Την επόμενη δεκαετία θα δούμε τον παροπλισμό των πετρελαιοκίνητων και την εξάπλωση των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Αλλά υπάρχει και κάτι που φαίνεται ως επιστημονική φαντασία αλλά ίσως, είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε: τα ιπτάμενα αυτοκίνητα. Ο Economist γράφει για αυτά με αφορμή τα εκθέματα που παρουσιάστηκαν στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης.

Το όνειρο των «ιπτάμενων αμαξιδίων» που θα έμπαιναν σε κίνηση με ατμό χρονολογείται από το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, όταν τα αυτοκίνητα δεν είχαν καν εφευρεθεί. Οι μη πειραματικοί κινητήρες εσωτερικής καύσης θα έκαναν την εμφάνιση μόλις στα τέλη του αιώνα χάρη στις Daimler, Benz και Otto, το πρώτο αεροσκάφος το 1903 με τους αδελφούς Ράιτ. Αλλά ήδη ο Χένρι Φορντ στη δεκαετία του ’20 πιθανολογούσε ότι την εξάπλωση των ιπτάμενων αυτοκινήτων θα ερχόταν «αργά ή γρήγορα».

Το γεγονός είναι ότι τα ιπτάμενα αυτοκίνητα δεν «απογειώθηκαν» ποτέ επειδή είχαν μέτριες επιδόσεις τόσο ως αυτοκίνητα όσο και ως αεροπλάνα – τόσο από πλευράς κινητήρα όσο και από αεροδυναμικής. Τώρα, όμως, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας που προέρχεται από τα drones και τους ηλεκτροκινητήρες, τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία. Ορισμένοι κατασκευαστές ενδιαφέρονται για τα ιπτάμενα αυτοκίνητα και ο στόχος είναι να κατασκευαστεί ένα drone με επιβάτες που θα περιμένει μπροστά από το σπίτι, ή θα μπορούμε να το καλέσουμε με την εφαρμογή για smartphone ως ταξί.

Ακόμη και ο Λάρι Πέιτζ, συνιδρυτής της Google, έχει χρηματοδοτήσει ένα έργο που μοιάζει με ιπτάμενη μοτοσικλέτα. Από την άλλη η Boeing, η Airbus, η Bell (ελικόπτερα) και άλλοι παρουσίασαν έργα που επί του παρόντος είναι ακόμη στα σχέδια. Εκείνο, όμως, που είναι έτοιμο είναι Pal-V Liberty: παρουσιάστηκε στη Γενεύη, έλαβε το πράσινο φως από την ΕΕ και τις ΗΠΑ και θα βγει στις αγορές το επόμενο έτος, στην τιμή των 299.000 δολαρίων. Λίγο αλμυρούτσικη η τιμή ε;

Φωτό: Κι αυτό τώρα πώς το σταματάει ο Λυμπερόπουλος;  Πηγή: Shutterstock

Η ισχύς εν τη ενώσει. Και όποιος βρίσκει έναν φίλο ίσως να αποκτά έναν θησαυρό. Και πολλά τέτοια ακόμη. Ωστόσο, και παρά την αναμφισβήτητη ανάγκη για συντροφικότητα, η Κριστίν Ρο στο BBC εκθειάζει την καταπραϋντική γοητεία της μοναξιάς. Την αντανακλαστική δύναμη της σιωπής. Τον διαλογισμό ως αντίδοτο στο αίσθημα της ανησυχίας. «Το να είναι κανείς αντικοινωνικός δεν θεωρείται και πολύ καλό. Η κοινωνική απομόνωση θεωρείται τώρα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας». Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Royal College of General Practitioners δηλώνει ότι η μοναξιά έχει το ίδιο επίπεδο κινδύνου για πρόωρο θάνατο όσο και ο διαβήτης.

Κι όμως. Η μοναξιά έχει και τα καλά της – όταν την επιλέγει κανείς εννοείται. Τόσο στην ιδιωτική ζωή όσο και στην εργασία. Η μοναξιά μπορεί να ευνοήσει τη δημιουργικότητα, αυτό το αποδεικνύουν οι καριέρες πολλών καλλιτεχνών και επιστημόνων. Η μοναξιά επιτρέπει τον αναστοχασμό. «Η απόσυρση από την κοινωνική ζωή μπορεί να δημιουργηθεί από τρεις παράγοντες: συστολή που προκαλείται από φόβο ή άγχος, αντιπάθεια για την ομάδα ή απλώς προτίμηση για μοναξιά». Οι εσωστρεφείς άνθρωποι είναι επίσης λιγότερο πιθανό να αισθάνονται απειλημένοι από τις προσωπικότητες άλλων ανθρώπων και είναι ακόμη πιο πιθανό να ακούν τους άλλους. Ιδού λοιπόν, το εγκώμιο του μοναχικού και του ερημίτη είναι πλήρες.

Η Κρίστιν Ρο μιλάει, ακόμη, και για τη συγγραφέα Αννέλι Ρούφους, η οποία αναφέρει στο βιβλίο της Party of One: The Loners’ Manifesto: «Δεν καταλάβαινα τους γονείς που τιμωρούσαν τα παιδιά τους λέγοντάς τους να πάνε στο δωμάτιό τους. Μου άρεσε το δωμάτιό μου. Το να είσαι εκεί, πίσω από μια κλειδωμένη πόρτα ήταν μια απόλαυση. Για μένα τιμωρία ήταν να παίξω Yahtzee με τον εξάδελφό μου Λουί».

Φωτό: Κι όπου φύγει φύγει από την πολυκοσμία. Πηγή: Shutterstock

Ας φανταστούμε ότι  έχουμε μια μηχανή του χρόνου. Και επιστρέφουμε στο 1998. Η Amazon εξακολουθεί να είναι μια μικρή εταιρεία που αγωνίζεται να μας πείσει ότι υπάρχει μέλλον για τις πωλήσεις βιβλίων στο Διαδίκτυο. Το Facebook δεν υπάρχει, ούτε το iPhone. Στις ρώσικες μυστικές υπηρεσίες ηγείται ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Και στην Κεντρική Ευρώπη κυριαρχούν τα κεντροαριστερά κόμματα: ο Τόνι Μπλερ είναι ένας σταρ. Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ του SPD κερδίζει τη γερμανική καγκελαρία. Και στις ΗΠΑ ο Μπιλ Κλίντον διανύει τη δεύτερη θητεία του. Οι σοσιαλδημοκρατίες καθοδηγούν τον δυτικό κόσμο.

Και τώρα επιστρέφουμε στο σήμερα: το 2018, παντού γύρω μας οι Σοσιαλδημοκράτες είναι υπό διάλυση. Η ήττα του Δημοκρατικού Κόμματος του Ρέντσι στην Ιταλία είναι μόνο το τελευταίο επεισόδιο: πρώτα, οι γάλλοι σοσιαλιστές έχασαν 250 από τις 280 έδρες τους. Στη συνέχεια το SPD έλαβε το χαμηλότερο ποσοστό από τη δημιουργία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας το 1949. Οι μετριοπαθείς αριστεροί δεν οδηγούν την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση σε καμία από τις τέσσερις μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες: τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο (ο Κόρμπιν μόνο μετριοπαθής), τη Γαλλία και την Ιταλία.

Είναι ένα παιχνίδι με τον χρόνο που παίζει o Guardian για να μας κάνει να σκεφτούμε ότι τα αριστερά κόμματα «έχουν χρόνο να προβληματιστούν για το τι πήγε στραβά», συγχρόνως όμως πρέπει επίσης να προετοιμαστούν. «Αν μετά τις ήττες της εποχής της Θάτσερ και του Ρίγκαν οι κεντροαριστεροί σχηματισμοί ήταν σε θέση να ανακάμψουν και να διορθωθούν» ακόμα και σήμερα οι μετριοπαθείς πρέπει να σκεφτούν πώς να βρεθούν πιο κοντά στον λαό. Αλλά χωρίς να γίνουν λαϊκιστές, όπως ας πούμε κάνουν οι σκανδιναβικές σοσιαλδημοκρατίες που αντιγράφουν τους εθνικιστές στα ζητήματα μετανάστευσης.

«Με τους δίκαιους φόρους, τις ίσες ευκαιρίες και την ιδέα ότι οι ισχυροί είναι υπεύθυνοι για τους αδύναμους, η Κεντροαριστερά έχει διαμορφώσει την ανάπτυξη της Ευρώπης εδώ και δεκαετίες. Αλλά ο κόσμος ξέχασε πώς ήταν πριν». Καιρός να το θυμηθεί ε;

Φωτό: Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Πηγή: EPA/JUSTIN LANE

Προσπάθησε με κάθε τρόπο η Κέιτι Πέρι να κατακτήσει τις δύο ηλικιωμένες μοναχές της Καλιφόρνιας. Ντύθηκε σεμνά, τους έδειξε το τατουάζ «Ιησούς» στον αριστερό καρπό της, τραγούδησε («πολύ καλά», παραδέχθηκαν οι αδελφές) το Oh Happy Day, το ίδιο τραγούδι που ερμηνεύει η Γούπι Γκόλντμπεργκ υποδυόμενη την καλόγρια στην ταινία «Τρελές αδελφές 2». Αλλά εδώ η ιστορία πήγε όλη στραβά. Επειδή η ποπ σταρ των ΗΠΑ είχε πάει να επισκεφθεί τις αδελφές της Αμόλυντης Καρδιάς της Μαρίας όχι για να σώσει το μοναστήρι – μια εντυπωσιακή βίλα στους λόφους του Λος Φελίζ – αλλά, αντίθετα, να τις πείσει να της το πουλήσουν, σε αυτήν, την απελευθερωμένη κόρη δύο ιεροκήρυκων της Εκκλησίας της Πεντηκοστής.

Ένα μήνα νωρίτερα, τον Μάιο του 2015, η Κέιτι Πέρι είχε κάνει την προσφορά αγοράς -14,5 εκατομμύρια δολάρια- στον αρχιεπίσκοπο της μητρόπολης της Καλιφόρνιας ο οποίος είχε ήδη μεταφέρει τις καλόγριες που είχαν ζήσει στο αρχοντικό του Χόλιγουντ για σχεδόν μισό αιώνα. Όλες είχαν υπακούσει, εκτός από δύο: η Κάθριν Ρόουζ Χόλζμαν και η Ρίτα Κάλαναν Κάθριν δήλωσαν ότι ήταν ιδιοκτήτριες του μοναστηριού και αποφάσισαν να το πουλήσουν (για πολύ λιγότερο από την αξία του: 44.000 δολάρια προκαταβολή και άλλα 9,9 εκατομμύρια μετά από τρία χρόνια) στην εστιάτορα Ντάνα Χόλιστερ που ήθελε να το μετατρέψει σε πολυτελές ξενοδοχείο. Η απόρριψη στην τραγουδίστρια, σύμφωνα με τις δύο μοναχές, είχε καθαρά ηθικό χαρακτήρα: «Βρήκαμε τα βίντεο κλιπ της Πέρι και δεν μας άρεσε ό, τι είδαμε», όπως εξήγησε η αδελφή Ρίτα.

Η διαμάχη μεταξύ της πρωταγωνίστριας στα όνειρα πολλών εφήβων και των δύο υπερήλικων μοναχών σέρνεται μέχρι σήμερα, στα δικαστήρια, γράφει η Corriere della Sera. Η πώληση στη Χόλιστερ έχει ακυρωθεί και η σύγκρουση συνεχίζεται μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες. Μέχρι την περασμένη Παρασκευή, που κατά τη διάρκεια της δέκατης ακρόασης, η 89χρονη αδελφή Κάθριν κατέρρευσε στο πάτωμα νεκρή. Μόλις λίγες ώρες νωρίτερα, από τα μικρόφωνα του Fox11 είχε απευθύνει την τελευταία έκκληση προς την Κέιτι Πέρι με τρεμάμενη φωνή: «Παρακαλώ σταματήστε! Αυτή η ιστορία δεν κάνει καλό σε κανέναν και πλήττει πολλούς ανθρώπους».

Και η Κέιτ τι επιμένει; Θα ‘χει μπει μέσα της ο Σατανάς.

Φωτό: Την μία την έφαγε. Της έμεινε η άλλη. Πηγή: LA Times