Να ακολουθήσουμε το χρήμα, μας προτρέπει μέσω της νέας του ταινίας ο Στίβεν Σόντερμπεργκ. Από το Λέικ Τζορτζ, μια κωμόπολη στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, προς την Κίνα, το Μεξικό, την Μάλτα, την Ισλανδία, την Αφρική και την Καραϊβική. Και στην πορεία θα συναντήσουμε  την εξαιρετική (για πολλοστή φορά) Μέριλ Στριπ. Η οποία χάρη στο μαύρο χιούμορ του καταξιωμένου αμερικανού σκηνοθέτη καταφέρνει μέσω της εκπληκτικής της ερμηνείας στο «The Laundromat» να εξηγήσει στο ανυποψίαστο παγκόσμιο κοινό μια υπόθεση τόσο πολύπλοκη και καυτή όσο το σκάνδαλο των αποκαλούμενων Panama Papers. 

«Εάν θεωρούμε πως τα κόλπα για τη φοροδιαφυγή και τη συσσώρευση τεράστιων κεφαλαίων αποτελούν κάτι που αφορά μόνον το 1% του πληθυσμού, τότε δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Ο καθένας από εμάς συμμετέχει, πιθανώς δίχως να το γνωρίζει, σε αυτήν την παγκόσμια απάτη, αρκεί ένα τυπικό ασφαλιστήριο συμβόλαιο. Μας αφορά όλους, ανοίξτε τα μάτια σας», προειδοποιεί η πρωταγωνίστρια της ταινίας.  

Η δεύτερη ταινία παραγωγής Netflix που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας και διεκδικεί τον Χρυσό Λέοντα παρουσιάζει με σατιρικό τρόπο το σκάνδαλο των Panama Papers που αποκαλύφθηκε το 2016 από μια διεθνή κοινοπραξία ερευνητών δημοσιογράφων (σσ. στην οποία συμμετέχει για την Ελλάδα το Protagon). 

Βάση της ταινίας αποτέλεσε το βιβλίο του βραβευμένου με Πούλιτζερ Τζέικ Μπερνστάιν «Secrecy World: Inside the Panama Papers Investigation of Illicit Money Networks and the Global Elite» στο οποίο εξετάζει και περιγράφει λεπτομερώς το τεράστιο, διεθνές κύκλωμα όπου εμπλέκονται πολιτικοί, αρχηγοί κρατών και επιχειρηματίες από κάθε γωνιά της Γης με σκοπό την απόκρυψη των περιουσιακών τους στοιχείων μέσω offshore εταιρειών.  

Η Μέριλ Στριπ η οποία, έχοντας φτάσει στην ηλικία των 70 ετών δεν έχει πλέον να αποδείξει τίποτα παραπάνω για τις ανεπανάληπτες ερμηνευτικές της ικανότητες, περιέγραψε την ταινία – αναφέρει η Αριάνα Φίνος της La Repubblica – ως «έναν διασκεδαστικό και συνεκτικό τρόπο περιγραφής ενός σκοτεινού αστείου θύματα του οποίου υπήρξαμε όλοι μας». Και την ώρα που ο Γκάρι Ολντμαν και ο Αντόνιο Μπαντέρας υποδύονται τους δόλιους εταίρους της εταιρείας παροχής νομικών υπηρεσιών Mossack Fonseca με έδρα τον Παναμά, η αντι-ντίβα του παγκόσμιου κινηματογράφου υποδύεται μια μεσοαστή αμερικανίδα χήρα, η οποία, έχοντας χάσει τον άνδρα της σε δυστύχημα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού και έχοντας πέσει θύμα εξαπάτησης στη συνέχεια, ξεκινά να θέτει άβολα ερωτήματα με στόχο να βρει την άκρη του νήματος. 

«Δεν θέλαμε να γυρίσουμε μια ερευνητική ταινία αλλά μια σατιρική κωμωδία. Υπάρχει μια άμεση αναφορά στο Dr. Strangelove («S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα» του  Στάνλεϊ Κιούμπρικ) που πραγματεύεται ένα δραματικό θέμα με μαύρο χιούμορ. Εδώ το σκάνδαλο είναι ένας κόσμος όπου 50 άνθρωποι έχουν συσσωρεύσει περισσότερα χρήματα από τον μισό παγκόσμιο πληθυσμό», σημείωσε από την πλευρά του ο σκηνοθέτης.  

Πριν από την προβολή της ταινίας η Μέριλ Στριπ θέλησε να την αφιερώσει στη μαλτέζα δημοσιογράφο Ντάφνι Καρουάνα Γκαλιζία, η οποία δολοφονήθηκε πριν από μια διετία επειδή χρησιμοποίησε τις πληροφορίες των Panama Papers, αποκαλύπτοντας ύποπτες δοσοληψίες μαλτέζων πολιτικών. «Να αφηγηθεί με τρόπο αστείο μια σκοτεινή ιστορία θα μπορούσε να το κάνει ο Σόντερμπεργκ ή ο Μπρεχτ, ένα παιχνίδι που παίζεται πάνω από τα κεφάλια μας, ένα παιχνίδι με πολλά θύματα, συμπεριλαμβανομένων και δημοσιογράφων, που έχασαν τη ζωή τους για αυτό. Οπως αυτή, που την ανατίναξαν έξω από το σπίτι της», υπενθύμισε η Στριπ.

Οσον αφορά τον χαρακτήρα της ανέφερε πως εμπνεύστηκε από πολλά υπαρκτά πρόσωπα, ξεκινώντας από τη μητέρα της, από «γυναίκες που πάνε στην εκκλησία, τηρούν τις δέκα εντολές και τους νόμους, όντας πεπεισμένες πως αυτό αρκεί για να υπάρχει δικαιοσύνη. Αυτή η χήρα αποτελεί τον συναισθηματικό πυρήνα της ιστορίας, αναζητά μια ηθική αποζημίωση. Ο πόνος αποτελεί ισχυρό κίνητρο. Οι γονείς των παιδιών που δολοφονήθηκαν στο σχολείο του Πάρκλαντ και εκείνων που σκοτώθηκαν στο Νιούτον του Κονέκτικατ, αυτοί οι άνθρωποι δεν παραιτούνται, δεν σταματάνε να προσπαθούν να αλλάξουν τους κανόνες. Ολοι πρέπει να προσπαθούμε. Το παράδοξο είναι ότι σήμερα οι φτωχοί στηρίζουν πολύ περισσότερο το σύστημα από όσο το στηρίζω εγώ που είμαι μια προνομιούχα».

Στην ταινία αναφέρεται πως ο πρώτος φορολογικός παράδεισος του κόσμου βρίσκεται στις ΗΠΑ, στο Ντέλαγουερ. Ωστόσο «γελιέται όποιος δεν αντιλαμβάνεται πως βρισκόμαστε όλοι στην ίδια βάρκα, η απληστία δεν αφορά μόνον μια χώρα. Υπάρχει μια παγκόσμια συμπαιγνία εκείνου του 1% που δίνει μάχη για να διατηρήσει μεγάλο μέρος του πλούτου. Κανένας από εμάς δεν μπορεί να θεωρεί πως δεν είναι συνένοχος», υπογράμμισε η Στριπ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News