Ποιος δεν το ξέρει; Η Γερμανία δεν το κρύβει ότι έχει γερμανικές φιλοδοξίες κάτω από την ευρωπαϊκή τουαλέτα της (ή το ευρωπαϊκό κοστούμι της, αν προτιμάτε). Σε ένα άλφα επίπεδο ισχύος, το πείραμα του ευρώ έχει ήδη αποδείξει τις στοχεύσεις της, παρά το γεγονός ότι η πρωτοκαθεδρία του δολαρίου στα παγκόσμια συναλλαγματικά αποθέματα των χωρών όχι μόνο δεν επλήγη, αλλά ούτε καν αμφισβητήθηκε.

Η Ανγκελα Μέρκελ έχει διατυμπανίσει τη θέση ότι «εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να ελέγξουμε το πεπρωμένο μας, ο χρόνος στον οποίο θα μπορούσαμε να βασιστούμε σε άλλους έχει παρέλθει». Και, φυσικά, τα παραπάνω λόγια της καγκελαρίου σηματοδοτούν την επιθυμία απογαλακτισμού της Γερμανίας, ως έθνους, από τη μεταπολεμική τροφό της (μα, συγχρόνως, και άγρυπνο επιτηρητή της), την αμερικανική υπερδύναμη. Ξεκάθαρη, λοιπόν, η πρόθεση.

Και σε ό,τι αφορά τον τρόπο, η Ευρώπη είναι το όχημα του επιδιωκόμενου απογαλακτισμού. Είναι το «ένδυμα», όπως παρατηρεί η Repubblica, το οποίο η Γερμανία «πάντα φορούσε» ώστε «να επιβεβαιώνει και να νομιμοποιεί τα εθνικά της συμφέροντα».

Αν και το ιταλικό Μέσο δεν αναλύει το «πάντα» που έγραψε για τον γερμανικό φιλοευρωπαϊσμό, ο αναγνώστης δεν χρειάζεται να ανατρέξει σε ιστορικά φαινόμενα πέραν των δύο Παγκοσμίων Πολέμων και του Μπίσμαρκ. Αρκούν. Αυτήν την, ας πούμε, ευρωπαϊκή τακτική της «η Γερμανία θα τη συνεχίσει και θα την επαυξήσει».

Αν και ο στρατός της είναι απολύτως ελεγχόμενη υπόθεση, αν και δεν είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αν και η όποια ισχύς της δεν μπορεί να επεκταθεί στη σφαίρα της γεωπολιτικής χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις που κάθε φορά θέτουν ex officio οι ΗΠΑ, οι φιλοδοξίες του Βερολίνου δεν κρύβονται. Θέλει να παίξει ρόλο στη διεθνή σκηνή.

Η κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο είναι μία καλή ευκαιρία για τη διπλωματία των Γερμανών να δοκιμάσει τις ικανότητές της στην ισορροπία πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Η περιοχή μας είναι απαράγραπτου αμερικανικού ενδιαφέροντος, οι Τούρκοι είναι φίλοι και σύμμαχοι για τη Γερμανία (με υπηκόους της εκατομμύρια Τούρκους), εμείς οι Ελληνες «εταίροι και σύμμαχοι». Και τα νερά, κατά τις ανακοινώσεις της γερμανικής κυβέρνησης, «αμφισβητούμενα».

Η ρήξη που επήλθε στις σχέσεις Μέρκελ – Τραμπ από την πρώτη κιόλας συνάντησή τους, η αμοιβαία μεταξύ τους αντιπάθεια και περιφρόνηση, «εκφράζουν μία ποιοτική αλλαγή στις σχέσεις Βερολίνου και Ουάσινγκτον. Μπορεί να γλυκάνει αν ο Τραμπ χάσει τις εκλογές, όμως η ουσία θα παραμείνει» γράφουν οι Ιταλοί. Και η ουσία είναι, όπως προαναφέρθηκε, να πραγματοποιηθεί ο απογαλακτισμός.

Μα και πέρα από τα ακανθώδη Ελληνοτουρκικά, οι εξελίξεις του εφετινού έτους, λέει η Repubblica, αναδεικνύουν τη Γερμανία ως «κέντρο βάρους», είτε μιλάμε για τον κορονοϊό και το Ταμείο Ανάκαμψης είτε για τη Λευκορωσία. Πλέον αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, μάλιστα «κάποιες φορές χωρίς να έχει προειδοποιήσει τους εταίρους της». Ούτε τις ΗΠΑ.

Υπάρχουν ήδη οι ενδείξεις της επιχειρούμενης χειραφέτησης. Η Γερμανία δεν ταυτίστηκε με τους Αμερικανούς στην εμπορικογεωπολιτική σύγκρουσή τους με την Κίνα, ενώ όσον αφορά τις (παραδοσιακές, από τον Μεσοπόλεμο) σχέσεις της με τη Ρωσία «ανθίσταται στις αμερικανικές πιέσεις για τον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream».

Στο εσωτερικό της Γερμανίας, πάντως, το τοπίο αρχίζει και θολώνει. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια το πολιτικό προσωπικό της με επιμέλεια είχε καλλιεργήσει «την ψευδαίσθηση της Μεγάλης Ελβετίας», όπως λέει το ιταλικό Μέσο, κάτι που στην εποχή μας «εκφράζεται από την εισβολή των Πρασίνων στο πολιτικό προσκήνιο». Πρόκειται για δυναμικό πασιφισμό ελλείψει στρατιωτικής ισχύος. Μαζί με αυτόν, όμως, στην πολιτική σκηνή επανέρχονται και «εθνικιστικές, ξενοφοβικές, αντιαμερικανικές και αντιπολυπολιτισμικές δυνάμεις».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News