Δώδεκα γκολ σε ματς Champions League, δεν είχαμε ξαναδεί. Ούτε επτά σε μισή ώρα και κάτι (32′). Ποτέ άλλοτε μια ομάδα δεν πέτυχε συνολικά 14 τέρματα -σε δυο αγώνες- με θύμα τον ίδιο αντίπαλο. Στο «Signal Iduna Park» του Ντόρτμουντ, η Μπορούσια και η Λέγκια Βαρσοβίας σκάρωσαν το πιο χορταστικό παιχνίδι στα χρονικά του τουρνουά. Και οι Βεστφαλοί, έγραψαν ιστορία.

Για όσους τους παρακολουθούν προσεκτικά τους τελευταίους μήνες, δεν ήταν έκπληξη. Ηταν θέμα χρόνου. Είτε κερδίζει είτε χάνει, η Ντόρτμουντ είναι η πιο απολαυστική ομάδα της Ευρώπης. Μία μηχανή παραγωγής γκολ και θεάματος υψηλότατου επιπέδου. Σε καθηλώνει με τον τρόπο που παίζει, με την ενέργεια, το αδιάκοπο τρέξιμο και τη φρεσκάδα της, με τη φαντασία, την ποιότητα και τη νοοτροπία της. Οκτώ γκολ -αυτή την εποχή- θα μπορούσαν να βάλουν και η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπάγερν… Αλλά ένα 8-4 παραπέμπει περισσότερο στην Ντόρτμουντ του Τόμας Τούχελ ή στη Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ. Ο οποίος -διόλου τυχαία- ήταν ο προκάτοχός του στη Βεστφαλία.

Ο 43χρονος Τούχελ μοιάζει πολύ με τον Κλοπ. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο τον επέλεξε η Ντόρτμουντ, το 2015 που ο αναμορφωτής της έφυγε για το Λίβερπουλ. Είναι νέος, στηρίζεται περισσότερο στη δουλειά παρά στα τεράστια μπάτζετ, σιχαίνεται το αμυντικό ταμπούρι, έχει φιλοδοξίες και μπορεί να εξελίξει νεαρούς ποδοσφαιριστές. Κανένας από τους δύο δεν υπήρξε σπουδαίος παίκτης, όμως στην προπονητική έλαμψαν από τα πρώτα τους βήματα. Απεχθάνονται και οι δύο τα κοστούμια. Προτιμούν τις φόρμες και τα αθλητικά παπούτσια. «Θα φορούσα κοστούμι αν ήμουν υπάλληλος τράπεζας», έχει πει ο Κλοπ. Την ίδια αντίληψη έχει και ο Τούχελ, ο οποίος σπούδασε μάνατζμεντ και δημόσιες σχέσεις.

Κι όμως, το ποδοσφαιρικό πρότυπο του προπονητή των Βεστφαλών είναι ο Πεπ Γκουαρντιόλα. Το 2014, προτού πιάσει δουλειά στην Ντόρτμουντ, αφού απέρριψε όλες τις προτάσεις που του έγιναν (Αμβούργο, Στουτγκάρδη, Λειψία, Νιούκαστλ), πήρε την οικογένειά του και εγκαταστάθηκε στο Μόναχο, ζητώντας από τον καταλανό τεχνικό να του επιτρέψει να παρακολουθεί τη δουλειά του από κοντά. Ο Γκουαρντιόλα, όχι μόνο δεν είχε αντίρρηση, αλλά και -πριν αναχωρήσει από τη Βαυαρία για το Μάντσεστερ- εισηγήθηκε στην Μπάγερν να τον προσλάβει στη θέση του. Οι γνώσεις και οι ιδέες αυτού του άγνωστου -τότε- προπονητή για το παιχνίδι, τον είχαν εντυπωσιάσει. Οταν ακόμη δούλευε στη Μάιντς, ο Τούχελ είχε εξομολογηθεί πως ήθελε να βάλει στο παιχνίδι της ομάδας του πολλά από τα στοιχεία που ο Κόσμος θαύμαζε στην Μπαρτσελόνα του Πεπ.

Το αγαπημένο του σύστημα, το «4-1-4-1», ο Τούχελ το δανείστηκε από το manual του Γκουαρντιόλα και, τώρα, το εφαρμόζει στην Ντόρτμουντ με μικρές παραλλαγές.

Οι βασικοί κανόνες του είναι τρεις:

• Στόπερ που να ξέρουν μπάλα. Η εντυπωσιακή εξέλιξη του Σωκράτη Παπασταθόπουλου, ο οποίος από ένας εξαιρετικός κεντρικός αμυντικός έχει μεταμορφωθεί σε ηγέτη αυτής της ομάδας, δεν είναι τυχαία.
• Ενας παίκτης – κλειδί μπροστά από τους τέσσερις αμυντικούς και πίσω από τους τέσσερις χαφ, ο οποίος να μπορεί να κάνει όλες τις δουλειές. Είναι ο Γιούλιαν Βάιγκλ, ο οποίος παίζει λες και βγήκε από πρόγραμμα υπολογιστή. Στο ματς με τη Ρεάλ, ο Βάιγκλ ευστόχησε στις 93 από τις 99 πάσες που επιχείρησε (ακρίβεια 93,9%). Οι 61 απ’ αυτές ήταν προς τα εμπρός.
• Η «οργανωμένη αναρχία» στην επίθεση. Οι μεσο-επιθετικοί είναι ελεύθεροι να αυτοσχεδιάσουν στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, αρκεί προηγουμένως να έχουν τηρήσει το σχέδιο με θρησκευτική ευλάβεια. Το οποίο είναι, να κινηθούν συντονισμένα σε διαφορετικές κατευθύνσεις, χωρίς την μπάλα, ώστε να δημιουργηθούν ελεύθεροι χώροι.

Αυτό είναι και το «μυστικό» του χθεσινού (Τρίτη) 8-4. Φαίνεται αδύνατον, μια ομάδα που στις επιθέσεις της εμπλέκονται επτά από τους 11 παίκτες της, να κατορθώνει -ταυτοχρόνως- να κλείνει τους διαδρόμους των αντιπάλων προς το τέρμα της. Η γραμμή που χωρίζει την «οργανωμένη αναρχία» από το… χάος, είναι πολύ λεπτή. Αλλά, έτσι παίζει πάντοτε η Ντόρτμουντ του Τούχελ. Γι’ αυτό, άλλωστε, συνέβη το απίθανο: στον αγώνα της με τη Βόλφσμπουργκ νίκησε 5-1 έχοντας για κορυφαίο παίκτη της… τον τερματοφύλακά της.

Αν είσαι με την Μπορούσια, κινδυνεύεις να γίνεις καρδιακός. Η τακτική της αφέλεια στα μετόπισθεν μπορεί να σε σκοτώσει (θυμηθείτε πώς έχασε 4-3 από τη Λίβερπουλ στο «Ανφιλντ»). Αν, όμως, το αποτέλεσμα σου είναι αδιάφορο, κάθε παιχνίδι της είναι μια σπάνια ποδοσφαιρική απόλαυση.

Είναι μια ομάδα ξεχωριστή. Οχι απαραιτήτως καλύτερη από τις άλλες, αλλά εντελώς διαφορετική. Θα την έλεγες αλλόκοτη. Είναι ομάδα κατοχής: στη Γερμανία εμφανίζει το καλύτερο ποσοστό πίσω από την Μπάγερν. Είναι και παραγωγική: στο περυσινό πρωτάθλημα πέτυχε δυο γκολ περισσότερα από τους Βαυαρούς (επί Γκουαρντιόλα). Παίζει και με αντεπιθέσεις: έτσι έβαλε δέκα από τα 82 της γκολ. Είναι καλή και στις στατικές φάσεις, από τις οποίες προήλθαν άλλα δέκα τέρματα. Επιτίθεται με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο: από τον άξονα, από τα πλάγια, με μπροστινές πάσες, με σέντρες, με την μπάλα κάτω αλλά και ψηλά. Είναι εντελώς απρόβλεπτη. Μέχρι στιγμής, έχουν σκοράρει 17 από τους 28 παίκτες της που εναλλάσσονται στην ενδεκάδα της.

Ετσι την κατασκεύασε ο Τούχελ από την πρώτη στιγμή που την ανέλαβε. Στο ντεμπούτο του στον πάγκο, τον Αύγουστο του 2015, η Ντόρτμουντ είχε διαλύσει την Γκλάντμπαχ με 4-0. Ακολούθησαν, άλλο ένα 4-0 (επί της Ινγκολσταντ), το 3-1 επί της Χέρτα, το 4-2 επί του Αννόβερου, το 3-0 επί της Λεβερκούζεν… Εφέτος μπήκε στη σεζόν λίγο πιο συντηρητικά. Επρεπε να μάθει να ζει χωρίς τον Χούμελς, τον Γκιντογκάν και τον Μιχιταριάν. Αλλά δεν άργησε να πάρει μπρος. Στην τετράδα των αγώνων της με την Ντάρμσταντ, τη Βόλφσμπουργκ, τη Φράιμπουργκ και το πρώτο ματς με τη Λέγκια, πέτυχε συνολικά 20 γκολ μέσα σε 11 ημέρες. Εκείνο το 6-0 επί της Λέγκια στη Βαρσοβία δεν ήταν μόνον η μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη της στο Champions League, αλλά και η ευρύτερη σε ντεμπούτο προπονητή στη διοργάνωση.

Ο δρόμος που διάλεξε ο Τούχελ, είχε -και έχει- μεγάλο ρίσκο. Πέρυσι τον Οκτώβριο, ο 43χρονος προπονητής είδε την ομάδα του να συντρίβεται (5-1) από την Μπάγερν. Δεν πτοήθηκε. Και το περασμένο Σάββατο νίκησε (1-0) τη μεγάλη του αντίπαλο. Η τελευταία φορά που η Μπορούσια είχε κερδίσει την Μπάγερν στο Ντόρτμουντ, ήταν το 2012. Τότε που -ακόμη- ο Λεβαντόφσκι έπαιζε με τη φανέλα της.

Αυτός ο τύπος που στην αρχή δεν γέμιζε το μάτι κανενός, ίσως επειδή όλοι τον συνέκριναν με τον Κλοπ, κάνει ακριβώς αυτό που είχε υποσχεθεί: «μετατοπίζει τα όρια», διαρκώς, ώσπου οι παίκτες του να αποκτήσουν αυτό που ο ίδιος ονομάζει «ατμόσφαιρα μεγαλείου». Η Μπορούσια είναι ένα εργαστήριο ποδοσφαιρικών καινοτομιών, και όλοι αναρωτιούνται μέχρι πού μπορεί να φτάσει.

Ακόμη κι αν δεν πάει πολύ μακριά, έχει -ήδη- καταφέρει να γίνει μια από τις πιο απολαυστικές ομάδες του καιρού μας. Θεαματική, επιθετική, απρόβλεπτη, αιρετική. Χωρίς να μοιάζει με καμία άλλη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News