Κάθε Δεκέμβριο ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ) ψηφίζει και βραβεύει τους «Αθλητές της Χρονιάς». Σχεδόν κάθε Δεκέμβριο, μικρή ή μεγάλη μερίδα φιλάθλων διαφωνούν με τις επιλογές των αθλητικών συντακτών. Που, πολλές φορές, δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Πού είναι το πρόβλημα; Πουθενά. Στο πόκερ, «ένα κι ένα κάνουν δύο». Το φλος είναι ανώτερο από το καρέ. Το καρέ, από το χρώμα. Το χρώμα, από το φουλ. Το φουλ, από την κέντα… Και πάει λέγοντας. Ενώ στα σπορ, η ιεράρχηση των επιτευγμάτων δεν είναι τόσο απλή υπόθεση. Η κρίση είναι (και) υποκειμενική.

Υπάρχει και στον αθλητισμό μια βασική κλίμακα αξιών. Το χρυσό μετάλλιο είναι ανώτερο από το αργυρό. Το Ολυμπιακό, από το ευρωπαϊκό. Το Παγκόσμιο Κύπελλο, από το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο που, εδώ, τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα σε όλες τις περιπτώσεις. Μια σειρά από παράγοντες θολώνει τις συγκρίσεις: η φύση του σπορ (ατομικό ή ομαδικό), η σπουδαιότητά του (άλλο ειδικό βάρος έχει ο στίβος, για παράδειγμα, κι άλλο η τοξοβολία), η απήχησή του στους φιλάθλους (όσο μεγαλύτερη, τόσο πιο σημαντικό το κατόρθωμα), ο βαθμός ανταγωνισμού, το επίπεδο της διοργάνωσης, κ.λπ. Πάνω απ’ όλα, «μετράει» η συνολική προσπάθεια του αθλητή. Εάν το βραβείο ήταν για το «αθλητικό επίτευγμα της χρονιάς», καμία ψηφοφορία δεν θα χρειαζόταν, παρά μόνον ένα αναλυτικό πόιντ-σίστεμ και ένας υπολογιστής.

Αυτή η συζήτηση είναι, εφέτος, πιο ενδιαφέρουσα από κάθε άλλη φορά επειδή την άνοιξε, δημοσίως, η Κατερίνα Στεφανίδη. Η κατά πολλούς κορυφαία ελληνίδα αθλήτρια όλων των εποχών έγραψε σε ανάρτησή της στο Twitter ότι ο Μίλτος Τεντόγλου, ο οποίος κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις μήκος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, άξιζε τον τίτλο του «Αθλητή της Χρονιάς» περισσότερο απ’ ό,τι ο πρωταθλητής του ΝΒΑ, Γιάννης Αντετοκούνμπο. Η τοποθέτησή της δίχασε τα social media, επιβεβαιώνοντας πόσο δύσκολο είναι να συγκριθούν δύο εξίσου τεράστια -αλλά τόσο διαφορετικά- αθλητικά επιτεύγματα.

Το βασικό της επιχείρημα ήταν ότι «η ομάδα του Γιάννη πήρε το ΝΒΑ, όχι ο Γιάννης. Ο Τεντόγλου και ο Ντούσκος πήραν μόνοι τους τα χρυσά στους Ολυμπιακούς». Θα είχε δίκιο, αν οι Μπακς του 2020-2021 ήταν, μακράν, η καλύτερη ομάδα. Αν η δυναμική τους είχε συμπαρασύρει τον «Greek Freak» στον θρίαμβο. Συνέβη, όμως, το ακριβώς αντίθετο. Χωρίς αυτόν, τα «Ελάφια» δεν θα έφταναν, καν, στους τελικούς. Και χωρίς τους δικούς του 50 πόντους στο καθοριστικό ματς, θα είχαν προσθέσει άλλον ένα χρόνο στον μισό αιώνα που είχε μεσολαβήσει από τον προηγούμενο τίτλο τους.

Αυτό που, πάνω απ’ όλα, βράβευσαν οι αθλητικοί συντάκτες, ήταν η υπέρβαση, η δικαίωση της αφοσίωσης και της πίστης του Αντετοκούνμπο σε μια ομάδα που δεν ήταν φαβορί. Ολοι τον συμβούλευαν να μη χαραμίζεται άλλο στο Μιλγουόκι, όμως εκείνος έβαλε στοίχημα το «ακατόρθωτο» – και το κέρδισε. Αν το «χρυσό» του υπερταλαντούχου Μίλτου στο Τόκιο ήταν ένας θρίαμβος, το «δαχτυλίδι» του Γιάννη στο ΝΒΑ ήταν μάθημα ζωής. Από εκείνα που υφαίνουν το μεγαλείο του αθλητισμού.

Τις τελευταίες μέρες οι χρήστες των social media ερίζουν για το τι είναι πιο σημαντικό: ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο άλμα εις μήκος, ή το τρόπαιο του πρωταθλητή στο ΝΒΑ; Η απάντηση δεν έχει καμία σημασία. Διότι ένα βραβείο μπορεί -και πρέπει- να απονέμεται, ως ηθική ανταμοιβή, ακόμη και σε έναν αθλητή που δεν τα κατάφερε τόσο καλά, όσο κάποιος άλλος. Αρκεί να το αξίζει η προσπάθειά του.

Στην αντίστοιχη ψηφοφορία του 2016 η αποστολή των αθλητικών συντακτών ήταν -φαινομενικά- πιο εύκολη. Το (πρώτο) χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο του υπέροχου Λευτέρη Πετρούνια στους κρίκους ξεκάθαρα «ζύγιζε» περισσότερο από το αργυρό του Σπύρου Γιαννιώτη στα 10χλμ. ανοιχτής θάλασσας. Αλλά -με όλο τον σεβασμό στον εμβληματικό γυμναστή μας- έκαναν λάθος, που έκριναν από το αποτέλεσμα. Επιβράβευσαν το σημαντικό, κι όχι το ανεπανάληπτο. Οσα χρόνια κι αν περάσουν, από εκείνους τους Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο θα θυμόμαστε τον συγκλονιστικό αγώνα του Γιαννιώτη στην τελευταία κούρσα της καριέρας του, τη συγκίνηση που σκόρπισε στο πανελλήνιο ο 36χρονος -τότε- πρωταθλητής με την κραυγή του στο φινάλε του υπεράνθρωπου άθλου του.

«Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τη δυσκολία του να κερδίσεις έναν αγώνα που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια, τη δυσκολία των Ολυμπιακών», παραπονέθηκε η Κατερίνα, εκπροσωπώντας όλους τους πρωταθλητές των ατομικών αθλημάτων, οι οποίοι προπονούνται σε συνθήκες τριτοκοσμικές και αμείβονται με «ψίχουλα». Αλλά το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ότι ο Αντετοκούνμπο συγκέντρωσε περισσότερες ψήφους από τον Τεντόγλου. Είναι ότι οι αθλητικοί συντάκτες ασχολούνται 364 μέρες το χρόνο με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, περιφρονώντας τα υπόλοιπα σπορ. Τα «θυμούνται» μόνον όταν ψηφίζουν για το ετήσιο βραβείο του ΠΣΑΤ. Λες και με αυτόν τον τρόπο διασκεδάζουν τις τύψεις τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News