Ως νησιωτική παθολόγος χωρίς ωράριο, η Ρεμπέκα Πέιν παρέχει υγειονομική περίθαλψη σε μερικές από τις πιο απομακρυσμένες κοινότητες του κόσμου, ενώ βιώνει «μαγικές στιγμές»: από το να βλέπει μωρά φώκιες και βασιλικούς πιγκουίνους μέχρι να θαυμάζει το βόρειο σέλας.

«Κάθε μέρα τσιμπιέμαι και σκέφτομαι: “Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτή είναι η ζωή που ζω”. Αγαπώ απόλυτα τη δουλειά μου» λέει σε ρεπορτάζ του BBC. Η δρ Πέιν εργαζόταν για την Επιτροπή Ποιότητας Φροντίδας στη Βρετανία, όταν είχε μια συνομιλία με μια άλλη γιατρό που εργαζόταν στα νησιά Ορκνεϊ, στη Σκωτία.

«Της είπα “ουάου, αυτό το είδος εργασίας στο νησί είναι το όνειρό μου, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί – έχω δύο παιδιά και ο σύζυγός μου εργάζεται με πλήρες ωράριο”. Και εκείνη μου είπε «όχι, άκουσέ με, η δουλειά μου είναι καταπληκτική και αυτή την εποχή προσλαμβάνουμε”».

Η δρ Πέιν εργάζεται πλέον, εδώ και τέσσερα χρόνια, για το βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας του Ορκνεϊ, κάνοντας πτήσεις ανάμεσα στα νησιά του αρχιπελάγους στη βορειοανατολική ακτή της Σκωτίας. Εργάζεται εκ περιτροπής με άλλους επτά ιατρούς που έχουν βάρδια μία εβδομάδα κάθε δίμηνο στις νήσους με τις νεολιθικές τοποθεσίες, τους απόκρημνους βράχους και τις αποικίες φώκιας.

Περνάει τον υπόλοιπο χρόνο της δουλεύοντας από το σπίτι της στην ουαλική πρωτεύουσα Κάρντιφ ως ερευνήτρια για το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και περιστασιακά εργάζεται σε άλλα απομακρυσμένα νησιά ως γιατρός, καλύπτοντας προσωρινά κάποιες βάρδιες. Η εργασία σε απομακρυσμένες περιοχές φέρνει μαζί της μερικές πολύ ιδιαίτερες προκλήσεις.

«Σε κάποια από τα μικρά νησιά στα οποία εργάζομαι μπορεί να είμαι ο μόνος επαγγελματίας υγείας, επομένως η δουλειά μου περιλαμβάνει τα πάντα – όπως τη διαχείριση επειγόντων περιστατικών, την επιλογή των ελικοπτέρων, τη διαχείριση του άσθματος, τη συλλογή φαρμάκων από το πλοίο, τη λήψη αίματος και τη μεταφορά του στο αεροπλάνο για συλλογή» εξηγεί.

Οι κακές καιρικές συνθήκες σημαίνουν ότι η επιβίβαση σε –ή η αποβίβαση από– ένα νησί δεν είναι πάντα απλή. Κάποτε βρέθηκε αποκλεισμένη στο Ιντέι, ένα από τα νησιά του Ορκνεϊ, την Πρωτοχρονιά, καθώς μια μεγάλη καταιγίδα οδήγησε στην ακύρωση της πτήσης της. Λέει πως κάτι κοινό στις νησιωτικές κοινότητες είναι ότι οι άνθρωποι δεν αναζητούν βοήθεια τη στιγμή που τη χρειάζονται.

«Μερικές φορές, ιδιαίτερα οι αγρότες, προσπαθούν με γιατροσόφια για περισσότερο χρόνο από όσο θα έπρεπε, και έτσι οι ασθενείς μερικές φορές έρχονται σε πολύ πιο άσχημη κατάσταση από ό,τι θα ήταν σε διαφορετικό περιβάλλον» εξηγεί. Οι χειρότερες περιπτώσεις είναι όταν η υγεία των ασθενών χειροτερεύει και απαιτείται αερομεταφορά τους με ελικόπτερο.

Στα τέσσερα χρόνια της εργασίας της στα νησιά Ορκνεϊ η δρ Πέιν έχει αναπτύξει μια αληθινή αγάπη για αυτά. «Είναι το πιο μαγικό μέρος που μπορείς να φανταστείς» λέει. «Το φως είναι εκπληκτικό, έχει ένα είδος μαγείας». Προσθέτει ότι οι ασθενείς εκεί εκτιμούν πραγματικά τους γιατρούς τους.

Οταν χρειάζεται να μεταβεί στο Μπάρα, στις Εξωτερικές Εβρίδες, μια αλυσίδα νησιών στα ανοιχτά της δυτικής ακτής της ηπειρωτικής Σκωτίας, το αεροπλάνο της πρέπει να προσγειωθεί στην παραλία – «μόνο μία από τις πιο απίστευτες εμπειρίες της ζωής μου» σχολιάζει. Το περασμένο καλοκαίρι εκπλήρωσε ένα όνειρό της: να περάσει έναν μήνα στα νησιά Φόκλαντμ στον Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό, περίπου 650 χλμ. μακριά από τη Νότια Αμερική.

Η δουλειά της περιλάμβανε την κάλυψη του νοσοκομείου, τα έκτακτα περιστατικά και υπηρεσίες γενικού ιατρού εκτός ωραρίου. Τα δύο έφηβα παιδιά και ο σύζυγός της κατάφεραν να την ακολουθήσουν. Περίπου 10 λεπτά μακριά από το μοναδικό νοσοκομείο του αρχιπελάγους –το King Edward VII–, στην παραλία διακρίνονται πιγκουίνοι τζεντού.

Η οικογένεια τους παρακολούθησε να βγαίνουν από τη θάλασσα με την κοιλιά και να τρέχουν στην παραλία όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, ώστε να αποφύγουν τις περιπόλους που έκαναν οι φώκιες. Περίπου το 10% του πληθυσμού των Νήσων Φόκλαντ ζει σε νησιά που καλύπτουν μια περιοχή περίπου τα δύο τρίτα του μεγέθους της Ουαλίας.

Τα Χριστούγεννα η δρ Πέιν τα πέρασε στα νησιά Ορκνεϊ μαζί με την οικογένειά της. Στη συνέχεια σκόπευε να μεταβεί στην Αγία Ελένη, ένα απομακρυσμένο ηφαιστειακό φυλάκιο στον Νότιο Ατλαντικό. Πιστεύει ότι δουλειές σαν τη δική της είναι «το πραγματικό αντίδοτο για τους ανθρώπους που μελαγχολούν στο μέσον της καριέρας τους και σκέφτονται την πρόωρη συνταξιοδότηση».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News