Ηταν κάτι παραπάνω από έκπληξη. Ενα… μικρό θαύμα. Ούτε η ίδια η Ελενα Ριμπάκινα δεν περίμενε πως η δεύτερη εβδομάδα του Γουίμπλεντον θα την έβρισκε, ακόμη, στα κορτ, όμως το απόγευμα του Σαββάτου κρατούσε στα χέρια της τον πολυπόθητο δίσκο του πιο φημισμένου τουρνουά. Στα 23 της έγινε η νεαρότερη τενίστρια που το κατακτά, μετά την Πέτρα Κβίτοβα το 2011.

Η αντίπαλός της, Ονς Ζαμπέρ, αν και «πρωτάρα», κι εκείνη, σε τελικό γκραν-σλαμ, ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί: Νο.2 στην παγκόσμια κατάταξη, πιο έμπειρη (τον άλλο μήνα θα κλείσει τα 28), και σε εξαιρετική φόρμα (προερχόταν από ένα σερί 11 διαδοχικών νικών στο γρασίδι, και την κατάκτηση του τίτλου στο Βερολίνο). Κέρδισε το πρώτο σετ (6-3), κι όλα έδειχναν ότι οι προβλέψεις θα επιβεβαιώνονταν. Διαψεύστηκαν, όμως, από την Ριμπάκινα, που με μια φοβερή ανατροπή νίκησε (2-1) σε μια ώρα και 50 λεπτά, για να φτάσει στο παρθενικό major τρόπαιο της σύντομης καριέρας της. Η επικράτησή της ήταν απολύτως δίκαιη. Σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά έχασε, μόλις, δυο σετ: ένα στον προημιτελικό, από την Αϊλα Τομλιάνοβιτς, και ένα στον τελικό.

Αν η τύχη τη βοήθησε με κάποιον τρόπο να πραγματοποιήσει το παιδικό της όνειρο και να στεφθεί «βασίλισσα» στο Λονδίνο, αυτό συνέβη αρκετά χρόνια πριν, τον Ιούνιο του 2018, όταν η γεννημένη και μεγαλωμένη στη Μόσχα Ριμπάκινα αποφάσισε να αλλάξει αθλητική ιθαγένεια, και να εκπροσωπεί το Καζακστάν. Αν, σήμερα, εξακολουθούσε να αγωνίζεται με τα χρώματα της Ρωσίας, δεν θα είχε, καν, τη δυνατότητα να συμμετάσχει στο εφετινό Γουίμπλεντον, από το οποίο είχαν αποκλειστεί οι ρώσοι και οι λευκορώσοι αθλητές, λόγω της επίθεσης των χωρών τους στην Ουκρανία.

Στη Ρωσία δεν τη «μέτρησαν» σωστά. Η ομοσπονδία τένις της πατρίδας της δεν ασχολήθηκε μαζί της όσο απαιτούσε το ταλέντο της, το οποίο είχε φανεί από τις επιδόσεις και τις διακρίσεις της στις μικρές ηλικίες. Ακόμη κι όταν ενηλικιώθηκε, δεν της είχαν παραχωρήσει προσωπικό προπονητή, ούτε της πρόσφεραν τα απολύτως απαραίτητα για να εξελιχθεί σε top elite player. Η πρόταση του Καζακστάν να την «υιοθετήσει», παρέχοντάς της όλες της διευκολύνσεις που είχε στερηθεί, κι ακόμα περισσότερες, ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να αρνηθεί, αν και ο πατέρας της την πίεζε να αποδεχτεί την υποτροφία κάποιου από τα 15 κολέγια των ΗΠΑ που είχαν διαβλέψει τις εξαιρετικές της προοπτικές.

«Με προσέγγισαν (από το Καζακστάν) όταν, ακόμη, δεν ήμουν τίποτα το ιδιαίτερο, πίστεψαν στις δυνατότητές μου, και με βοηθούν πάρα πολύ», έχει εκμυστηρευτεί σε συνέντευξή της, εξηγώντας την επιλογή της. Για να μετακομίσει στην Αστάνα, άφησε πίσω τους γονείς της και εγκατέλειψε τις σπουδές της. Αφοσιώθηκε στο τένις, αν και δεν ήταν εξ αρχής το αγαπημένο της σπορ. Πρώτα τη συγκίνησε η ενόργανη γυμναστική, κι έπειτα το πατινάζ στον πάγο. Πολύ σύντομα, όμως, υποχρεώθηκε να τα εγκαταλείψει, επειδή ήταν, ήδη, πολύ ψηλή για να κάνει επαγγελματική καριέρα σε αυτά τα αθλήματα – σήμερα είναι 1,84. Ετσι, ο πατέρας της την προέτρεψε να δοκιμάσει το τένις. Είχε επιχειρήσει, κι εκείνος, να γίνει τενίστας, χωρίς επιτυχία.

Το κράτος του Καζακστάν είναι πρόθυμο να δαπανήσει πολύ χρήμα για να «αγοράσει» διεθνείς αθλητικές επιτυχίες, και έχει «στρατολογήσει» πολλά ταλέντα από το εξωτερικό για να εξυπηρετήσει αυτόν τον σκοπό. Αλλά η αλήθεια είναι ότι κανένας αθλητής και καμία αθλήτρια δεν έκανε τη χώρα της Κεντρικής Ασίας τόσο περήφανη, όσο η Ριμπάκινα. Οταν η Ελενα άλλαξε σημαία, ήταν, μόλις, Νο.175 στο ranking. Σήμερα είναι Νο.23 (είχε ανέβει έως το Νο.12). Και το Σάββατο χάρισε στους… επενδυτές της τον πρώτο τους major τίτλο, σε ένα άθλημα με τεράστια προβολή, παγκοσμίως. Το οποίο, η ίδια έχει πει ότι αντιμετωπίζει σαν παιχνίδι, κι όχι σαν επάγγελμα.

Την παρατηρούσες μετά τον τελικό, και δεν πίστευες ότι αυτή η κοπέλα είχε, μόλις, θριαμβεύσει στο Γουίμπλεντον. Σχεδόν, δεν πανηγύρισε την επιτυχία της. Δεν χάρισε ένα χαμόγελο στους 15.000 θεατές, που την αποθέωναν. Στεκόταν ανέκφραστη, σαν να είχε τελειώσει άλλη μια μέρα στη δουλειά. «Δεν ενθουσιάζομαι εύκολα, και δεν είμαι πολύ εκδηλωτική», παραδέχτηκε. «Αλλωστε, εκείνη τη στιγμή δεν είχα πιστέψει, ακόμη, ότι τα κατάφερα». Μόνον όταν ρωτήθηκε για τους γονείς της, προς το τέλος της συνέντευξης Τύπου, άφησε τα συναισθήματά της να φανούν. «Θα είναι πολύ περήφανοι», απάντησε, και έβαλε τα κλάματα. «Δεν είναι εδώ, σήμερα. Είναι η αδελφή μου, που ήρθε να με δει σε τουρνουά για τρίτη φορά».

Στην ερώτηση αν καταδικάζει την επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία, απάντησε εμμέσως πλην σαφώς: «Συγγνώμη, τα Αγγλικά μου δεν είναι πολύ καλά. Αυτό που μπορώ να πω, είναι ότι δεν διάλεξα τον τόπο στον οποίο γεννήθηκα, και ότι εκπροσωπώ το Καζακστάν».

Η αντίπαλός της, η Ζαμπέρ από την Τυνησία, μετά τη λήξη της αναμέτρησης την παρακολουθούσε βουρκωμένη. Φιλοδοξούσε να γίνει η πρώτη τενίστρια από την Αφρική που θα κατακτούσε το τρόπαιο ενός γκραν-σλαμ. Δεν τα κατάφερε. Το βάρος αυτής της ιστορικής πρόκλησης τη «λύγισε». Αλλά ακόμη και η παρουσία της στον τελικό του Γουίμπλεντον ήταν μια εντυπωσιακή υπέρβαση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News