώρα όπου θα βρεθούν αντιμέτωποι με την εχθρότητα ή με ένα κρύο καλωσόρισμα, ή ίσως δεν θα είναι διόλου ευπρόσδεκτοι σε έναν τόπο όπου υπάρχει χειμώνας της ψυχής» δήλωσε ο ιταλός συνθέτης στους New York Times. «Είναι ένα ταξίδι σε έναν εχθρικό κόσμο, στον οποίο η ψυχή μπορεί να πεθάνει».

Αφρικανοί τραγουδιστές

Η ιστορία φθάνει στα μάτια και τα αυτιά του κοινού από τρεις χαρακτήρες: πρωταγωνιστούν ένας άνδρας προερχόμενος από μία ανώνυμη χώρα, ο οποίος βολοδέρνει από βάσανο σε βάσανο καθώς επιδιώκει μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, η γυναίκα και το παιδί που έχει αφήσει πίσω. Η χορωδία λειτουργεί ως αρχαιοελληνικός χορός, ενώ ένας αφηγητής παρεμβαίνει με τη φωνή των ντόπιων, λέγοντας φράσεις του στυλ «αυτό το σκάφος δεν μπορεί να αποβιβαστεί στο λιμάνι μας», «γιατί να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα;», «δεν θέλουμε ξένους στους δρόμους μας».

Ο λιμπρετίστας δήλωσε ότι το έργο είναι «μια απλή ιστορία, σχεδόν μια λαϊκή ιστορία», στην οποία οι κύριοι χαρακτήρες «τραγουδούν τις δικές τους ιστορίες». Δεν είναι «απλώς πρόσκληση για ανοικτά σύνορα» είπε.

Η αφρικανική μουσική παίζει ρόλο στο έργο, και η ερμηνεία των ρόλων γίνεται από μη επαγγελματίες τραγουδιστές όπερας, αν και πρόκειται για γνωστούς αφρικανούς καλλιτέχνες.

Ο χορός εστιάζει και σε σκηνές από το τρομαχτικό παρελθόν της Ευρώπης, δηλαδή στις ημέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου –  σχετικά με αυτό το σκέλος του έργου ο λιμπρετίστας είπε στο νεοϋορκέζικο φύλλο ότι θέλει «να σκεφτούν οι Ευρωπαίοι το παρελθόν τους».

Από πλευράς θεάτρου, ο υπεύθυνός του δήλωσε ότι αυτή η όπερα είναι η πλέον κατάλληλη για το Παλέρμο, «μία ανοιχτή και φιλόξενη πόλη που υπό την καθοδήγηση του δήμαρχου Λεολούκα Ορλάντο αρνήθηκε να εφαρμόσει ορισμένες από τις σκληρές πολιτικές κατά των μεταναστών που θέσπισε η προηγούμενη ιταλική κυβέρνηση». (Σ.σ.: η συγκυβέρνηση της Λέγκας του Ματέο Σαλβίνι και των «πεντάστερων» του Λουίτζι ντι Μάιο, οι οποίοι «πεντάστεροι» όμως κυβερνούν και σήμερα με άλλους εταίρους.)

Είπε ακόμη ότι το συγκεκριμένο έργο ταιριάζει με το όραμά του για τη μη ελιτίστικη όπερα: «Η μετανάστευση είναι ένα από τα πιο βασικά παγκόσμια ζητήματα της εποχής μας».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News