Την υποχρέωση, κατά κάποιον τρόπο, που έχει η Δύση να στηρίξει «έναν ήρωα σαν τον Αλεξέι Ναβάλνι» στον αγώνα του εναντίον του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν υπογραμμίζει ο Αλντο Κατζούλο σε άρθρο του στην Corriere della Sera. Ο δημοσιογράφος δεν διστάζει να κάνει παραλληλισμούς με παγκόσμια μεγέθη της Ιστορίας, όπως ήταν ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, ο άνθρωπος που «γέννησε» την Ιταλία, ενώ και οι επίγονοί του στήριξαν εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες άλλων λαών (και του ελληνικού φυσικά, στους Βαλκανικούς Πολέμους).

Δεν έχει μπερδέψει τα αναστήματα ο αρθρογράφος, παραδέχεται ότι «ο Ναβάλνι δεν είναι άγιος» και ότι η πολιτική απήχησή του είναι ακόμη περιορισμένη, ωστόσο αναγνωρίζει «το θάρρος που επέδειξε επιστρέφοντας από τη Γερμανία στη Ρωσία, αν και γνώριζε ότι τον περιμένουν οι χειροπέδες και το κελί» – αυτή η στάση του τού θύμισε προσωπικότητες «άλλων εποχών». Γράφει έχοντας επίγνωση της υπερβολής του, όμως  την αιτιολογεί: «Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικά κάποιος που είναι πρόθυμος να αντιπαρατεθεί με τον Πούτιν για το καλό της χώρας του, αφού έτσι διακινδυνεύει την περιουσία του, τη ζωή των συγγενών του και τη δική του».

Επί της ουσίας ο Κατζούλο λέει ότι ο Ναβάλνι τραβάει τον ανήφορό του μόνος, ενώ, λόγου χάρη, η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ και ο Πούτιν μια χαρά κάνουν μαζί τις δουλειές: «Εκείνη μιλάει και Ρωσικά, εκείνος μιλάει και Γερμανικά –είναι δύο άνθρωποι από την Ανατολική Γερμανία–, αλληλοσπαράσσονται δημοσίως μεν, όμως συναντιούνται και συνομιλούν κατ’ ιδίαν».

Η Ρωσία κατέστη και πάλι ισχυρή επί ημερών Πούτιν, γράφει ο Καρτζούλο, αλλά έχει έλλειμμα δημοκρατικότητας, δηλαδή της λείπει το εργαλείο που χειρίζεται τόσο επιδέξια η Δύση και το οποίο εξασφαλίζει τη μακροπρόθεσμη νίκη. Στο σημείο αυτό, της ρωσικής αχιλλείου πτέρνας ας πούμε, ο Καρτζούλο συμφωνεί απολύτως με τον Γκίντεον Ράχμαν των Financial Times. Απλώς ο βρετανός αρθρογράφος είναι κάπως πιο οξύς, αφού μιλάει για την «εύθραυστη φύση του καθεστώτος Πούτιν», κάτι που αποδείχθηκε στην υπόθεση Ναβάλνι με την «επέμβαση του κατασταλτικού μηχανισμού του ρωσικού κράτους».

Ο Ράχμαν είναι βέβαιος ότι η αμερικανική υποστήριξη στον Ναβάλνι εξοργίζει το Κρεμλίνο, αφού «ο πρόεδρος Μπάιντεν έσπασε την αδιαφορία του προκατόχου του για όσα συμβαίνουν στη Ρωσία εις βάρος της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και ζητάει την άμεση απελευθέρωση των αντικαθεστωτικών. Ετσι θα σπάσει και ο «άξονας της αντίδρασης που έχουν συμπήξει ο Πούτιν με τον κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ για να καταπνίξουν τα κινήματα υπέρ της δημοκρατίας σε όλον τον κόσμο».

Ο Ναβάλνι, λοιπόν, είναι σύμβολο για τη Δύση, ασχέτως του ότι «αναμφίβολα θα φυλακιστεί για αρκετά χρόνια και ίσως πεθάνει και στη φυλακή». Μπόρεσε και κινητοποίησε τις μάζες και «υπάρχει πιθανότητα να γίνουν ακόμη μεγαλύτερες διαδηλώσεις σε όλη τη Ρωσία». Ο Ράχμαν υποστηρίζει ότι ο Πούτιν δεν μπορεί να επιβιώσει πολιτικά με τον πολλαπλασιασμό της καταστολής, αφού «η προσεχτικά φιλοτεχνημένη εικόνα του» θα φθαρεί, και υπαινίσσεται ότι θα έλθει και η ανατροπή του όπως ήλθε κάποτε και του τσαρισμού.

Για τον βρετανό αρθρογράφο ο Αλεξέι Ναβάλνι είναι η πραγματική απειλή που νιώθει ο Πούτιν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News