Μετά την απόφαση του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκο Ρούμπιο, να μην παρευρεθεί στις ειρηνευτικές συνομιλίες στο Λονδίνο και την πιο πρόσφατη επίθεση του Ντόναλντ Τραμπ στον ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, είναι πλέον φανερό, γράφει ο Guardian στο κύριο άρθρο του, ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν ενδιαφέρεται καθόλου ούτε για την κυριαρχία και την ασφάλεια της Ουκρανίας ούτε για τη διατλαντική συμμαχία. Τι είναι αυτό που τον ενδιαφέρει, λοιπόν; 

Η πιο εξωφρενική πρόταση που περιλαμβάνεται στο σχέδιο επτά σημείων για τον τερματισμό του πολέμου, την οποία ο Τραμπ αποκάλεσε «τελική προσφορά», είναι ότι σε αντάλλαγμα για τη διακοπή των εχθροπραξιών, η Ουάσινγκτον θα συμφωνούσε στην de jure αναγνώριση του ρωσικού ελέγχου της Κριμαίας. Επιπλέον, η Ρωσία θα απολαύσει την ντε φάκτο αναγνώριση από την Ουάσινγκτον για όλα τα εδάφη στην ανατολική Ουκρανία που η Μόσχα έχει καταλάβει και έχει προσαρτήσει παράνομα κατά την τελευταία δεκαετία, γράφει η Telegraph.

Ο Τραμπ επιμένει ότι μια συμφωνία είναι κοντά και ότι είναι ο πρόεδρος της Ουκρανίας που βλάπτει τις διαπραγματεύσεις, λέγοντας ότι δεν θα αναγνωρίσει τη ρωσική κυριαρχία επί της Κριμαίας.

Ο ρώσος ηγέτης Βλαντίμιρ Πούτιν παραμένει μαξιμαλιστής στις απαιτήσεις του, προσεκτικός σε κάθε λεπτομέρεια, έμπειρος στις διαπραγματεύσεις και πιστεύει ότι ο χρόνος είναι με το μέρος του, σημειώνει ο Guardian. Ο Τραμπ, από την πλευρά του, δεν ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα, εφόσον μπορεί να ισχυριστεί ότι τελείωσε τον πόλεμο, και δεν ενδιαφέρεται για τις λεπτομέρειες.

Περιέγραψε τη ρωσική επιθετικότητα προς την Ουκρανία «ιδιοφυή», λίγες ημέρες πριν από την εισβολή του 2022 και η κυβέρνησή του δεν θεωρεί τη Μόσχα υπεύθυνη για εγκλήματα πολέμου. Τρέφει μνησικακία για τον Ζελένσκι και πιστεύει ότι ο Πούτιν θα «τηρήσει τον λόγο του» για μια ειρηνευτική συμφωνία. Πάνω από όλα, όμως, βιάζεται. Εχοντας δεσμευτεί ότι θα μπορούσε να τελειώσει τον πόλεμο «σε 24 ώρες», χρειάζεται να το κάνει άμεσα, καθώς πλησιάζει στο τέλος των πρώτων 100 ημερών της εξουσίας του.

Η πρόταση επτά σημείων του Τραμπ για τον τερματισμό της σύγκρουσης στην Ουκρανία δεν είναι ένα ειρηνευτικό σχέδιο. Είναι ένα σχέδιο για περισσότερο πόλεμο, όπως το θέτει, ακόμη πιο σκληρά, η Telegraph. «Παράδοση, συνθηκολόγηση, προδοσία, κατευνασμός, εγκατάλειψη. Αυτές είναι οι λέξεις που περιγράφουν την ειρηνευτική συμφωνία που η κυβέρνηση Τραμπ φέρνει στην Ευρώπη».

Αυτή η παραχώρηση όχι μόνο ανταμείβει τη δεκαετή στρατιωτική προσπάθεια του Πούτιν να καταστρέψει την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Είναι κατάφωρη παραβίαση ενός από τους βασικούς πυλώνες της μεταπολεμικής διεθνούς τάξης, που ορίζει ότι η κυριαρχία κάθε έθνους είναι απαραβίαστη.

«Εάν η Ρωσία επιτρέπεται να παραβιάσει μια τόσο θεμελιώδη αρχή του διεθνούς δικαίου, τότε τι θα εμποδίσει την Κίνα να καταλάβει την Ταϊβάν ή την Αργεντινή τα νησιά Φώκλαντ; Η συνθηκολόγηση του Τραμπ με τη Μόσχα θέτει τα θεμέλια για μελλοντικές συγκρούσεις», συνεχίζει η Telegraph.

Κανείς δεν θέλει την ειρήνη περισσότερο από τους Ουκρανούς, σημειώνει ο Guardian. Το Κίεβο κατανοεί ότι δεν θα υπάρξει αποκατάσταση της εδαφικής του ακεραιότητας. Ομως, όπως είπε η αναπληρώτρια πρωθυπουργός της Ουκρανίας, Γιούλια Σβιριντένκο, είναι χώρα έτοιμη να διαπραγματευτεί, όχι να παραδοθεί.

Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζέι Ντι Βανς, έχει μια απλή απάντηση: είναι καιρός «οι δύο πλευρές να συμφωνήσουν, αλλιώς οι ΗΠΑ θα αποχωρήσουν από τη διαδικασία». Αυτό μπορεί να μη βολεύει πολύ τον Πούτιν. Ομως, η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία φτάνει ήδη στο τέλος της και η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να περιορίσει και τις αγορές όπλων, ακόμα και αν η Ευρώπη ήταν πρόθυμη και ικανή να τις χρηματοδοτήσει.

Ο Πούτιν έχει παίξει εξαιρετικό παιχνίδι μέχρι στιγμής, ρίχνοντας δόλωμα στον Τραμπ όποτε ήταν σκόπιμο, όπως έκανε με την «πασχαλινή εκεχειρία», η οποία δεν σταμάτησε τις επιθέσεις. Οι πληροφορίες του Guardian λένε ότι τώρα προσφέρεται να παραχωρήσει στις ΗΠΑ την εκμετάλλευση ουκρανικών εδαφών τα οποία στην πραγματικότητα δεν ελέγχονται από την Ρωσία. Δεν επιθυμεί μια ευρωπαϊκή «ειρηνευτική δύναμη» στην Ουκρανία, που αποτελεί μέρος της πρότασης των ΗΠΑ, αλλά μπορεί επίσης να πιστεύει ότι η σημασία της θα είναι περιορισμένη χωρίς την εγγύηση ασφαλείας των ΗΠΑ.

Αλλες πτυχές της λεγόμενης «ειρηνευτικής συμφωνίας» του Τραμπ είναι εξίσου δυσάρεστες για όποιον υποστηρίζει την αρχή της υπεράσπισης της ουκρανικής κυριαρχίας από τη ρωσική επιθετικότητα, εξηγεί η Telegraph. Εκτός από την υποχρέωση του Κίεβου να παραδώσει το έδαφός του, η συμφωνία απαιτεί από το Κίεβο να εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες του να ενταχθεί στη συμμαχία του ΝΑΤΟ. Σε αντάλλαγμα, μια ad hoc ομάδα ευρωπαϊκών χωρών –μια αναφορά στον «συνασπισμό των προθύμων» του Κιρ Στάρμερ– θα δεσμευτεί να παρέχει μια «ισχυρή εγγύηση ασφάλειας» για την προστασία της Ουκρανίας από οποιεσδήποτε μελλοντικές πράξεις ρωσικής επιθετικότητας.

«Ξαφνικά», γράφει η Telegraph, «το αστείο που έκανε ο Τραμπ κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές, ότι θα “ενθάρρυνε τη Ρωσία να επιτεθεί στους συμμάχους του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη που δεν λαμβάνουν επαρκή μέτρα για την άμυνά τους”, δεν προκαλεί γέλια στους πρώην Ευρωπαίους συμμάχους της Ουάσινγκτον».

Ο Πούτιν μετά βεβαιότητας θα ισχυριστεί ότι αυτή η συμφωνία δικαιώνει την εισβολή του στην Ουκρανία, η οποία έχει ήδη στοιχίσει εκατοντάδες χιλιάδες ζωές. Επίσης, θα επιτρέψει στον εξουθενωμένο στρατό της Ρωσίας να ανασυνταχθεί και να προετοιμαστεί να εμπλακεί σε μελλοντικές επιθετικές ενέργειες κατά των συνόρων της Ευρώπης, γνωρίζοντας ότι, ακόμα κι αν τέτοιες επιθέσεις γίνουν εναντίον κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα όσον αφορά την αμερικανική στρατιωτική απάντηση.

Οι διαπραγματεύσεις στο Λονδίνο υποβαθμίστηκαν αυτομάτως μετά την αποχώρηση του Ρούμπιο και του ειδικού απεσταλμένου του Τραμπ, Στιβ Γουίτκοφ. Η Ευρώπη καταλαβαίνει τώρα, καλύτερα από ποτέ, ότι μια συμφωνία με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ ίσως είναι η αρχή και όχι το τέλος των φιλοδοξιών του Πούτιν. Μια μονόπλευρη, επιβεβλημένη συμφωνία θα ενθάρρυνε την επιθετικότητα της Μόσχας και αλλού.

«Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Πούτιν βλέπει την Ευρώπη ως εμπόδιο και προτιμά τις διμερείς συνομιλίες. Το πιο ανησυχητικό», καταλήγει ο Guardian, «είναι ότι και οι ΗΠΑ βλέπουν τώρα τους παλιούς τους συμμάχους ως το πρόβλημα και όχι ως τη λύση».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News