Μια ημέρα, τον Αύγουστο του 1979, ο διαβόητος τρομοκράτης -ή «επαγγελματίας επαναστάτης» σύμφωνα με τον ίδιο- Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσες, κατάφερε να κλειστεί έξω από το πολυτελές δωμάτιό του σε ξενοδοχείο της Πράγας, πρωτεύουσας, τότε, της κομμουνιστικής Τσεχοσλοβακίας, και εκνευρίστηκε τόσο πολύ που άρχισε να τρέχει στους διαδρόμους, κραδαίνοντας ένα περίστροφο κι ουρλιάζοντας σαν μανιακός. Σήμερα ο γεννημένος στη Βενεζουέλα Κάρλος το Τσακάλι βρίσκεται σε φυλακή της Γαλλίας όπου πρόκειται να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του. Αλλά κατά τη δεκαετία του ’70 ζούσε ελεύθερος και πολύ συχνά με τρόπο έξαλλο και φτάνοντας στα άκρα. Πάντα, όμως, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των στελεχών της StB, της τσεχοσλοβακικής υπηρεσίας πληροφοριών, που του επέτρεψαν, ωστόσο, να μετατρέψει (για περισσότερο από μία δεκαετία) το Intercontinental της Πράγας σε δεύτερή του κατοικία.

Ένας άλλος διαβόητος πελάτης του ξενοδοχείου εκείνη την περίοδο ήταν ο Αμπού Νταούντ, ο εγκέφαλος πίσω από την αιματηρή επίθεση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, τον Σεπτέμβριο του 1972. Ο Νταούντ επισκέφθηκε την Πράγα οχτώ, συνολικά, φορές τη δεκαετία που ακολούθησε μετά τη σφαγή, δίχως να λαμβάνει ιδιαίτερα μέτρα προστασίας. Περνούσε τις ημέρες και κυρίως τις νύχτες του παρέα με πόρνες και καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες αλκοόλ μέχρι λιποθυμίας. Σύμφωνα με όλα όσα αναφέρονται σε πρώην απόρρητα έγγραφα του τσεχοσλοβακικού καθεστώτος που αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα, για τους ανθρώπους που τους παρακολουθούσαν, ο Κάρλος ήταν ο «Μπακ» ενώ ο Νταούντ ο «Ρακ».

Την 24η του Αυγούστου του 1979, «μεταξύ έξι και επτά μετά μεσημβρίαν ο Μπακ, κατά πάσα πιθανότητα κατά λάθος, κλείστηκε έξω από το δωμάτιό του. Καθώς δεν μπορούσε να επιστρέψει σ’ αυτό πήγε να δει τον διευθυντή του ξενοδοχείου. Έτρεχε μ’ ένα όπλο στο χέρι του, αρχικά στους διαδρόμους και μετά στο δωμάτιό του. Ήταν ένα μεγάλο ρεβόλβερ. Ο Μπακ ήταν εξοργισμένος. Ξεκλείδωσαν το δωμάτιό του, χρησιμοποιώντας ένα ειδικό κλειδί», προσδιορίζεται σε μία από τις αναφορές.

Όσον αφορά τον έτερο από τους δύο διεθνώς καταζητούμενους άνδρες που είχαν καταλύσει στο πολυτελές ξενοδοχείο «στις 2:50 τα ξημερώματα ο Ρακ βγήκε από το Intercontinental. Το κεφάλι του ήταν γυμνό, φορούσε ένα ανοιχτό καφέ κοστούμι και καφέ παπούτσια και δεν μετέφερε κάτι. Με βήμα ασταθές και τα χέρια στις τσέπες, πλησίασε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο μπροστά από την κύρια είσοδο του ξενοδοχείου και έσκυψε προς αυτό βαριανασαίνοντας. Ο τρόπος με τον οποίο κινούνταν έδειχνε ότι ήταν ιδιαίτερα μεθυσμένος». Ο Μπακ και ο Ρακ παρακολουθούνταν διαρκώς από πράκτορες που κατέγραφαν λεπτομερώς την κάθε κίνησή τους καθώς η συμπεριφορά τους είχε καταλήξει να αποτελεί πρόβλημα. Στο τέλος, όμως, οι Τσεχοσλοβάκοι κατάφεραν να απαλλαγούν από τους δύο ενοχλητικούς φιλοξενούμενους τους.

To 1982, πιθανώς έπειτα από πληροφορίες που έλαβαν για επικείμενη τρομοκρατική επίθεση στη Δυτική Ευρώπη, οι υπηρεσίες ασφαλείας πλησίασαν τον Αμπού Νταούντ, αρχηγό της παλαιστινιακής αντάρτικης (τρομοκρατικής για τη Δύση) οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» και του ζήτησαν να φύγει, παρέχοντας ταυτόχρονα πληροφορίες για την έντονη σεξουαλική ζωή του στις μυστικές υπηρεσίες άλλων κρατών του αποκαλούμενου Ανατολικού Μπλοκ. Πέθανε τελικά το 2010 στη Συρία από νεφρική ανεπάρκεια. «Δεν θα επιστρέψω ποτέ στην Τσεχοσλοβακία», ξεφώνισε μαινόμενος σ’ έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου έπειτα από τέσσερις ώρες κατά τις οποίες ανακρινόταν από τους άνδρες της StB. «Και θα πω σε όλους τους φίλους και τους γνωστούς μου να αναζητήσουν ένα άλλο κράτος στο οποίο θα μπορούν να επιχειρούν. Είμαι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος και ποτέ δεν έχω βιώσει τέτοια αντιμετώπιση πουθενά αλλού στον κόσμο», είπε ο ο ιθύνων νους της απαγωγής και εν τέλει της δολοφονίας 11 αθλητών – μελών της ολυμπιακής ομάδας του Ισραήλ που συμμετείχαν στους Αγώνες του Μονάχου.

Το 1986, οι υπηρεσίες ασφαλείας της Τσεχοσλοβακίας ενημέρωσαν τον Κάρλος ότι οι Γάλλοι είχαν στείλει μια ομάδα εκτελεστών με εντολή να τον σκοτώσουν. Επρόκειτο για ψέμα αλλά αποδείχτηκε αρκετό για να εγκαταλείψει ο τρομοκράτης την Πράγα και να μην επιστρέψει ποτέ ξανά. Συνελήφθη τελικά έπειτα από οκτώ χρόνια στο Σουδάν κατά τη διάρκεια κοινής επιχείρησης Γάλλων και Αμερικανών. Πάντως, τον περασμένο Μάρτιο, ενώπιον δικαστηρίου της Γαλλίας, το Τσακάλι δήλωσε με υπερηφάνεια πως «κανένας στην παλαιστινιακή Αντίσταση δεν έχει εκτελέσει περισσότερους ανθρώπους από μένα».

Σύμφωνα με την Ντανιέλα Ριχτέροβα, την σλοβάκα ερευνήτρια από το πανεπιστήμιο Γουόρικ της Βρετανίας η οποία εντόπισε τα εν λόγω έγγραφα σε αρχεία της Πράγας, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η διφορούμενη σχέση που είχε το κομμουνιστικό καθεστώς με τους δύο τρομοκράτες. «Αυτό που περιμέναμε να δούμε στα έγγραφα ήταν ότι το καθεστώς της Τσεχοσλοβακίας υποστήριζε ανοιχτά και πλήρως αυτούς τους τύπους». Αλλά αποδεικνύεται πως το το ζήτημα είναι «πιο περίπλοκο. Σ’ αυτές τις φαινομενικά πανίσχυρες υπηρεσίες ασφαλείας, όπως η StB, πραγματικά δεν άρεσαν όσοι δρούσαν κατά βούληση και δεν ήξεραν πώς να τους αντιμετωπίσουν. Αυτοί οι ενοχλητικοί άνδρες ήρθαν σ’ αυτές τις πειθαρχημένες χώρες του Ανατολικού Μπλοκ και ο συνδυασμός δεν ήταν καλός», εξληγησε. Αυτό, ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας παρείχαν επί χρόνια προστασία, ακόμα και στήριξη, σε άτομα και οργανώσεις που συμμετείχαν ή εμπλέκονταν σε τρομοκρατικές επιθέσεις κατά στόχων στη Δύση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News