Στον μικρό τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος υγρού στίβου, η Ελλάδα είχε να αντιμετωπίσει ένα… θωρηκτό της πισίνας: την Κροατία, «χρυσή» Ολυμπιονίκη το 2012 και πρωταθλήτρια Κόσμου το 2007 και το 2017, την οποία στο παρελθόν είχαμε νικήσει μόνο 10 φορές σε 59 αναμετρήσεις. Η εθνική μας ομάδα υδατοσφαίρισης Ανδρών το «βύθισε» με τρόπο εντυπωσιακό (9-7), και κατέκτησε το τρίτο της χάλκινο μετάλλιο στη διοργάνωση, έπειτα από εκείνα του 2005 (Μόντρεαλ) και του 2015 (Καζάν). Ενα χρόνο μετά το αργυρό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, παρασημοφορήθηκε για 14η φορά στην ιστορία της.

Το ελληνικό πόλο ήταν, ανέκαθεν, μια εξαιρετικά υπολογίσιμη δύναμη, όμως για πολλά χρόνια «κάτι του έλειπε», που το εμπόδιζε να φτάσει στην υπέρβαση. Διακρίσεις είχαμε αρκετές σε αυτό το σπορ, ιδίως από το 2004 κι έπειτα. Αλλά η διάρκεια που παρουσιάζει η Εθνική μας την τελευταία επταετία στο υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο, είναι εντυπωσιακή: τρίτη στο Παγκόσμιο του 2015, τέταρτη στο Ευρωπαϊκό του 2016, τέταρτη στο Παγκόσμιο του 2017, δεύτερη στους Μεσογειακούς του 2018, τρίτη στο World League του 2020, δεύτερη στους Ολυμπιακούς του 2021, και τώρα τρίτη στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης, στη Μέκκα της υδατοσφαίρισης. Κρατιέται στην «ελίτ», και μάλιστα σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες.

Καλούς πολίστες είχαμε πάντα. Για το «βήμα παραπάνω» πάλεψαν στο χλώριο σπουδαίοι πολίστες: ο Μίχαλος, οι Δαμάσκοι, ο Σιταρένιος, ο Παλιός, ο Σταθάκης, ο Λοράντος, ο Παπαναστασίου senior, ο Βενετόπουλος, ο Χατζηθεοδώρου, ο Αρώνης, ο Μαυρωτάς, ο Βλοντάκης, οι Αφρουδάκηδες, ο Κυριάκος Γιαννόπουλος, ο Σαμαρτζίδης, ο Δεληγιάννης, ο Πάτρας, ο Χατζής, ο Θωμάκος… Το πόλο τους έδωσε λιγότερα απ’ όσα τους άξιζαν. Η κατάκτηση της κορυφής σε μια μεγάλη διοργάνωση του αθλήματος, μας έμεινε… εθνικό απωθημένο. Το «χρυσό» δεν ήρθε ούτε αυτή τη φορά. Αλλά, από τότε που ανέλαβε την ομάδα ο Θοδωρής Βλάχος (Δεκέμβριος 2014), το όνειρο φαίνεται να πλησιάζει στην πραγμάτωσή του περισσότερο παρά ποτέ.

Ο 53χρονος πρώην πολίστας (στον ΝΟΒΑ, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ) είναι, αναμφισβήτητα, ο πιο επιτυχημένος έλληνας προπονητής. Εχει, ήδη, οδηγήσει την Εθνική πόλο στην κατάκτηση πέντε μεταλλίων σε top επιπέδου διοργανώσεις. Το αργυρό στο Τόκιο ήταν το πρώτο «ανδρικό» Ολυμπιακό μετάλλιο που κέρδισε η Ελλάδα στα ομαδικά σπορ. Τον αποκαλούν και «Οτο Ρεχάγκελ της υδατοσφαίρισης». Οχι άδικα, αφού η φιλοσοφία του για το τι σημαίνει ομάδα, δεν απέχει πολύ από εκείνη του Γερμανού, που σήμερα -4 Ιουλίου- θα γιορτάζει τη συμπλήρωση 18 ετών από το έπος του 2004.

«Ο κύκλος που ανοίγει τώρα, είναι καλύτερος. Εχουμε πολύ ταλέντο, παίζουμε ωραίο πόλο», τόνισε ο βολιώτης τεχνικός μετά τη λήξη του μικρού τελικού, διαβεβαιώνοντας πως η νέα «φουρνιά» του ελληνικού πόλο έχει τις δυνατότητες να συγκροτήσει ένα εθνικό ρόστερ με ακόμη καλύτερες προοπτικές από ό,τι τα προηγούμενα. Μετά την τεράστια επιτυχία της στο Τόκιο, η ομάδα άνοιξε ένα καινούργιο κεφάλαιο. Εμπειροι παίκτες, όπως ο Μουρίκης, ο Κολόμβος, ο Γαλανίδης και ο Καπότσης, αποσύρθηκαν από τη δράση. Σε σχέση με την Εθνική που αγωνίστηκε πέρυσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτή που ταξίδεψε στη Βουδαπέστη είχε πέντε (στα 13) νέα πρόσωπα. Σε θέσεις κομβικές, μάλιστα, όπως αυτές των δυο «φουνταριστών» και του δεύτερου τερματοφύλακα. Στο πόλο, τέτοιας έκτασης ανανέωση τη λες «σαρωτική». Τέσσερις από τους πέντε καινούργιους είναι κάτω των 30 ετών: 21 ο Καλογερόπουλος, 23 ο Κάκαρης και ο Νικολαΐδης, 28 ο Γούβης. Κι ο Τζωρτζάτος, 30. Η Εθνική που εμφανίστηκε στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης, είχε μέσο όρο ηλικίας τα 24,5 έτη.

Δυο από τους νέους ήταν οι πρωταγωνιστές του θριάμβου επί της Κροατίας. Ο Κώστας Κάκαρης σημείωσε τρία γκολ, ενώ ο Παναγιώτης Τζωρτζάτος υπερασπίστηκε εξαιρετικά το ελληνικό τέρμα, αν και κλήθηκε απρόσμενα και αιφνιδιαστικά να αντικαταστήσει τον Μάνο Ζερδεβά, που τραυματίστηκε στον αγώνα με τις ΗΠΑ. Ναι, η Εθνική μας ανέβηκε στο βάθρο, παίζοντας χωρίς τον βασικό της τερματοφύλακα σε δυόμισι -τα πιο δύσκολα- ματς! Στο πόλο, αυτή η θέση είναι πιο κρίσιμη απ’ ό,τι στο ποδόσφαιρο. Επηρεάζει τη λειτουργία όλης της ομάδας.

Θα μπορούσαμε να είχαμε φτάσει στον τελικό. «Ας όψονται δυο στιγμές αδράνειας στον ημιτελικό με τους Ιταλούς», όπως είπε ο κόουτς Βλάχος, ο οποίος δεν πρέπει να μετάνιωσε που, μετά το Τόκιο, στο δίλημμα «Εθνική ή Ολυμπιακός;», επέλεξε να συνεχίσει στην Εθνική. Εστω κι αν η «κατάρα» των ημιτελικών, μας καταδίωξε και στη Βουδαπέστη. Πέντε οριακά αποτυχημένες προσπάθειες να προκριθούμε στον τελικό, είναι… παραφυσικό φαινόμενο.

Αλλά οι διεθνείς πολίστες μας, δεν απογοητεύονται. Εξακολουθούν να μάχονται. Δεν τους νοιάζει ούτε το γεγονός ότι, παρά τις τόσες επιτυχίες, το άθλημά τους δεν συγκινεί την πλατιά μάζα των ελλήνων φιλάθλων. Βάζουν τα σκουφάκια τους και «τα δίνουν όλα» για το σπορ που λατρεύουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News