Η αρχαία πόλη της Πομπηίας ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα κρασιού του ρωμαϊκού κόσμου, καθώς το εύφορο ηφαιστειακό έδαφός της έδινε τροφή στα αμπέλια που εκτείνονταν στις πλαγιές του Βεζούβιου. Τα σπίτια ήταν διακοσμημένα με τοιχογραφίες προς τιμήν του Βάκχου, του θεού του κρασιού, και οι πολλές ταβέρνες της πόλης βούιζαν από τους πότες, που έπιναν το κρασί τους από αρχαία κύπελλα, συνήθως αραιωμένο με νερό (κεκραμένος οίνος) και σπανίως ανέρωτο (άκρατος 0ίνος).

Και τώρα, για πρώτη φορά από τότε που η πόλη θάφτηκε κάτω από την τέφρα μετά την έκρηξη του Βεζούβιου το 79 μ.Χ., το κρασί θα παράγεται και πάλι όπως τότε, ανάμεσα στα ερείπια της πόλης.

Οπως αναφέρει στην ανταπόκρισή του από το Μιλάνο στους Times του Λονδίνου ο Τζέιμς Ιμάμ, το αρχαιολογικό πάρκο της Πομπηίας ανακοίνωσε ένα σχέδιο για την αναβίωση της τοπικής οινοποιίας, προχωρώντας σε 19ετή συνεργασία με το Tenute Capaldo ένα ιδιωτικό οινοποιείο της περιοχής. Οι αμπελώνες του πάρκου θα επεκταθούν περίπου κατά 60 στρέμματα (15 έικρ) και το κρασί θα ωριμάζει σε παραδοσιακούς αμφορείς. Με ξεναγήσεις, δε, εργαστήρια και γευσιγνωσίες θα προσφέρονται στους επισκέπτες νέες γνώσεις για τον ρόλο του κρασιού στην αρχαία Ρώμη.

«Θα είμαστε σε θέση να εισάγουμε το κοινό σε ένα νέο είδος αρχαιολογίας», δήλωσε ο Γκάμπριελ Τσούχτριγκελ, διευθυντής του αρχαιολογικού πάρκου της Πομπηίας. Και πρόσθεσε ότι «δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει τον αρχαίο κόσμο χωρίς να κατανοήσει τη γεωργία».

Το εγχείρημα θα αποδώσει αρχικά τρία κρασιά, δύο ερυθρά και ένα λευκό, που θα διατίθενται στην αγορά με νέα ετικέτα, η οποία δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί. Η παραγωγή θα αυξηθεί σταδιακά με τη δυνατότητα να φθάσει στις 50.000 φιάλες ετησίως μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. «Νομίζω ότι το φθινόπωρο θα έχουμε μερικές φιάλες», αποκάλυψε ο Τσούχτριγκελ.

Η αμπελοκαλλιέργεια ήρθε στην Ιταλία μέσω της Ελλάδας και των Βαλκανίων και έφτασε στο απόγειό της στην αρχαία Ρώμη τον 2ο αιώνα π.Χ. Στη «Φυσική Ιστορία» του Πλίνιου του Πρεσβύτερου, την αρχαιότερη πλήρως σωζόμενη συστηματική εγκυκλοπαιδική εργασία της ανθρωπότητας, που συνοψίζει όλη τη γνώση της εποχής του και η οποία συντάχθηκε περί το 77 μ.Χ., ο Ρωμαίος ιστορικός και συγγραφέας εξήρε τα «απαράμιλλα αμπέλια της Ιταλίας» και κατέγραψε τις ρωμαϊκές τεχνικές καλλιέργειας.

Οι Ρωμαίοι ανακάτευαν κόκκινα και λευκά σταφύλια σε μεγάλα πήλινα δοχεία, τα λεγόμενα ντόλια, και τα άφηναν να ζυμώνονται για έξι μήνες, καθώς ένας λευκός μύκητας σχηματιζόταν στην επιφάνεια, προσδίδοντας στο κρασί τη χαρακτηριστική του οξύτητα.

«Οι γεύσεις και τα αρώματά του μερικές φορές θύμιζαν κάρυ, φρυγανισμένο ψωμί, μήλα και αποξηραμένα φρούτα όπως βερίκοκα», δήλωσε ο Ντιμίτρι Βαν Λίμπεργκεν, αρχαιολόγος στο πανεπιστήμιο της Βερόνας που ειδικεύεται στην αρχαία γεωργία. Μερικές φορές, δε, η γεύση και το άρωμα (flavors) του κρασιού ενισχύονταν με την προσθήκη βοτάνων, μπαχαρικών και μελιού.

Η Πομπηία, με το πλούσιο σε μεταλλικά στοιχεία ηφαιστειακό έδαφός της στη σκιά του Βεζούβιου, ήταν κέντρο του κρασιού και της κουλτούρας της ονοποσίας, διαθέτοντας τουλάχιστον 200 μπαρ, σημειώνει στους βρετανικούς Times ο Τζέιμς Ιμάμ.

Από τη δεκαετία του 1990, δε, η οικογένεια Μαστρομπεραρντίνο καλλιεργεί και πάλι εκεί αμπελώνες στους οποίους έχει φυτέψει ντόπιες ποικιλίες σταφυλιών όπως οι Piedirosso, Aglianico και Sciascinoso, που είναι γνωστό ότι καλλιεργούνταν στην περιοχή κατά την αρχαιότητα.

Από τις προσπάθειές τους προέκυψε το «Mastroberardino Villa dei Misteri Rosso Pompeiano IGT», ένα ρουμπινί-κόκκινο κρασί (προϊόν Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ενδειξης) -μετά από συνοινοποίηση των ποικιλιών Piedirosso (40%), Aglianico (40%) και Sciascinoso (20%)- που πήρε το όνομά του από την «Βίλα των Μυστηρίων», μία από τις πιο διάσημες και πιο καλοδιατηρημένες ρωμαϊκές επαύλεις στα περίχωρα της Πομπηίας. Το «Villa dei Misteri» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε 1.721 φιάλες και παρουσιάστηκε για δοκιμή, το 2003.

Ωστόσο σε αντίθεση με το «Villa dei Misteri», το οποίο παρήχθη εκτός του αρχαιολογικού πάρκου, τα νέα κρασιά θα δημιουργούνται εν μέρει μέσα στο πάρκο. Η Tenute Capaldo θα κατασκευάσει εκεί ένα κελάρι για την παλαίωση, αλλά η διαδικασία της οινοποίησης, όπως η έκθλιψη των σταφυλιών και η εμφιάλωση του κρασιού που απαιτούν θορυβώδη σύγχρονα μηχανήματα, θα γίνεται αλλού, για να διατηρηθεί η ατμόσφαιρα του πάρκου, δήλωσε ο Αντόνιο Καπάλντο, επικεφαλής του οινοποιείου.

Η επέκταση των αμπελώνων, εξάλλου, θα επιτρέψει στο πάρκο να ανακτήσει «παρθένα» γη την οποία χρησιμοποιούσαν κάποτε οι κάτοικοι της Πομπηίας για την παραγωγή των κρασιών τους. Ανέγγιχτο εδώ και 2.000 χρόνια, αυτό το έδαφος, που βρίσκεται ανάμεσα σε ετοιμόρροπες κατοικίες ακριβώς πέρα από τα τείχη της πόλης, θα φιλοξενεί τώρα ποικιλίες σταφυλιών, όπως το Aglianico, που πιστεύεται ότι είναι παρόμοιες με εκείνες που χρησιμοποιούνταν στους κλασικούς χρόνους. Και τα αμπέλια θα καλλιεργούνται με αρχαίες τεχνικές, με τα κλήματα να πλέκονται μέσα από τρύπες πασσάλων για να φτάνουν σε ύψος έως και τρία μέτρα.

Η Tenute Capaldo θα επενδύσει έως και 1,5 εκατ. ευρώ για τη φύτευση του αμπελώνα και την κατασκευή του κελαριού. Η γη, δε, θα χρησιμοποιηθεί επίσης για την καλλιέργεια σιτηρών και φρούτων, προωθώντας το είδος της γεωργικής διασταύρωσης, που κάποτε διαμόρφωνε τις μοναδικές γεύσεις του ρωμαϊκού κρασιού, γράφει ο Ιμαμ στους Times.

Ο Τσούχτριγκελ διευκρίνισε, τέλος, ότι το αρχαίο ρωμαϊκό κρασί ήταν γνωστό για την έντονη οξύτητά του και θα ήταν «ακατάλληλο» σήμερα. Το νέο κρασί της Πομπηίας, όμως, θα φτιάχνεται για τα σύγχρονα γούστα. «Θέλουμε να προωθήσουμε ένα κρασί που θα μιλάει για μια παράδοση η οποία γεννήθηκε πριν από 2.000 χρόνια και είναι ακόμα ζωντανή, έχοντας εξελιχθεί μέσα στο χρόνο», δήλωσε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News