Η Βαλεντίνα, η διάσημη και άκρως σαγηνευτική ηρωίδα των κόμικς που δημιούργησε το 1965 ο Γκουίντο Κρέπαξ (1933-2003) και έμελλε να συναρπάσσει πλήθος ανδρών, και όχι μόνο, εντός και εκτός της Ιταλίας, επιστρέφει. Και, μάλιστα, δριμύτερη ή μάλλον έγχρωμη, δίνοντας, έτσι, νέα πνοή στα ασπρόμαυρα σχέδια του εμβληματικού σκιτσογράφου από την Ιταλία. Πρόκειται για μια νέα εκδοτική προσφορά της εφημερίδας La Repubblica η οποία άρχισε να προσφέρει στους αναγνώστες τις ιστορίες (20 τόμους συνολικά) της φωτογράφου (αυτό το επάγγελμα της βρήκε ο δημιουργός της) από το Μιλάνο.

Τα σκίτσα του Κρέπαξ ήταν ασπρόμαυρα όχι από επιλογή του δημιουργού αλλά επειδή το χρώμα ήταν ιδιαίτερα ακριβό για τo Linus, τo ιστορικό μηνιαίο (και πρώτο) περιοδικό της Ιταλίας που ήταν αφιερωμένο εξολοκλήρου στον κόσμο των κόμικς. Ο Κρέπαξ θα κάνει την εμφάνισή του στο δεύτερο τεύχος με την εμβληματική για τους Ιταλούς ιστορία κινουμένων σχεδίων,  «Η Στροφή του Λέσμο» (μια αναφορά στην πίστα ταχύτητας της  Μόντσα) με πρωταγωνιστή τον Φίλιπ Ρέμπραντ, έναν κριτικό Τέχνης που έχει τη δύναμη να ακινητοποιεί με το βλέμμα του ζώα, ανθρώπους, ακόμα και αυτοκίνητα. Πέρα από κάποιες εφηβικές απόπειρες επρόκειτο ουσιαστικά για το ντεμπούτο του Κρέπαξ ως σκιτσογράφου.

Εκείνη τη χρονιά ήταν ένας άνδρας 32 χρονών με πτυχίο Αρχιτεκτονικής που έως τότε είχε εργαστεί ως γραφίστας και διαφημιστής. Είχε καταφέρει να διακριθεί ως σχεδιαστής εξωφύλλων δίσκων. Εξώφυλλα τα οποία, σε αντίθεση με τα πρώτα κόμικς του, ήταν έγχρωμα με τον ιταλό σχεδιαστή να έχει ως πηγή έμπνευσης τη δουλειά του Ντέιβιντ Στόουν Μάρτιν, δημιουργού θρυλικών εξωφύλλων για δίσκους της Μπίλι Χόλιντεϊ, του Τσάρλι Πάρκερ και της Έλα Φιτζέραλντ. Όπως χρωματιστό ήταν και το «Πειρατικό Διαστημόπλοιο», μια ιστορία κινουμένων σχεδίων του Κρέπαξ που κυκλοφόρησε το 1968 με σχέδια εξ ολοκλήρου πορτοκαλί ή κίτρινα ή μπλε.

Εν τω μεταξύ, όμως, η Βαλεντίνα, που είχε κάνει την εμφάνισή της ως αρραβωνιαστικιά του Φίλιπ Ρέμπραντ, είχε, άθελά της, παραγκωνίσει τον υπερήρωα σύντροφό της, καταλαμβάνοντας εκείνη το κέντρο της σκηνής. Η σαγηνευτική και αισθησιακή ομορφιά της συνάρπαζε ιδιαίτερα τους αναγνώστες του Linus. Κυρίως γιατί εξηγούσε στους Ιταλούς πως ο αισθησιασμός δεν αφορά το εύκολο και γρήγορο σεξ αλλά αποτελεί μια επιθυμία που καλούμαστε να την ανακαλύψουμε. Και ο εκφραστής αυτής της θέσης δεν κρυβόταν πίσω από τα σκίτσα του. Αντιθέτως, ο Γκουίντο Κρέπαξ παραδεχόταν δημόσια την ιδιαιτερότητα της κατάστασης, προσδιορίζοντας πως ήταν ένας άνδρας δημιουργός που βυθιζόταν στις πιο ενδόμυχες σκέψεις μιας γυναίκας.

Αλλά ο Κρέπαξ αφέθηκε απόλυτα στον δημιουργικό του οίστρο, τόσο πολύ που οι προϊστάμενοί του άρχισαν κάποια στιγμή να ανησυχούν για το περιεχόμενο των ιστοριών του. Σε τέτοιο βαθμό που ο τολμηρός σχεδιαστής κατέληξε να εργάζεται με το διορθωτικό πάνω στο γραφείο του ώστε να συμμαζεύει τις όποιες υπερβολές του. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν να κατηγορηθούν από το φεμινιστικό κίνημα για σεξουαλική αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος. Ενδεχομένως γιατί, ενίοτε, η Βαλεντίνα αρέσκεται στην υποταγή, θέλει να την δένουν.

Συνέχισε να ζει επικίνδυνα για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Και ένιωσε στο πετσί της το πέρασμα του χρόνου. Διότι σε αντίθεση με τους περισσότερους ήρωες κινουμένων σχεδίων, η πρωταγωνίστρια του Κρέπαξ γέρασε μαζί με τον δημιουργό της. Η Βαλεντίνα έζησε κατά τη διάρκεια τριών από τις πιο σημαντικές δεκαετίες της σύγχρονης ιστορίας της Ιταλίας, βιώνοντας τις ταραχές του 1968, τις νέες αντιπαραθέσεις της δεκαετίας του ’70, τα μολυβένια χρόνια, το τέλος των ιδεολογιών. Πέρα από μια ταυτότητα και έναν γιο, ο Κρέπαξ τής έδωσε επίσης αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία, ακόμα και και από την περίοδο που ήταν μέσα στην κοιλιά της μητέρας της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News