Εντάξει, θα μπορούσε να εξαιρέσει κανείς τον Κλιντ Ιστγουντ για τον οποίο ο Σέρτζιο Λεόνε έλεγε ότι το πρόσωπό του έπαιρνε μόνο δυο εκφράσεις – «μία με το καπέλο και μία χωρίς». Γενικά, όμως, δεν ισχύει πως οι άνδρες είναι οι ανέκφραστοι του ανθρώπινου είδους και οι γυναίκες οι εκφραστικές. Τουλάχιστον σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε μια ομάδα ερευνητών του πανεπιστημίου του Yale οι οποίοι με τη βοήθεια ενός λογισμικού διαπίστωσαν πώς τα συναισθήματα αποτυπώνονται στο πρόσωπο του άνδρα όπως και σε εκείνο της γυναίκας.

«Το στερεότυπο σύμφωνα με το οποίο οι γυναίκες είναι πιο εκφραστικές από τους άνδρες είναι πολύ διαδεδομένο» αναφέρουν οι ερευνητές. Όπως φαίνεται όμως είναι και απολύτως λανθασμένο: «Οι γυναίκες δεν είναι γενικά πιο εκφραστικές από τους άνδρες είτε μιλάμε για θετικά είτε για αρνητικά συναισθήματα. Γενικά, η γκάμα των εκφράσεων σχετίζεται περισσότερο με τη συναισθηματική κατάσταση του ατόμου και λιγότερο με το φύλο του». Οχι ότι δεν υπάρχουν και κάποιες διαφορές. Οι γυναίκες, για παράδειγμα, χαμογελούν περισσότερο από τους άνδρες και τείνουν να ανασηκώνουν συχνά τα φρύδια τους, ενώ οι άνδρες σκυθρωπιάζουν πιο εύκολα. Και μόνο ο Κλιντ έμενε πάντα ατάραχος – με ή χωρίς καπέλο.

Φωτό: Είπαμε, όλοι εκτός απ’ αυτόν. Πηγή: hollywoodreport.com

Κατά καιρούς την έχουν χαρακτηρίσει «φορολογικό παράδεισο» και «Παναμά της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Αλλά ο χαρακτηρισμός «πειρατική βάση της φοροαποφυγής» τη στιγμή που η Μάλτα έχει την προεδρία της Ενωσης πέφτει κομματάκι βαρύς. Και γίνεται ακόμη πιο βαρύς όταν αυτός βασίζεται σε μια σοβαρή δημοσιογραφική έρευνα, ενώ η χώρα οδεύει στις εκλογές της 3ης Ιουνίου με το κυβερνών Εργατικό Κόμμα να κατηγορείται για διαφθορά.

Εντάξει, συμβαίνουν αυτά στη Μεσόγειο. Στο μεταξύ, πάντως, η Μάλτα έχει υιοθετήσει ένα φορολογικό σύστημα που φορολογεί τα κέρδη με τον μικρότερο φορολογικό συντελεστή στην ΕΕ. Οχι όλων: οι ντόπιες επιχειρήσεις καταβάλλουν το 35%, οι διεθνείς πληρώνουν μόνο 5%. Κι αυτό χάρις σε ένα πολύπλοκο σύστημα βάσει του οποίου επιστρέφονται στους μετόχους τα έξι έβδομα από τον αρχικά καταβληθέντα φόρο.

Ο μέσος όρος στην ΕΕ, γράφει το BBC, είναι 22%. Και είναι αυτός ικανός λόγος να γίνεται άνω κάτω η Ενωση; Και κάτι παραπάνω. Γιατί πολύ σωστά πολλά κράτη – μέλη λένε ότι ένα τέτοιο σύστημα αφενός πλήττει τα ίδια και αφετέρου αμαυρώνει την εικόνα της ΕΕ. Οι αριθμοί, πάλι, λένε ότι χάρις στη Μάλτα οι πολυεθνικές γλίτωσαν φόρους ύψους 14 δισεκατομμυρίων ευρώ την τριετία 2012-2015 – χρήματα που θα κατέληγαν στους εθνικούς προϋπολογισμούς.

Και η Μάλτα; Αυτή διαμαρτύρεται ότι την κυνηγάνε οι μεγάλοι επειδή είναι μικρή. Αλλά μικρές δεν ήταν όλες οι πειρατικές βάσεις στην Καραϊβική στα ένδοξα χρόνια του Μαυρογένη και του Κάλικο Τζακ;

Φωτό: Κάτι το παραδεισένιο το έχει πάντως. Πηγή: Shutterstock/Nanisimova

Μη παρακαλώ σας μη. Σταματήστε να υμνείτε το Μάντσεστερ. Σας το ζητάει ένας πούρος μανστεστεριανός και ελάχιστη σημασία έχει εάν ζει εδώ και χρόνια στο εξωτερικό.

Ο Τζέιμς Πάλμερ είναι ο επικεφαλής του γραφείου του Foreign Policy στην Ασία. Και ο λόγος που ζητάει να σταματήσουν οι ύμνοι για την πόλη του δεν είναι ότι δεν την εκτιμά: «Είναι μια βροχερή, ευχάριστη πόλη με ένα καλό πανεπιστήμιο. Είναι ένα καλό μέρος για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Εβγαλε διάφορα μέτρια συγκροτήματα και κάποια πραγματικά καλά». Αλλά; «Αλλά δεν είναι διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πόλη. Και οι άνθρωποι της είναι το συνηθισμένο μείγμα από αγίους και παπάρες». Και μπορεί οι κάτοικοί της να άνοιξαν τις πόρτες των σπιτιών τους και να έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βοηθήσουν, όμως δεν το έκαναν επειδή είναι μανστεστεριανοί, το έκαναν επειδή είναι άνθρωποι.

Πέρα όμως από αυτό το μάθημα μετριοφροσύνης, υπάρχει και κάτι ακόμη: αυτές οι διακηρύξεις για το πόσο φανταστικό είναι το Μάντσεστερ δεν βοηθούν καθόλου. «Με το να μετατρέπουμε μια πόλη που χτύπησαν οι τρομοκράτες σε σύμβολο, παίζουμε το παιχνίδι τους. Σκαρφιζόμαστε επικές μάχες αντί να μεταχειριστούμε τους τρομοκράτες  σαν τα θλιβερά, άθλια ανθρωπάκια που είναι. Κι έτσι τους προσφέρουμε το στάτους που επιθυμούν, δηλαδή του μαχητή σε μια μεγαλειώδη σύγκρουση». Συμπέρασμα; «Δεν υπάρχει καμία συμβολική αξία στο Μάντσεστερ. Σημασία μπορεί να έχει το γεγονός ότι μπήκαν στο στόχαστρο νέα παιδιά που διασκέδαζαν, αλλά πάντως όχι η ίδια η πόλη».

Φωτό: Πάντως το αγαπάμε. Πηγή: Reuters/Stefan Wermuth

«Πιάνεις δουλειά κάθε πρωί στις 9. Ανοίγεις τον υπολογιστή και βλέπεις κάποιον που του κόβουν το κεφάλι. Κάθε πρωί, κάθε λεπτό αυτό βλέπεις. Κομμένα κεφάλια». Δεν είναι καθόλου εύκολη η ζωή εκείνων που αναλαμβάνουν να καθαρίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τέτοιου είδους σκουπίδια. Τα εργαλεία τους είναι οι καταγγελίες των χρηστών αλλά και ένας αλγόριθμος με τη βοήθεια του οποίου εντοπίζουν προφίλ, βίντεο και φωτογραφίες. Στο τέλος, βέβαια, είναι αυτοί που αποφασίζουν εάν θα πετάξουν ή όχι το υλικό. Προηγουμένως, όμως, θα πρέπει να το έχουν δει. Να έχουν δει αποτρόπαιες πράξεις που ξεκινούν από αποκεφαλισμούς και φτάνουν ως κακοποιήσεις παιδιών.

Η αντοχή απέναντι σε αυτή τη φρίκη δεν είναι δεδομένη. Και γι’ αυτό, γράφει ο Guardian, θα περίμενε κανείς οι «σκουπιδιάρηδες» του facebook να περνούν από εκπαίδευση και να έχουν συνεχή ψυχολογική υποστήριξη. Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Οι «μεσολαβητές», όπως λέγονται, δεν εργάζονται απευθείας για τα σόσιαλ μίντια, αλλά για εταιρίες. Πολλοί από αυτούς είναι μετανάστες και με περιορισμένη γνώση των αγγλικών, ενώ καταφεύγουν σε ψυχολόγους στα κρυφά από τον φόβο ότι μπορεί να χάσουν τη δουλειά τους. Κι όλα αυτά για 15 δολάρια την ώρα…

Φωτό: Ο ένας ποζάρει στο Χάρβαρντ. Και οι άλλοι βλέπουν κομμένα κεφάλια. Πηγή: Reuters/ /Brian Snyder