Ηταν, ίσως, το πιο ακλόνητο «στάνταρ» (όπως λέγαμε παλιά στο ΠΡΟ-ΠΟ) του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η Αργεντινή προερχόταν από 36 διαδοχικές νίκες – πλησίαζε το ρεκόρ (38) της εθνικής Ιταλίας. Από τον Ιούλιο του 2019 είχε ξεχάσει τι θα πει ήττα. Ταξίδεψε στο Κατάρ ως ένα από τα μεγαλύτερα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Στον πρώτο της αγώνα αντιμετώπιζε τη Σαουδική Αραβία, κατά πολλούς τη δεύτερη πιο αδύναμη ομάδα της εφετινής διοργάνωσης, που τον τελευταίο χρόνο δεν είχε πετύχει δυο (ή περισσότερα) γκολ σε ένα παιχνίδι.

Το «στάνταρ» έμοιαζε… ακόμη πιο ακλόνητο όταν ο Λιονέλ Μέσι άνοιξε το σκορ από την άσπρη βούλα του πέναλτι, για να γίνει ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της «Αλμπισελέστε» που κατάφερε να σκοράρει σε τέσσερα Μουντιάλ. Ποτέ μετά το 1930 η Αργεντινή δεν είχε χάσει ματς Παγκοσμίου Κυπέλλου, στο οποίο είχε προβάδισμα στις αρχές του δεύτερου 45λεπτου. Κι όμως, με δυο γκολ σε 6 λεπτά η Σαουδική Αραβία έκανε τη μεγάλη ανατροπή, υπογράφοντας ένα αποτέλεσμα που πολλοί από όσους δεν παρακολούθησαν το παιχνίδι, θα απέδωσαν σε τυπογραφικό λάθος.

Μια ομάδα με εκτιμώμενη χρηματιστηριακή αξία 36 εκατομμυρίων ευρώ νίκησε την 18 φορές ακριβότερη. Ενας παίκτης που κοστολογείται στα 1,8 εκατ. ευρώ (ο 31χρονος Σαλέμ αλ Ντοσαρί), ο οποίος απέτυχε να στεριώσει στην Ευρώπη), έγινε ο πρωταγωνιστής ενός αγώνα, και ο Μέσι, που αξίζει το βάρος του σε χρυσό, κομπάρσος. Η δυο φορές πρωταθλήτρια Κόσμου ταπεινώθηκε από έναν αντίπαλο που έκανε τα πρώτα του, δειλά βήματα στη διοργάνωση μόλις το 1994. Με το σφύριγμα της λήξης, όλοι άρχισαν να αναζητούν τα «πώς» και τα «γιατί» αυτής της τεράστιας έκπληξης, που η As χαρακτήρισε ως «παγκόσμιο γλίστρημα της Αργεντινής του Μέσι». Αλλά η εξήγηση είναι απλή. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Η ομορφιά του. Το «κάζο» των επίδοξων πρωταθλητών Κόσμου οφείλεται στη… συναστρία που, κατά καιρούς, συμβαίνει για να μας θυμίζει ποιος είναι ο βασιλιάς των σπορ.

Με καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους, ο εξαιρετικός γάλλος προπονητής της Σαουδικής Αραβίας, Ερβέ Ρενάρ, δυο φορές θριαμβευτής του Κόπα Αφρικα (το 2012 με τη Ζάμπια και το 2015 με την Ακτή Ελεφαντοστού), έστησε στην Αργεντινή την τέλεια παγίδα. Παρέταξε την ομάδα του με την τελευταία γραμμή άμυνας πολύ ψηλά, σχεδόν στη σέντρα, ώστε να κρατήσει τον Μέσι και τους μπαλαδόρους συμπαίκτες του μακριά από τα καρέ της. Ανάγκασε τους Αργεντινούς να καταφύγουν στις μακρινές μπαλιές, με αποτέλεσμα να τους ακυρωθούν τρία γκολ και να βγουν οφ-σάιντ σε ακόμη 7 περιπτώσεις. Στην επίθεση το σχέδιο προέβλεπε κλεψίματα της μπάλας και γρήγορες αντεπιθέσεις. Αλλά, πάνω απ’ όλα, ο Ρενάρ είχε προετοιμάσει τους παίκτες του ψυχοπνευματικά. Τους είχε πείσει ότι μπορούν να τα βάλουν με το «θηρίο». Οι εκτελέσεις του Σέχρι και του Ντοσαρί έχουν κοινό στοιχείο: την αυτοπεποίθηση. Χωρίς πίστη, τέτοιοι άθλοι είναι ακατόρθωτοι.

Χωρίς τύχη, επίσης. Στις τρεις ευκαιρίες που δημιούργησαν οι Σαουδάραβες, στατιστικά δεν αναλογούσαν ούτε σε… μισό γκολ. Πέτυχαν δυο. Με τις δικές τους 15 τελικές προσπάθειες, οι Αργεντινοί έπρεπε να σκοράρουν (τουλάχιστον) δυο τέρματα. Εβαλαν ένα. Επεσαν πάνω σε έναν γκολκίπερ, τον αλ Ογουαΐς, ο οποίος θα έχει να δείχνει στα παιδιά και τα εγγόνια του δυο τρία ηρωικά «όχι» στους αντίπαλους επιθετικούς. Ολα αυτά μαζί συμβαίνουν αραιά και πού, όταν ο θεός του ποδοσφαίρου θέλει να μας υπενθυμίσει ότι στην πλάση του κανένα ματς δεν έχει τελειώσει προτού παιχθεί.

Στο (υπέροχο) νικητήριο γκολ ο άραβας σπορτκάστερ εκστασιάστηκε. Σταμάτησε να περιγράφει, και ούρλιαζε από χαρά: «Ο Αλάχ είναι μεγάλος». Στις εξέδρες, οι σαουδάραβες οπαδοί έκλαιγαν από την ανέλπιστη ευτυχία – την Τετάρτη θα γιορτάσουν το έπος της ομάδας τους όπως του πρέπει, καθώς ο Βασιλιάς τους ανακήρυξε αργία την επομένη του αγώνα. Ηταν η μεγαλύτερη νίκη στην ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας. Αραγε, ήταν και η μεγαλύτερη έκπληξη στα χρονικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου;

Υπάρχει η περιλάλητη νίκη της Ουρουγουάης επί της Βραζιλίας (2-1) που πάγωσε το «Μαρακανά» στον τελικό του 1950. Η ήττα-«σοκ» (1-0) της Αγγλίας από τους ερασιτέχνες των ΗΠΑ, στο ίδιο τουρνουά. Το πέρα από κάθε φαντασία 1-0 της Νοτίου Κορέας επί της Ιταλίας, το 1960. Το 2-1 της Αλγερίας στο ματς με τη Δυτική Γερμανία, το 1982. Αλλά και ένα, ακόμη, «φιάσκο» των Αργεντινών, που ηττήθηκαν (1-0) από το Καμερούν το 1990.

«Δεν έχω δεχτεί ποτέ ξανά τέτοιο πλήγμα σε αυτή την ομάδα», ομολόγησε ο Μέσι αμέσως μετά την ψυχρολουσία, που έγινε πρωτοσέλιδο παντού όπου υπάρχει ποδόσφαιρο. «Είναι η στιγμή να αποδείξουμε πως είμαστε πραγματικά δυνατοί. Είναι η στιγμή που πρέπει να μείνουμε πιο ενωμένοι από ποτέ. Ολα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Τώρα πρέπει μόνο να κερδίσουμε τα άλλα δύο ματς».

Οι δυο επόμενοι αγώνες στον όμιλο, με το Μεξικό και την Πολωνία, θα είναι για την Αργεντινή «ζωής και θανάτου». Το 0-0 στο δικό τους ματς, τη βολεύει. Αλλά ο μεγαλύτερος αντίπαλός της θα είναι η υποχρέωση της νίκης, της επιτυχίας, αυτή που πάντοτε βαραίνει τα πόδια των παικτών της – ιδίως του Μέσι. Από τότε που ο σούπερ-σταρ της Παρί διαδέχτηκε τον Μαραντόνα, κάθε αποτυχία της «Αλμπισελέστε» προφήτευε την επόμενη. Και τώρα, για ακόμη μια φορά, ένα ολόκληρο έθνος προσδοκά από τον «Λίο» να κάνει το θαύμα του, να το γλιτώσει από την καταστροφή.

«Football, bloody hell», έλεγε ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Στο ποδόσφαιρο, τίποτα δεν είναι απίθανο. Εμείς οι Ελληνες, του Euro 2004 οι… πειρατές, το γνωρίζουμε καλύτερα απ’ όλους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News