Το καλλιτεχνικό της όνομα, με αυτό που έγινε γνωστή, είναι Paradise Sorouri. Επί χρόνια βάδιζε στο Χεράτ του Αφγανιστάν έχοντας το κεφάλι της καλυμμένο. Τα βλέμματα όμως ήταν καρφωμένα πάνω της. Η ίδια προσπαθούσε να ψυχολογήσει τους περαστικούς και κοίταζε συνεχώς πίσω από την πλάτη της. Η νεαρή κοπέλα βλέπετε, δεν φορούσε στο κεφάλι της την παραδοσιακή μαντίλα αλλά ένα καπέλο, σαν εκείνα που φορούσαν οι δικοί της «ήρωες» που μεγάλωσαν στα στενά της Νέας Υόρκης στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Μία γυναίκα ράπερ στο Αφγανιστάν. Θα μπορούσε να είναι η αρχή για κάποιο ανέκδοτο. Θα μπορούσε, αν δεν ήταν η αρχή μιας σκληρής ιστορίας διεκδίκησης δικαιωμάτων. Η Paradise Sorouni γεννήθηκε στο Ιράν από αφγανούς γονείς που εγκατέλειψαν τη χώρα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Επέστρεψε στην πόλη Χεράτ, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας αμέσως μετά την πτώση του θεοκρατικού καθεστώτος των Ταλιμπάν το 2001.

Μεγάλωσε ακούγοντας χιπ χοπ και κάποια στιγμή γνώρισε τον Diverse, έναν πρόσφυγα από το Ιράν. Οι δυο τους έγιναν γρήγορα ζευγάρι στην μουσική και τη ζωή. Αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη μουσική το 2008. «Η Χεράτ είναι μία έντονα θρησκευόμενη πόλη και ο νόμος της σαρία απαγορεύει στις γυναίκες να τραγουδούν» δήλωσε η ίδια στον Guardian. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να την εμποδίσει να κάνει αυτό που αγαπούσε.

Ενα βράδυ η Paradise γυρνούσε σπίτι της με τον μικρότερο αδελφό της όταν 10 άντρες την περικύκλωσαν και άρχισαν να τη χτυπούν με ξύλα. «Μου φώναζαν και έλεγαν ότι είμαι κακή επιρροή για τις άλλες γυναίκες. Προσπάθησα να υπερασπιστώ τον αδελφό μου. Παρακαλούσα τους περαστικούς να βοηθήσουν, μα το μόνο που έκαναν ήταν να παροτρύνουν τους άντρες να με χτυπήσουν μέχρι θανάτου» δήλωσε η ίδια.

Από την αστυνομία την ενημέρωσαν απλά ότι πρέπει να σταματήσει το τραγούδι. Εκείνη την στιγμή είχε σκισμένα ρούχα και ματωμένο πρόσωπο. Αποφάσισε όμως να μην τα παρατήσει. «Τότε κατάλαβα, ότι, αν έμενα σιωπηλή δεν θα άλλαζε τίποτα» εξηγεί. Μαζί με τον σύντροφό της μετακόμισε στο Τατζικιστάν και έναν χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε το Faryad-e Zan (η φωνή των γυναικών) το πρώτο τραγούδι που ερμηνεύθηκε από αφγανή ράπερ.

Το τραγούδι μιλάει για τα δικαιώματα των γυναικών και την καταπίεση που πρέπει να υπομένουν σε πολλές χώρες της Ανατολής. Ακολούθησαν και άλλα τραγούδια ενώ η νεαρή κοπέλα δεχόταν συνεχώς απειλές κατά της ζωής της. Το καλοκαίρι του 2012 η Paradise έλαβε μία φρικτή είδηση από την πατρίδα της: οι δύο ξαδέλφες της 9 και 12 χρονών επέλεξαν να αυτοπυρποληθούν για να γλιτώσουν τη μοίρα που είχαν διαλέξει για αυτές οι συγγενείς τους, της είχαν στείλει να παντρευτούν δύο εξηντάχρονους.

Αμέσως ηχογράφησε στην μνήμη τους το κομμάτι «Nalestan».

«…Ηθελα να σκεφτώ και με χτύπησαν στο κεφάλι.

Εκαψαν το πρόσωπό μου στο όνομα του Ισλάμ.

Με πούλησαν γιατί είμαι γυναίκα…»

https://www.youtube.com/watch?v=7zHV7iccr-8

Το τραγούδι κέρδισε διεθνή προβολή και η 143Band (το συγκρότημα της Paradise και του Diverse) κρίθηκε το καλύτερο αφγανικό ραπ συγκρότημα του 2014 στο μουσικά βραβεία Rumi. Εναν χρόνο νωρίτερα, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών την είχε χρίσει πρέσβειρα για τα δικαιώματα των γυναικών.

Το ζευγάρι αποφάσισε αρχικά να γυρίσει στο Αφγανιστάν και την Καμπούλ προκειμένου να πολεμήσει από εκεί για την γυναικεία χειραφέτηση. Στην πορεία, η Paradise και ο Diverse ακολούθησαν τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που αναζήτησαν μία καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Σήμερα ζουν στο Βερολίνο και φυσικά συνεχίζουν να ασχολούνται με τη μουσική. Η Paradise δεν έχει σταματήσει να δίνει τον αγώνα της για τα δικαιώματα των γυναικών και πριν λίγο καιρό μίλησε στο Talking Taboo, ένα διεθνές συνέδριο για τα δικαιώματα των γυναικών που έγινε στο Λονδίνο

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News