Το βασικό ζήτημα της εποχής μας, όπως το έθεσε ο Ντόναλντ Τραμπ από τη Βαρσοβία είναι αν η Δύση έχει τη θέληση να επιβιώσει. Παρότι ο αμερικανός πρόεδρος αναφερόταν κυρίως στην τρομοκρατία, οι Financial Times αναρωτιούνται αν οι ΗΠΑ έχουν τη θέληση – όχι να επιβιώσουν – αλλά να διατηρήσουν τη θέση ισχύος που έχουν κατακτήσει επί δεκαετίες απέναντι στη Μόσχα. Ή αν σκοπεύουν να παίξουν το παιχνίδι του Πούτιν – παρά τις ασυνήθιστα σκληρές εκφράσεις που χρησιμοποίησε ο Τραμπ στη Βαρσοβία κατά της Ρωσίας.

Πρόκειται για ένα παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι που οι Financial Times εξηγούν ως εξής: στην περίπτωση της προσάρτησης της Κριμαίας, στην κρίση στην Ουκρανία, στον επέμβαση στη Συρία και πρόσφατα στη Λιβύη το παιχνίδι του Πούτιν έχει έναν απλό και σαφή στόχο. Στη μετά τον Ψυχρό Πόλεμο περίοδο οι ΗΠΑ κατείχαν τον ρόλο του αναμφισβήτητου παγκόσμιου ηγέτη. Ο Πούτιν προκαλεί αυτή τη τάξη πραγμάτων με κάθε ευκαιρία γιατί θέλει να την ανατρέψει.

Σκοπός του ρώσου ηγέτη είναι να αντικαταστήσει το ισχύον παγκόσμιο status quo με ένα νέο, βασισμένο σε ηγεμονίες ανά περιοχές της υφηλίου και στην κυριαρχία μεγάλων δυνάμεων, ένα σχέδιο με ένα σαφές ιστορικό προηγούμενο. «Για τον Δυτικό Κόσμο η συμφωνία μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων που συμμετείχαν στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815 – η οποία προέβλεπε ζώνες επιρροής και ένα σταθερό πλαίσιο ισορροπίας ισχύος –  ανήκει απλώς στα ιστορικά εγχειρίδια. Για το Κρεμλίνο αντίθετα προσφέρει το μοντέλο των διεθνών σχέσεων σήμερα» αναφέρουν οι Financial Times.

Το χειρότερο είναι ότι κατά την εκτίμηση της βρετανικής εφημερίδας ο Ντόναλντ Τραμπ σε αυτό το παιχνίδι δύναμης δείχνει περισσότερο υποχωρητικός ακόμα και από όσο θα μπορούσε να ελπίζει ο Πούτιν. Και οι δύο είναι εθνικιστές, όχι διεθνιστές, και πέρα από τις λεκτικές υπερβολές που ενίοτε χρησιμοποιεί ο Τραμπ (όπως για παράδειγμα την αναφορά στο άρθρο 5 του NATO περί αμοιβαίας στρατιωτικής στήριξης των κρατών-μελών που θυμήθηκε να επικαλεστεί στη Βαρσοβία) οι σύμμαχοι των ΗΠΑ νιώθουν σήμερα πολύ λιγότερο προστατευμένοι από την αμερικανική «ομπρέλα» σε σχέση με το παρελθόν. Για τον Πούτιν αυτό είναι μία μεγάλη νίκη. Για όλους τους άλλους είναι το προοίμιο ενός κόσμου πολύ πιο επικίνδυνου.

Οι συμμαχίες, οι κανόνες και οι θεσμοί της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων είχαν διαμορφωθεί ώστε να προσφέρουν προστασία και στους αδύναμους και στους ισχυρούς. Ο πρόεδρος Τραμπ – όπως βεβαίως και ο Πούτιν – δεν ενδιαφέρεται πια να είναι η φωνή και των αδύναμων. Ο νυν πρόεδρος των ΗΠΑ δεν αντιλαμβάνεται την ειρωνεία: επιμένοντας στον απομονωτισμό τού «America First» παραδίδει οικειοθελώς τη δύναμη και το κύρος που αποκόμισαν οι ΗΠΑ τα τελευταία 70 χρόνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News