Δεν έχει αλλάξει τίποτα από το 2008, από εκείνη την τρομερή για τις τράπεζες χρονιά, λέει ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας (ΤτΑ) Μέρβιν Κινγκ. Ο κόσμος μας υπνοβατεί κινούμενος ασυναίσθητα προς νέα οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση η οποία θα έχει καταστροφικές συνέπειες.

Η κρίση του Κινγκ δεν είναι αυθαίρετη και δίχως γνώση, αφού ο ίδιος ήταν επικεφαλής της  ΤτΑ όταν κατέρρευσε σχεδόν σύμπαν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα πριν από δέκα χρόνια. Η γνώμη του σήμερα είναι ότι δεν εξήχθησαν τα αναγκαία συμπεράσματα από την καταστροφή και ότι απλώς «παριστάνουμε ότι έχουμε θωρακίσει τις τράπεζες», καθώς δεν αμφισβητήσαμε τα θέσφατα που μας οδήγησαν στην κρίση.

Ο Κινγκ έδωσε μία διάλεξη σχετικώς στην Ουάσινγκτον, στο πλαίσιο του μίτινγκ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και τις βασικές θέσεις που ανέπτυξε εκεί μετέφερε στις στήλες του και ο Guardian.

«Εάν υπήρχε βραβείο για τον πιο ζοφερό αγορητή στη συνάντηση, μάλλον θα είχε πάει στον Κινγκ» έγραψε δηκτικά και το Μarketwatch.

Το κύριο επιχείρημα του Κινγκ ήταν απλό: η συγχρονισμένη επιβράδυνση σε Ανατολή και Δύση, όπως την εντόπισε και η νέα γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, δεν είναι κάποιο προσωρινό φαινόμενο. Αντιθέτως, αντικατοπτρίζει την αποτυχία να αντιμετωπιστούν οι παράγοντες στους οποίους οφείλεται η κρίση. Δείχνει γιατί παγιδευτήκαμε στην «παγίδα της χαμηλής ανάπτυξης».

O Κινγκ στέκεται στο ταραχώδες πολιτικοοικονομικό κλίμα του παρόντος, στον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ – Κίνας, στις ταραχές στο Χονγκ Κονγκ, στο κραχ της Αργεντινής, στην Τουρκία, στις «αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας για το μέλλον του ευρώ» και στα πάθη της αμερικανικής πολιτικής σκηνής την ίδια ώρα που οι ΗΠΑ αποφάσισαν πλέον να μην «ενεργούν σαν χωροφύλακας του κόσμου».

Μία από τις σημαντικές παρατηρήσεις του είναι η εξής: «Η ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας μετά από την κατάρρευση του 2008-2009 απέβη ασθενέστερη από εκείνη μετά τη Μεγάλη Υφεση».

Χαρακτήρισε το οικονομικό παρόν της ανθρωπότητας «εποχή της Μεγάλης Στασιμότητας».

Κατά τον Κινγκ, τα τυποποιημένα μοντέλα ανάλυσης δεν βοήθησαν σε δύο καίριους τομείς: στην απομάκρυνση της παγκόσμιας οικονομίας από την «παγίδα χαμηλής ανάπτυξης» και στην προετοιμασία για την επόμενη οικονομική κρίση. «Υπήρξαν υπερβολικές επενδύσεις σε ορισμένα τμήματα της οικονομίας (όπως, λόγου χάρη, στις γερμανικές και κινεζικές εξαγωγές) και ανεπαρκείς σε άλλα (όπως στις δημόσιες επενδύσεις στις υποδομές πολλών δυτικών χωρών). Η επίτευξη μιας τέτοιας μετατόπισης πόρων –κεφαλαίου και εργασίας- απαιτεί ένα ευρύτερο σύνολο πολιτικών και όχι μόνο νομισματικά κίνητρα».

Ο Κινγκ εντοπίζει στη στασιμότητα της ζήτησης κατά την τελευταία δεκαετία και προτείνει «δράση για την αντιμετώπιση των διαρθρωτικών αδυναμιών της παγκόσμιας οικονομίας». Αν δεν υπάρξει τέτοια, «ελλοχεύει ο κίνδυνος μίας επιπλέον χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία δεν θα προέλθει από το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα αυτή τη φορά, αλλά από τα αδύναμα χρηματοπιστωτικά συστήματα αλλού στον κόσμο».

Για τον έμπειρο οικονομολόγο η απάντηση που πρέπει να δοθεί υπερβαίνει τις νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές: «Ηρθε η ώρα η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες να αρχίσουν συνομιλίες κεκλεισμένων των θυρών», προκειμένου το πολιτικό προσωπικό να πληροφορηθεί πόσο ευάλωτος είναι ο καθένας από τους παίκτες της παγκόσμιας οικονομίας σε περίπτωση νέας κρίσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News