Δεν είναι απλό πράγμα η επανεκλογή στο Ελιζέ. Στα 64 χρόνια της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας μόλις τέσσερις πρόεδροι το έχουν καταφέρει. Και το ποσοστό που έλαβε ο Εμανουέλ Μακρόν στην κάλπη της 24ης Απριλίου 2022, είναι ένα από τα μεγαλύτερα και υπό μία έννοια το πιο εμφατικό: το 58,% που του έδωσε το αποτέλεσμα του υπουργείου Εσωτερικών έναντι 41,5% της Μαρίν Λεπέν, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο για πρόεδρο που διεκδίκησε την ανανέωση της θητείας του, μετά από αυτό που είχε πετύχει ο Ζακ Σιράκ το 2002, πριν 20 χρόνια και υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες.

Ο Μακρόν, χωρίς παραδοσιακό κομματικό μηχανισμό από πίσω του, χωρίς διακριτό ιδεολογικό πρόσημο, χωρίς καν ένα συμβατικό οικογενειακό προφίλ, πήρε περισσότερο απ’ όσο είχε πάρει ο θρυλικός σοσιαλιστής Φρανσουά Μιτεράν όταν επανεξελέγη (για επταετία τότε) το 1988, αλλά και απ’ όσο είχε πάρει ο εμβληματικός Σαρλ ντε Γκωλ το 1965. Άλλοι δύο πρόεδροι, ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν το 1981 και ο Νικόλα Σαρκοζί το 2012, είχαν διεκδικήσει επανεκλογή και δεν κέρδισαν.

Το 58,5% του Μακρόν είναι μεγαλύτερο από το 55,2% που είχε λάβει ο Ντε Γκωλ στον β’ γύρο των εκλογών του 1965 απέναντι στον νέο τότε Φρανσουά Μιτεράν και μεγαλύτερο από το 54% που είχε λάβει ο τελευταίος στις εκλογές του 1988 απέναντι στον Ζακ Σιράκ. Υπολείπεται μόνο του 82,2% που είχε πετύχει το 2002 ο Σιράκ, ο οποίος όμως είχε για πρώτη φορά απέναντί του έναν ακροδεξιό ηγέτη και μάλιστα τον πιο ακραίο, τον περιβόητο Ζαν-Μαρί Λεπέν, πατέρα της σημερινής ηγέτιδας της Εθνικής Συσπείρωσης (RN). Τότε η συσπείρωση των Γάλλων απέναντι στον κίνδυνο —και στην ιστορική ντροπή— τα ηνία της χώρας να τα αναλάβει ένας ακραίος ρατσιστής πολιτικός υπήρξε μαζική. Τώρα, 20 χρόνια μετά, τα πράγματα έχουν αλλάξει: στη θέση του Ζαν-Μαρί είναι η Μαρίν, η οποία επιχείρησε, ως έναν βαθμό επιτυχώς, να λειάνει τις απόψεις της, έχει αλλάξει το όνομα της παράταξης από Εθνικό Μέτωπο σε Εθνική Συσπείρωση και είχε και την τύχη να κατεβαίνει παράλληλα με τον τραμπιστή Ερίκ Ζεμούρ, ο οποίος «αποδαιμονοποίησε» την υποψηφιότητά της.

Το 41,5% της Λεπέν είναι μεν μια ιστορική επίδοση και βασίστηκε εν πολλοίς στις ψήφους στη βόρεια Γαλλία, σε περιοχές όπου το Μεταναστευτικό υπήρξε ψηλά στην ατζέντα και ήρθε η ακρίβεια να το συναντήσει. Η Λεπέν πήρε 57,5% στο Πα ντε Καλαί, 59,9% στην Αιν, 56,7% στις Αρδέννες και 57% στην Ανω Μάρνη. Επίσης πήρε ποσοστά στην περιοχή του 57% στις δύο περιφέρειες της Κορσικής, όπου πλέον η αυτονομία είναι βασικό σημείο της πολιτικής συζήτησης.

Ξεχωριστό ενδιαφέρον είχαν τα ποσοστά που έλαβε η Λεπέν στις υπερπόντιες κτήσεις της Γαλλίας: στη Ρεουνιόν στον Ινδικό Ωκεανό, στη Μαρτινίκα στην Καραϊβική και στη Γαλλική Γουιάνα στη Νότια Αμερική πήρε ποσοστά της τάξεως του 60%, ενώ άγγιξε το 70% στη Γουαδελούπη, στην Καραϊβική, όπου φαίνεται ότι οι ψηφοφόροι του Ζαν Λικ Μελανσόν στον πρώτο γύρο ψήφισαν μαζικά την ακροδεξιά υποψήφιο στον β’ γύρο.

Στον αντίποδα, εντυπωσιακή είναι η κυριαρχία του Εμανουέλ Μακρόν στα μεγάλα αστικά κέντρα, που επιβεβαιώνει και τον δυισμό των σύγχρονων κοινωνιών. Στο Παρίσι ο Μακρόν πήρε το 85,1% των ψήφων έναντι μόλις 14,9% της Λεπέν (στον α’ γύρο τα ποσοστά ήταν: Μακρόν 35,34%, Μελανσόν 30,08%, Ζεμούρ 8,16%, Γιανίκ Ζαντό 7,61%, Βαλερί Πεκρές 6,59% και Λεπέν 5,54%). Στην περιφέρεια του Ροδανού, όπου κυριαρχεί το πολεοδομικό συγκρότημα της Λυόν, ο Μακρόν πήρε 68,66% (από 30,61% στον α’ γύρο).

Ο Μακρόν πέτυχε μια ιστορική επανεκλογή στο Μέγαρο των Ηλυσίων όπου θα μείνει ως το 2027. Πού το οφείλει; Στα αστικά κέντρα, στους μεγαλύτερους σε ηλικία ψηφοφόρους, τη γενιά του Μάη του ’68 όπως παρατήρησαν αναλυτές. Η Libération το είπε με το πρωτοσέλιδό της τη Δευτέρα: Ο Μακρόν οφείλει τη μεγάλη νίκη του σε ένα δημοκρατικό κύμα των Γάλλων που κινητοποιήθηκαν για να αντιπαρατεθούν σε μια Ακροδεξιά πιο ισχυρή από ποτέ…

Επόμενο ραντεβού των Γάλλων με τον εφιάλτη της Ακροδεξιάς; Σε πέντε χρόνια. Έως τότε πρέπει να έχουν απαντηθεί πολλά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News