Η πρεμιέρα της Εθνικής μας στους προκριματικούς του Euro 2020 ήταν, ακριβώς, όπως την περιμέναμε: για χειροκρότημα, όχι όμως και για ενθουσιασμούς. Στους εναρκτήριους αγώνες των μεγάλων ποδοσφαιρικών τουρνουά, που το άγχος του φαβορί παίζει παράξενα παιχνίδια, το ζητούμενο είναι η νίκη. Μόνον αυτή. Το 2-0 στο Βαντούζ ήταν μια πολύ καλή αρχή στη νέα προσπάθεια της «γαλανόλευκης» να επιστρέψει στην κανονικότητα της περιόδου 2003-2014.

Ακόμη και τότε, στις πιο ένδοξες μέρες αυτής της ομάδας, το Λιχτενστάιν δεν το νικούσαμε με «πεντάρες» και «εξάρες». Στο δρόμο για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, με Σάντος προπονητή, με Καραγκούνη, Κατσουράνη, Χριστοδουλόπουλο και Τοροσίδη στα ντουζένια του, μας είχε βγάλει την ψυχή. Είχαμε «καθαρίσει» με ένα γκολ του Κώστα Μήτρογλου, στο 72′. Το 2004, στο τελευταίο τεστ πριν γράψουμε το έπος της Πορτογαλίας, είχαμε κερδίσει με το χθεσινό σκορ. Με τον Βρύζα και τον Χαριστέα. Για να μη θυμηθούμε και τα «στραπάτσα», που έχουμε πάθει με αντιπάλους στα κυβικά του Λιχτενστάιν…

Το ματς είχε μια επιπλέον δυσκολία. Ο Αγγελος Αναστασιάδης, ο πρώτος έλληνας ομοσπονδιακός τεχνικός εδώ και 18 χρόνια, δεν είχε στη διάθεσή του τον Μανωλά, τον Παπασταθόπουλο, τον Μάνταλο, τον Πέλκα, τον Σταφυλίδη, τον Τοροσίδη. Εχασε και τον Μήτρογλου, με τραυματισμό, λίγο πριν συμπληρωθεί μισή ώρα αγώνα. Η ζημιά φαινόταν μεγάλη, επειδή κανείς άλλος διεθνής μας δεν έχει το εύκολο γκολ. Αλλά, ευτυχώς, ο Κώστας Φορτούνης ξεκλείδωσε τη (μαζική) άμυνα των γηπεδούχων, στην τελευταία φάση του πρώτου μέρους, έπειτα από μια υπέροχη ψηλοκρεμαστή ασίστ του Κουρμπέλη από τα μετόπισθεν. Το 2-0 ήρθε, περίπου, με τον ίδιο τρόπο. Τη βαθιά μπαλιά του Μασούρα αξιοποίησε ο Τάσος Δώνης, στο 80′.

Εάν τα δύο γκολ φαίνονται λίγα απέναντι στο Λιχτενστάιν, που βρίσκεται μόλις στην 181η θέση της παγκόσμιας κατάταξης (ranking της FIFA), οι 31 τελικές προσπάθειες (11 προς την εστία) δείχνουν πως η Εθνική ήταν κινητική και κεφάτη. Παρήγαγε ποδόσφαιρο. Οι παίκτες της συνεργάστηκαν ανέλπιστα καλά, αν σκεφτεί κανείς πως έπαιζαν μαζί για πρώτη φορά, και πανηγύρισαν τα γκολ -βασικοί και παγκίτες αγκαλιά- σαν οικογένεια. Ο πόλεμος των συλλόγων από τους οποίους προέρχονται, ευτυχώς, δεν έχει δηλητηριάσει τα εθνικά μας αποδυτήρια.

Είναι μεγάλη ατυχία, που το πιο καθοριστικό ματς (κόντρα στη Βοσνία/Ερζεγοβίνη στην αφιλόξενη Ζένιτσα) θα το παίξουμε τόσο νωρίς -την προσεχή Τρίτη-, προτού η ομάδα προλάβει να αποκτήσει συνοχή και ομοιογένεια. Διότι, στην ουσία, ο κόουτς Αναστασιάδης «χτίζει» την Εθνική από το μηδέν. Στους 23 παίκτες που επιλέχθηκαν για τους δύο «κολλητούς» αγώνες, με το Λιχτενστάιν και τη Βοσνία, περιλαμβάνονται αρκετοί νέοι και κάποιοι… σαν νέοι: ξεχασμένοι από καιρό. Μόνον τρεις (Παπασταθόπουλος, Μήτρογλου, Σάμαρης) έχουν βρεθεί σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Το 2014, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, οι περισσότεροι από τους σημερινούς διεθνείς ήταν παιδιά. Αρκετοί από αυτούς δεν έχουν εμπειρία, ούτε από προκριματικούς. Ο Σωκράτης και ο Μήτρογλου μοιράζονται 150 συμμετοχές, ενώ όλοι οι άλλοι μαζί μετρούν μόλις 318. Σε σχέση με το προηγούμενο Euro (2016), το ρόστερ έχει αλλάξει σε ποσοστό 60%!

Η Βοσνία του Τζέκο και του Πιάνιτς, που χθες νίκησε (2-1) την Αρμενία, είναι -θεωρητικά- η κυριότερη αντίπαλός μας. Με δεδομένο ότι η Ιταλία, η οποία αυτή την εποχή… ανακαινίζεται υπό τις οδηγίες του Ρομπέρτο Μαντσίνι (κέρδισε τη Φινλανδία 2-0, με σκόρερ έναν 19χρονο και έναν 22χρονο), ξεχωρίζει στον όμιλό μας, οι άμεσοι ανταγωνιστές μας για τη δεύτερη προνομιούχο θέση είναι οι Βόσνιοι. Η Φινλανδία, η Αρμενία και το Λιχτενστάιν, μπορεί να κάνουν «ζημιές», όμως δύσκολα θα διεκδικήσουν την πρόκριση. Αν και στην κλήρωση σταθήκαμε τυχεροί (αποφύγαμε μεγαθήρια που υπήρχαν στο δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας και πολύ επικίνδυνους αντιπάλους από το τρίτο), η αποστολή μας δεν είναι εύκολη. Και θα γίνει ακόμη δυσκολότερη, εάν επιστρέψουμε από τη Ζένιτσα χωρίς βαθμό.

Για να «πάρει μπρος» η Εθνική μας, έχει ανάγκη από μία μεγάλη νίκη. Ενα «διπλό» την Τρίτη θα ήταν «ό,τι πρέπει». Αλλά, πάνε πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που πανηγυρίσαμε έναν γαλανόλευκο θρίαμβο. Το ημερολόγιο έγραφε 24 Ιουνίου 2014, όταν το εύστοχο πέναλτι του Γιώργου Σαμαρά, στις καθυστερήσεις του αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού, μας έστειλε στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μόλις επιστρέψαμε από τη Βραζιλία, άρχισε η «μαύρη» πενταετία. Η ομάδα που δεν ανεχόταν να χάνει, συμβιβάστηκε με τις ήττες – ακόμη και από τις Νήσους Φερόες. Θα καταφέρουμε, άραγε, να ξεφύγουμε από αυτήν την κακή συνήθεια;

Υπάρχουν δυο τρία καλά σημάδια. Πρώτα απ’ όλα, η διάθεση που δείχνουν οι διεθνείς. Επειτα, η ατομική πρόοδος κάποιων ποδοσφαιριστών που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν στη νέα Εθνική: ο Μήτρογλου (δυστυχώς, δεν θα παίξει την Τρίτη) είναι βασικός στη Γαλατά, ο Σάμαρης ξαναβρήκε τη θέση του στην Μπενφίκα, ο Σιόβας κάνει καταπληκτικά παιχνίδια στην Ισπανία, ο Φορτούνης είναι σε φόρμα, ο Μασούρας «λάμπει» στον Ολυμπιακό, κι από τερματοφύλακες, ποιον να πρωτοδιαλέξεις… Το τρίτο (καλό σημάδι) είναι ο τακτικός ορθολογισμός του Αναστασιάδη, που δεν παλεύει να χωρέσει τρία «δεκάρια» στην ενδεκάδα, όπως συνήθιζε ο Σκίμπε.

Επειτα από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες, μαζί με αυτή στο Nations League, και έξι χρόνια απουσίας από το Euro και το Παγκόσμιο Κύπελλο, ακόμη ένας αποκλεισμός μπορεί να μας γυρίσει οριστικά πίσω στα χρόνια… της καρπαζιάς. Από το Top-10 της παγκόσμιας κατάταξης, βρεθήκαμε (στην κλήρωση των προκριματικών του Euro 2020) στην 33η θέση της Ευρώπης. Σε σύνολο 55 χωρών. Η κατηφόρα πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα. Το αν ήρθε αυτή η «άγια» ώρα, θα φανεί την Τρίτη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News