Oταν τους ρωτήσαμε με ποιο άθλημα θα ήθελαν να ασχοληθούν στο μέλλον, ίσως για πρώτη φορά, μικροί και μεγάλοι, ντροπαλοί και θαρραλέοι είχαν από κάτι να πουν. Οι προτάσεις και οι φωνές «έπεφταν βροχή»: «Εγώ θα ήθελα να πηγαίναμε μια μέρα για ποδόσφαιρο». «Εμένα μου αρέσει το γυμναστήριο». «Θα μπορούσαμε να πάμε σε κολυμβητήριο; Εγώ μπορεί να μην είμαι εδώ αλλά πολλά παιδιά θα ήθελαν».

Μία μεγάλη παρέα 15 ατόμων, όλοι τους από την Συρία. Στην Ελλάδα βρίσκονται λιγότερο από έναν χρόνο. Σε λίγους μήνες κάποιοι θα βρίσκονται στη Γαλλία, άλλοι στην Γερμανία και οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να περιμένουν, «φυλακισμένοι» στη χώρα μας. Ολη η παρέα όμως, την Κυριακή 13 Νοεμβρίου θα βρεθεί στην Αθήνα για να συμμετάσχει στον Αυθεντικό Μαραθώνιο. Θα είναι η πρώτη ομάδα προσφύγων που θα τρέξει σε αυτή τη μεγάλη γιορτή.

«Μάθαμε ότι ο Μαραθώνιος είναι κάτι σημαντικό για τους Ελληνες και θέλαμε να συμμετέχουμε» είπε ένας από την ομάδα. Είχαμε μόλις αφήσει τα πράγματά μας σε μία καρέκλα. Απέναντί μας βρίσκονταν αρκετά από τα μέλη της ομάδας. Με διάθεση να μας μιλήσουν αλλά και με αρκετές απορίες για τον ελληνικό Μαραθώνιο.

«Το μήνυμα που θέλουμε να στείλουμε με την συμμετοχή μας στον Μαραθώνιο είναι ένα μήνυμα κατά του ρατσισμού. Ενα μήνυμα ειρήνης» σχολίασε ένας από τους πρόσφυγες με τους υπόλοιπους να κουνούν καταφατικά το κεφάλι τους. «Είναι σημαντικό ότι συμμετέχουμε σε έναν αγώνα μαζί με Ελληνες αλλά και ανθρώπους από όλον τον κόσμο» συμπλήρωσε άλλος.

Οι 15 πρόσφυγες θα τρέξουν τα πέντε χιλιόμετρα στον Μαραθώνιο με την ομάδα #SolidarityNow_Refugee_Team. Τα πάντα ξεκίνησαν πριν από περίπου έναν μήνα όταν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα του Μαραθωνίου. Μικροί και μεγάλοι ενθουσιάστηκαν και πολύ γρήγορα δύο προπονητές, η Ελένη και ο Αποστόλης ανέλαβαν την προετοιμασία τους. Πλέον, οι Σύροι που διαμένουν στις δομές φιλοξενίας του Solidarity Now δηλώνουν έτοιμοι για τη μεγάλη ημέρα. Κάποιοι είχαν ασχοληθεί με τον αθλητισμό στην πατρίδα τους. Ποδόσφαιρο, κολύμβηση, πάλη. Αλλοι δεν είχαν σχετική εμπειρία. Λεπτομέρειες. Σίγουρα η διαδικασία της προετοιμασίας για έναν αγώνα έδινε σε αυτούς τους ανθρώπους μία διέξοδο από τα καθημερινά τους προβλήματα.

«Υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ σας;» ρωτήσαμε την ομάδα των προσφύγων. Χαμογέλασαν. Ο μεγαλύτερος από αυτούς δήλωσε: «Φυσικά και υπάρχει ανταγωνισμός αλλά δεν χαλάει το καλό κλίμα μεταξύ μας». «Ξέρουμε ότι τέσσερις από εμάς μπορούν να τρέξουν πιο γρήγορα και τους στηρίζουμε» συμπλήρωσε κάποιος. Το σίγουρα είναι ότι κανένας τους δεν σκέφτεται τον τερματισμό ούτε έχει μπει στην μάχη των δευτερολέπτων. Το μήνυμα που θα στείλουν εξάλλου είναι ο οδηγός και η κινητήρια δύναμη για ό,τι κάνουν.

«Πώς σκέφτεστε το μέλλον σας; Θέλετε να γυρίσετε στην Συρία ή να εγκατασταθείτε στην Ευρώπη;» ρωτήσαμε «βαραίνοντας» ίσως λίγο απότομα την ατμόσφαιρα. Η απάντηση των προσφύγων ήταν σαν να έβγαινε από ένα στόμα. «Φυσικά θέλουμε στο μέλλον να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας, όταν τελειώσει ο πόλεμος. Ισως αυτό πάρει 40 με 50 χρόνια όμως όλοι κάποια στιγμή θέλουμε να γυρίσουμε στη Συρία».

«Πείτε τους τι λέμε πριν την προπόνηση» τους προέτρεψε ο προπονητής τους. Οι μικρότεροι γέλασαν συνωμοτικά. «Φωνάζουμε το όνομα μίας κωμικής φιγούρας από τη Συρία» ομολόγησε κάποιος. «Είναι ένας χαζός χαρακτήρας με καλή καρδιά που λέει συνεχώς αστεία» συμπλήρωσε ένας μεγαλύτερος. Σίγουρα δεν είναι τόσο απλό. Ισως για τους πρόσφυγες, η αναφορά σε αυτήν την κωμική φιγούρα ήταν μια επίκληση και ένα σύντομο ταξίδι στην πατρίδα που γνώρισαν ως παιδιά. Το πολύχρωμο καρτούν δεν είχε καμία θέση σε μια γκρίζα ρημαγμένη χώρα. Ετσι το πήραν μαζί τους. Και το θυμούνται για να χαμογελούν. Σαν μία φωτεινή αλλά τσαλακωμένη καρτ ποστάλ καρφωμένη στον τοίχο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News