Ηταν, κατά πολλούς, η μέρα που αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Η μέρα που ο κορυφαίος σόουμαν των γηπέδων, Λιονέλ Μέσι, κατέκτησε το σπουδαιότερο από τα 40+ τρόπαια της μυθικής του καριέρας. Αυτό που υπήρξε απωθημένο του. Στην τελευταία του, ίσως, ευκαιρία. Σχεδόν όλος ο φίλαθλος κόσμος ήταν στο πλευρό του, ακόμη κι αν δεν συμπαθούσε την Αργεντινή. Μοιραστήκαμε μαζί του την προσπάθεια, την αγωνία, το βάρος των προσδοκιών που κουβαλούσε, την απογοήτευση, όταν η ομάδα του έπεσε θύμα μιας τεράστιας έκπληξης στην πρεμιέρα του τουρνουά. Και στο τέλος, την ευτυχία του, όταν -επιτέλους- σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Σαν σήμερα, 18 Δεκεμβρίου, πριν από ένα χρόνο.

Στα 35 του χρόνια ο «Λέο» απέδρασε από τη σκιά του Μαραντόνα, από την… αιώνια σύγκριση μαζί του, και, όπως ο «Ντιεγκίτο» το 1986, οδήγησε την «Αλμπισελέστε» στην παγκόσμια κορυφή του δημοφιλέστερου σπορ. Στον τελικό, που «έσπασε καρδιές», η θεά Τύχη στάθηκε δίπλα του. Το ήθελε και η Ιστορία, αυτός ο αρτίστας που εξέλιξε την τέχνη του ποδοσφαίρου, να γνωρίσει την απόλυτη αποθέωση.

Leo Messi: I won (with commentary)

A new World Cup comp for the one year anniversary 🇦🇷 pic.twitter.com/DbjI4bakdS

— Jan  (@FutbolJan10) December 18, 2023

Υπήρχαν, βεβαίως, και οι haters. Πάντα υπάρχουν. Μετά την ήττα – «σοκ» από τη Σαουδική Αραβία έσπευσαν να προφητεύσουν ακόμα μια αργεντίνικη τραγωδία. Μόνο μια ομάδα στο παρελθόν, η Ισπανία το 2010, είχε καταφέρει να κατακτήσει το χρυσό αγαλματίδιο, έχοντας ηττηθεί στο πρώτο ματς της διοργάνωσης. Δώδεκα χρόνια αργότερα, η ιστορία επαναλήφθηκε. Ο Μέσι φρόντισε γι’ αυτό. Σκόραρε στο κρίσιμο ματς του ομίλου εναντίον του Μεξικού, έσπασε το μπλόκο της Αυστραλίας στον γύρο των «16» με ένα υπέροχο γκολ, πάσαρε την ασίστ «του αιώνα» στον προημιτελικό με τους Ολλανδούς, έσπειρε τον πανικό στην κροατική άμυνα στον ημιτελικό, και κέρδισε το «μπρα-ντε-φερ» με τον Κιλιάν Εμπαπέ στον τελικό.

Για να κάνει το όνειρό του -και των 44 εκατομμυρίων Αργεντινών- πραγματικότητα, ο Μέσι χρειάστηκε να γίνει και αυτό που φίλοι και αντίπαλοι τον κατηγορούσαν ότι δεν ήταν: ηγέτης. Οταν το πούλμαν με την αποστολή της ομάδας επέστρεψε από το στάδιο «Λουσάιλ» στην Πανεπιστημιούπολη της Ντόχα, μετά το «κάζο» της 22ας Νοεμβρίου, ο «Λέο» ζήτησε από τους συμπαίκτες του να συγκεντρωθούν για να τους μιλήσει. «Αυτή η ήττα, απόψε, δεν ήταν το τέλος», τους είπε, μεταξύ άλλων. «Είναι στο χέρι μας, να δείξουμε σε όλους πόσο δυνατοί είμαστε. Δεν θα σκύψουμε το κεφάλι στην πρώτη αναποδιά, θα κοιτάξουμε μπροστά».

Messi🐐pic.twitter.com/uW9arXp30L

— Sathish✨ (@Ak_stan_) December 18, 2023

Οι περισσότεροι από τους αργεντινούς διεθνείς έχουν τονίσει, σε συνεντεύξεις τους, πόσο πολύ τους βοήθησε εκείνη η πρωτοβουλία του αρχηγού τους, ώστε 26 μέρες αργότερα, στο ίδιο γήπεδο, να φτάσουν στον θρίαμβο. Ποτέ δεν «το είχε» με τα λόγια, όμως φαίνεται πως κάποια στιγμή ο Μέσι κατάλαβε ότι… μουγγός ηγέτης δεν μπορεί να υπάρξει. Η στιγμή που άρχισε να το αντιλαμβάνεται, ήταν ενάμιση χρόνο πριν, στο Κόπα Αμέρικα του 2021. Τότε, ένα βιντεάκι με τη συγκλονιστική του ομιλία στα αποδυτήρια, πριν από τον νικηφόρο τελικό εναντίον της Βραζιλίας στο «Μαρακανά», είχε κάνει τον γύρο του Κόσμου.

Peter Drury ‘s commentary after Lionel Messi won Argentina was pure poetry 🔥 pic.twitter.com/65Hh4NvDtR

— New Sheriff⚓ (@NewsheriffUtd) December 18, 2023

Η Αργεντινή έπαψε να είναι «λούζερ», όταν ο Μέσι βρήκε τη λαλιά του. Αλλά αυτή δεν ήταν η μόνη του μετάλλαξη. Στα… γεράματα αποφάσισε να έρθει πιο κοντά με τους συμπαίκτες του. Στο Κατάρ διέμενε σε μονόκλινο δωμάτιο, όπως πάντα, όμως τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας δεν είχε σταθερή παρέα, όπως παλιά. Κάποτε, κανένας δεν τολμούσε να πλησιάσει το τραπέζι του, στο οποίο συνέτρωγε με τους «κολλητούς» του: τον Ντι Μαρία, τον Μασεράνο, τον Ιγκουαΐν, ή τον κουμπάρο του, Αγουέρο. Πέρυσι, ακόμη και τα νεώτερα μέλη της εθνικής Αργεντινής μπορούσαν να καθίσουν δίπλα του, να φάνε μαζί του. Η συγκινητική μαχητικότητα που επέδειξαν όλοι στο πρόσφατο Μουντιάλ, ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της πρωταθλήτριας Κόσμου.

Ο προπονητής, Λιονέλ Σκαλόνι, έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτή την επιτυχία. Δεν διέθετε το βιογραφικό του Μενότι, του Μπιγιάρδο, ή του Σαμπάολι, όμως κατάφερε να εκμεταλλευθεί το «υπερόπλο» της ομάδας του όσο λίγοι προκάτοχοί του. Ποτέ στο παρελθόν το παιχνίδι της Αργεντινής δεν είχε υπηρετήσει την αυθεντία του Μέσι τόσο έξυπνα, τόσο αποτελεσματικά.

Βοήθησαν πολύ και οι οπαδοί, που ακολούθησαν κατά δεκάδες χιλιάδες την «Αλμπισελέστε» στο μακρινό Κατάρ. Οπως έγραψε το Athletic, για να κάνουν αυτό το δαπανηρό ταξίδι και να συμπαρασταθούν στην αγαπημένη τους ομάδα, άλλοι πούλησαν κάποιο περιουσιακό τους στοιχείο, άλλοι δανείστηκαν και άλλοι παραιτήθηκαν από τη δουλειά τους, επειδή ο εργοδότης τους δεν τους έδινε άδεια να λείψουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Εμοιαζε προδιαγεγραμμένο από τη μοίρα, ο Μέσι να κατακτήσει (και) το Παγκόσμιο Κύπελλο. Για να τα καταφέρει, σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο, θαρρείς πως… συνωμότησε το σύμπαν. Κανείς, πλέον, δεν αμφισβητεί τον «υιό του θεού Ντιέγκο». Αν είχε προλάβει, θα του είχε ζητήσει «συγγνώμη» και ο ίδιος ο Μαραντόνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News