Λίγοι γνωρίζουν (ακόμη και) την ύπαρξή της. Πόσω μάλλον τις επιτυχίες της. Ακόμα λιγότεροι μπορούν να φανταστούν την εθνική μοναξιά αυτής της ομάδας που, τα τελευταία χρόνια, κρατά ψηλά τη σημαία του ελληνικού μπάσκετ. Η Εθνική Κωφών Γυναικών, που πέρυσι κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ και προ ημερών χρυσό μετάλλιο στους Deaflympics (τους Ολυμπιακούς Αγώνες για αθλητές και αθλήτριες με προβλήματα ακοής), είναι η απόδειξη ότι πρωταθλητισμός υψηλού επιπέδου υπάρχει κι εκεί όπου το φως της δημοσιότητας δεν φτάνει.

Σιγά τη διοργάνωση, θα πει κάποιος. Αυτό πιστεύει και η Πολιτεία: σιγά τη διοργάνωση. Αλλά, πριν από το μετάλλιο. Γιατί μετά, λέει άλλα. Και να το συγχαρητήριο τηλεγράφημα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να οι περήφανες αναρτήσεις του Πρωθυπουργού και του προέδρου της ΝΔ στο Twitter, να οι πανηγυρικές ανακοινώσεις των κομμάτων. Εκείνος που -πραγματικά- το… τερμάτισε, ήταν ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, Νίκος Παππάς, μιλώντας (τη Δευτέρα) στον Σπορ FM: «Η Πολιτεία οφείλει να είναι δίπλα σε αυτές κοπέλες και σε κάθε τέτοια προσπάθεια. Ιδια θα ήταν η αντίδραση αν κατακτούσαν το ασημένιο μετάλλιο, ωστόσο το χρυσό μας δίνει μία πολύ μεγαλύτερη χαρά. Και κυρίως δίνει ένα στίγμα για το τι κοινωνία θέλουμε καθώς βγαίνουμε από την κρίση. Θα είμαστε μία κοινωνία που θα αφήνει περιθώρια για αποκλεισμούς ή θα είμαστε μία κοινωνία που θα στηρίζει τέτοιες δράσεις και προσπάθειες…».

Δεν ντρέπεται όσους μπορούν ν’ ακούσουν, επειδή ελάχιστοι γνωρίζουν τι τράβηξαν οι κοπέλες (που δεν μπορούν ν’ ακούσουν) γι’ αυτό το χρυσό στη Σαμψούντα, όπως και για το περυσινό στη Θεσσαλονίκη, και για όλες τις προηγούμενες διακρίσεις τους. Με δυο λόγια, λοιπόν: Γήπεδο για να προπονούνται όλες μαζί, δεν έχουν. Οταν βρίσκουν, θα πρέπει να πληρώσουν το ξενοδοχείο από την τσέπη τους. Συγκεντρώνονται μόνο δυο τρεις φορές το χρόνο -τόσες αντέχουν τα οικονομικά τους- για λίγες μέρες κάθε φορά. Κάποιες αθλήτριες είναι τυχερές, έχουν ένα φιλικό σπίτι για να μείνουν. Κάποιες άλλες, που κατοικούν σε κοντινή πόλη, τα βράδια επιστρέφουν στο δικό τους. Στα τουρνουά συμμετέχουν εφόσον το επιτρέψει η τσέπη τους, δηλαδή σπανίως. Ακόμη κι εφέτος, που είναι Πρωταθλήτριες Ευρώπης, κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους. Για να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς Κωφών στην Τουρκία, έπρεπε να πληρώσουν 300 ευρώ εκάστη – κι άλλα τόσα για τον/την συνοδό τους. Ηταν αποφασισμένες να το κάνουν αλλά, ευτυχώς, την τελευταία στιγμή εμφανίστηκε ένας επιχειρηματίας που προθυμοποιήθηκε να καλύψει τα έξοδα της Εθνικής.

Αυτές τις κοπέλες δεν τις βοήθησε, ποτέ, κανένας υπουργός και καμία αθλητική Αρχή. Ούτε ένας απ’ αυτούς που τώρα βγάζουν selfies με τις επιτυχίες τους. Το ότι κατόρθωσαν να φτάσουν στην κορυφή του σιωπηλού μπασκετικού τους κόσμου, το οφείλουν σε μία λαρισαία προπονήτρια, την Αθηνά Ζέρβα, που μπήκε στη ζωή τους το 2011, τις οργάνωσε, τους έμαθε τα βασικά και τους έδειξε ότι δεν είναι μόνες σε αυτόν τον αγώνα που φαινόταν μάταιος. Για να μοιραστεί το όραμά τους, φρόντισε να διδαχθεί τη νοηματική. Η κυρία Ζέρβα -που προπονεί τις μπασκετμπολίστριες στις Ακαδημίες του Ερασιτέχνη Πανιωνίου- και το πείσμα αυτών των γυναικών, μετέτρεψαν την Εθνική Κωφών Γυναικών σε παγκόσμια υπερδύναμη μέσα σε λίγα χρόνια.

Το πρώτο μετάλλιο ήρθε το 2012, στην Τουρκία. Ηταν η στιγμή της δικαίωσης των κόπων τους, καθώς μέχρι τότε η οροφή τους στις διεθνείς διοργανώσεις ήταν η τέταρτη θέση. Τόσα χρόνια έβλεπαν τις Εθνικές ομάδες που τερμάτιζαν τέταρτες να περνούν το κατώφλι του Προεδρικού Μεγάρου, όμως εκείνες δεν προσκλήθηκαν ποτέ. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον συνάντησαν για πρώτη φορά το περασμένο καλοκαίρι, ως Πρωταθλήτριες Ευρώπης. Εκείνο το Ευρωμπάσκετ ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της αθλητικής τους καριέρας. Επαιξαν στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη), μπροστά στους γονείς, τους συγγενείς και τους φίλους τους. Στον τελικό, η μία εξέδρα στο «Αλεξάνδρειο» ήταν γεμάτη. Θα γέμιζε το γήπεδο ολόκληρο, όμως ελάχιστοι γνώριζαν γι’ αυτό το τουρνουά. «Ο κόσμος δεν έχει ιδέα για την ύπαρξή μας. Δεν ξέρουν ποιές είμαστε, τι κάνουμε, πολλοί δεν γνωρίζουν, καν, ότι υπάρχει Εθνική Κωφών». Αυτό ήταν, τότε, το παράπονό τους. Αυτό είναι και σήμερα.

Η εφετινή επιτυχία ξεπέρασε την περυσινή. Το χρυσό μετάλλιο στους Deaflympics σημαίνει πως οι κοπέλες είναι οι καλύτερες στον Κόσμο. Στον τελικό νίκησαν (67-50) τη Λιθουανία, που έχει δικό της πρωτάθλημα κωφών στο μπάσκετ. Την είχαν κερδίσει και πέρυσι, δυο φορές: μία στον όμιλο και μία στον τελικό. Ανέβηκαν στην κορυφή αήττητες, με έξι νίκες. Με εξαίρεση την πρεμιέρα, όπου πήραν το ματς με την οικοδέσποινα Τουρκία χάρη σε ένα φοβερό τρίποντο της Στάλας Κοτσιρέα (είναι 43 ετών, η μεγαλύτερη της παρέας), σε όλο το υπόλοιπο τουρνουά έκαναν επίδειξη δύναμης. Πετύχαιναν 60 πόντους, κατά μέσον όρο, σε κάθε αγώνα, ενώ δέχονταν μόλις 37,8. Στα νοκ-άουτ παιχνίδια (προημιτελικό, ημιτελικό και τελικό) νίκησαν τους τρεις αντιπάλους τους με μέση διαφορά 16 πόντων.

Είναι εργαζόμενες γυναίκες της διπλανής πόρτας. Για παράδειγμα, η Λία Σαρακατσάνη είναι αρχιτέκτων μηχανικός. Η Στεφανία Πατέρα, μοριακή βιολόγος. Η μικρότερη της ομάδας είναι 23 ετών. Στην Τουρκία ήταν έντεκα – ποτέ δεν κατάφεραν να συμπληρώσουν δωδεκάδα. Στην Εθνική Κωφών μπορούν να αγωνιστούν αθλήτριες που δεν ακούν καθόλου, αλλά και οι βαρήκοες, είτε χρησιμοποιούν ακουστικό είτε όχι. Πολλές αθλήτριες με πρόβλημα ακοής δεν θέλουν να το παραδεχθούν. Ισως να μη δίσταζαν τόσο, εάν η Εθνική είχε την προβολή που της άξιζε. Δίπλα τους είναι η κόουτς Ζέρβα, η βοηθός της (Μάρθα) και δυο φυσικοθεραπεύτριες (η Νάνσυ και η Λούση). Δεκαπέντε γυναίκες που η συμμετοχή τους στους Deaflympics θα κόστιζε στην Πολιτεία 4.500 ευρώ, αλλά τα πλήρωσε ένας ιδιώτης.

Οι κοπέλες ελπίζουν ότι τώρα, μετά τη δεύτερη σπουδαία επιτυχία τους μέσα σε 13 μήνες, «η κοινωνία που θέλουμε να είμαστε» θα ασχοληθεί μαζί τους περισσότερο, θα τις στηρίξει οικονομικώς, και δεν θα αρκείται στις εθιμοτυπικές δηλώσεις συγχαρητηρίων. Το να πάρουν «χρυσό» και του χρόνου, είναι πολύ πιο πιθανό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News