Την άλλη μέρα (εχθες δηλαδή) περίπου στις 15.00 μου τηλεφώνησαν από τον Sky Θεσσαλονίκης και μου ζήτησαν μια δήλωση για το θέμα. Έφτασα στις 15.25 στην Παλιά Φιλοσοφική. Μέσα στην αυλή της μέτρησα οκτω άτομα που είχαν ανοιχτές σακούλες χασίς και πουλούσαν σε διερχόμενους ανάμεσα σε εκατοντάδες φοιτητές και φοιτήτριες. Είναι η ώρα που το ΑΠΘ σφύζει από ζωή. Στο πεζοδρόμιο έξω από το πανεπιστήμιο επί της οδού Εθνικής Αμύνης ο συνάδελφος ΖΓ ήδη μιλουσε στην κάμερα για το θεμα. Λιγο αργότερα μίλησε στο μικρόφωνο ένας νεαρός που μόλις ειχε αγοράσει χασίς υπερασπιζόμενος με πάθος τη θεωρία ότι δεν βλάπτει την υγεία και ότι είναι τραγελαφικό να απαγορεύεται αυτό και όχι το αλκοολ. Εκείνη την ώρα έφτασε και ένα συνεργείο της TV100 της δημοτικής τηλεόρασης του Δήμου Θεσσαλονίκης και μου ζήτησε δήλωση.

Όση ώρα μιλούσαμε στις κάμερες ένας έμπορος ναρκωτικών μας παρακολουθουσε κρυμμένος πίσω από την καγκελόπορτα. Οι καμεραμαν των δυο συνεργειων τράβηξαν πλάνα με ζουμ μέσα από τα κάγκελα. Αυτός έγινε επιθετικός και άρχισε να μας απειλεί «να φυγετε από δω, θα βρείτε τον μπελά σας, θα σας τακτοποιήσω» με απύθμενο θράσος. Μας κατεβρεξε νευριασμένος με ένα μπουκάλι νερό (ήταν στα 4-5 μέτρα) και μας το πέταξε βίαια. Δεν ανέχθηκα αυτο το πραγμα ούτε στιγμή και τηλεφώνησα αμέσως το 100 καλώντας τους να έρθουν να τον συλλάβουν. Στο πρώτο τηλεφώνημα μου είπαν μισόλογα για το «μέσα στο πανεπιστήμιο». Στο τρίτο τηλεφώνημα κατάλαβαν ότι είμασταν έξω στο πεζοδρόμιο οπότε δέχτηκε να στείλει αυτοκίνητο.

Μετά από έξι συνολικά κλήσεις ήρθαν τρεις της Ασφάλειας με πολιτικά. Δεν είχαν ιδέα τι πρέπει να κάνουν. Ούτε κανόνες εμπλοκής, ούτε επιχειρησιακό σχέδιο. Δεν σκέφτηκαν καν να μαζε΄ψουν το μπουκάλι μηπως είχε δακτυλικά αποτυπώματα.

Το σκέφτηκα εγώ αργά το βράδυ και χτυπουσα το κεφαλι μου. Με όσα έχω δει στο σινεμά, τους έφερα σε επαφή με τους φύλακες του ΑΠΘ.

Έδωσα περιγραφή του τύπου που μας απείλησε και οργάνωσα εγώ τους φύλακες να πάνε να τον ψάξουν ωστε να τον συλλάβουν οι άνθρωποι της ασφάλειας. Οι τελευταίοι έλεγαν στους φύλακες «εμείς δεν μπορούμε να μπουμε, πάτε να τον πιάσετε και φέρτε τον έξω να τον συλλάβουμε».

Οι φύλακες έλεγαν «εμείς απαγορεύεται να ακουμπήσουμε άνθρωπο». Και δεν προχωρούσε τίποτα. Δεν έφτανε αυτό, μου λέει ο ασφαλίτης «μίλησα με τον προϊστάμενό μου και δεν μου επιτρέπει να μπω. Χρειάζεται άδεια του πρύτανη». Τον ενημερώνω ότι το πρυτανικό συμβούλιο του ΑΠΘ με απόφαση της συγκλήτου έχει δώσει διαρκή και πάγια εξουσιοδότηση με όλους τους τύπους του στρεβλού νόμου Γαβρόγλου να μπαίνει 24 ώρες το 24ωρο η αστυνομια για θέματα ναρκωτικών. Και τους δηλώνω ότι πάω στον πρύτανη να του ζητήσω να επικοινωνήσει με τον αστυνομικό διευθυντή Θεσαλονίκης.

Η πρυτανεία ήταν έρημη, ώρα 16.30. Ειχαν φύγει όλοι για να ετοιμαστούν για την τελετή αναγόρευσης του Αλβανίας Αναστάσιου σε επίτιμο διδάκτορα του ΑΠΘ. Σκέφθηκα μελαγχολικά ότι ο Αναστάσιος ήταν μαθητής του πατέρα μου. Ήταν μόνον μια β’ γραμματέας του πρύτανη που με ενημέρωσε ότι ο πρύτανης θα ερχόταν στις 18.00. Της εξήγησα ότι θα περιμένω εκεί μέχρι να ερθει. Μετά από μεγάλη πίεση δική μου τηλεφώνησε στην α’ γραμματέα στο σπίτι της που είναι η μόνη που μπορεί να παίρνει τηλέφωνο τον πρύτανη.

Στο μεταξύ χτυπάει το κινητό μου στις 17.02 και ο ασφαλίτης με ενημερώνει ότι ο προϊστάμενός του ΤΕΛΙΚΑ έδωσε εντολή να γίνει επιχείρηση σύλληψης. Η δικαιολογία περί άδειας του πρύτανη αποδείχθηκε μούφα.

Μάλλον έπιασε τόπο η απειλή μου ότι θα ζητήσω από τον πρύτανη να τηλεφωνήσει τον αστυνομικό διευθυντή. Λίγα λεπτά αργότερα ενημερώνω για όλα αυτά τον πρύτανη, που κάλεσε ο ίδιος και τον αναπληρωτή πρύτανη που στο μεταξυ απάντησε στο κινητό του. Στις 17.30 ζητάω από τους φύλακες να με συνοδεύσουν στο αυτοκίνητό μου γιατί φοβόμουν ότι οι έμποροι ναρκωτικών με είχαν σταμπάρει.

Στις 18.30 μόλις επέστρεψα στο σπίτι μου, με παίρνουν από τη Δίωξη Ναρκωτικών να κάνω αναγνώριση. Είχαν συλλάβει δύο τύπους που, όμως, δεν είχαν καμία σχέση με την περιγραφή μου. Ο ένας είχε ενα τεράστιο νάρθηκα με σπασμένο χέρι!

Στη Δίωξη έκανα μια μακρά συζήτηση με τον διοικητή και ανταλλάξαμε απόψεις για το πρόβλημα. Κατάλαβα ότι ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος είναι ότι όσοι συλλαμβάνονται για εμπορία ναρκωτικών στο ΑΠΘ, στα δικαστήρια αθωώνονται. Κατάλαβα, επίσης, ότι δεν πρόκειται για βαποράκια που θέλουν να εξασφαλίσουν με ένα χαρτζηλίκι τη δόση τους, αλλά για ένα οργανωμένο κύκλωμα εμπορίας ναρκωτικών. Ακουσα να αναφέρονται πολλές εθνικότητες, Αλγερινοί, Λιβανέζοι, Γεωργιανοί, Τστσένοι, Πακιστανοί.

Όλες αυτές τις ώρες, όλοι όσοι είχαν εμπλοκή με αυτό το θέμα είχαν το ύφος «μου έτυχε ένας στραβός στη βάρδια μου». Ερασιτεχνισμός, ευθυνοφοβία, μετάθεση ευθυνών, αναποτελεσματικότητα, έλλειψη κανόνων εμπλοκής και επιχειρησιακού σχεδίου. Και το αποτέλεσμα μηδέν.

Μου έμεινε ο φόβος ότι μια μέρα θα βρω τα λάστιχα του αυτοκινήτου κομμένα ή το αυτοκίνητο καμένο ή ότι θα με σριμώξουν σε μια γωνιά και θα με ξυλοκοπήσουν. Και η πίκρα, ότι όλη αυτήν την ώρα το ΑΠΘ με μεγάλη λαμπροτητα αναγόρευε επίτιμο διδάκτορα έναν μαθητή του πατέρα μου, Καθηγητή του ΑΠΘ από το 1954 μέχρι το 1983. Του ανθρώπου που με μεγάλωσε με το πάθος της ακαδημαϊκότητας. Γιατί ρε πατέρα μου το έκανες αυτό;

ΥΓ1 Πολλά από αυτά θα μπορέσετε να δείτε σήμερα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Sky.

ΥΓ2 Η Πρυτανεία και η αστυνομία θέλουν να λυθεί το πρόβλημα και κάνουν κάποια πράγματα για αυτό. Εκ του αποτελέσματος έχουν αποτύχει παταγωδώς. Και οφείλουν να αναθεωρήσουν τη στρατηγική τους.