Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου εξελέγη Πρωθυπουργός, το 1981, το ενδιαφέρον του διεθνούς Τύπου ήταν τεράστιο καθώς, για τα δεδομένα της εποχής, το ΠΑΣΟΚ θεωρούνταν σχεδόν Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Ανδρέας δέχθηκε να δώσει συνέντευξη σε ένα αμερικανικό δίκτυο που έστειλε στην Ελλάδα συνεργείο και δύο δημοσιογράφους. Η συνέντευξη, θυμούνται οι παλαιοί, γυρίστηκε στην ΕΡΤ.

Εκεί οι αμερικανοί δημοσιογράφοι έκαναν καλά τη δουλειά τους, κοινώς αντιμετώπισαν τον Ανδρέα με σκληρές ερωτήσεις που ενδεχομένως να τον οδηγούσαν στα σχοινιά. Αλλά και ο Ανδρέας έπαιξε εξαιρετικά, απέφυγε τις παγίδες και πήρε μερικούς καλούς πόντους. Την άλλη μέρα η «Αυριανή» και ο φιλικός προς την κυβέρνηση Τύπος, κατηγόρησαν ευθέως τους Αμερικανούς για εκτέλεση συμβολαίου που τους ανατέθηκε από κυβερνήσεις και υπηρεσίες. Διότι στην ελληνική πολιτική σκέψη δεν υφίσταται το ενδεχόμενο να έχουν απέναντι τους ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Ισως και δικαίως, αν κρίνουν με βάση την εγχώρια εμπειρία…

Αλλά και για ένα κομμάτι της κοινής γνώμης, ίσως για το μεγαλύτερο, ο ξένος Τύπος θεωρείται όργανο συμφερόντων, μακρύ χέρι προμηθευτών αμυντικών συστημάτων, μέσο κατασυκοφάντησης ηγετών και χειραγώγησης λαών. Η αντίδραση της κυβέρνησης κατά του ξένου Τύπου, μπορεί να πιάσει και τόπο. Στο μυαλό του ψηφοφόρου, που δεν ασχολείται και πολύ με αυτά, δημιουργείται η εντύπωση για πόλεμο προς την κυβέρνηση από τον ξένο Τύπο, άρα από έναν επικοινωνιακό μηχανισμό που εξυπηρετεί τους δανειστές κ.λ.π. Θα κάτσει ποτέ ο μέσος ψηφοφόρος να ψάξει να δει τι είναι ο Guardian;

Και όμως, ο Guardian, που λέτε, ίσως είναι η μοναδική από τις μεγάλες εφημερίδες του διεθνούς Τύπου που δεν ανήκει σε κάποιον επιχειρηματικό βραχίονα. Ο Guardian εκδίδεται από το 1821. Το 1907 πέρασε στην ιδιοκτησία του διευθυντή σύνταξης, του Τσαρλς Σκοτ. Η οικογένεια Σκοτ θέσπισε και το καταπίστευμα που διαχειρίζεται και χρηματοδοτεί τον Guardian και τον «αδερφό» Observer με σκοπό όχι το επιχειρηματικό κέρδος, αλλά την προαγωγή της δημοσιογραφίας. Για αυτό και τα κέρδη υποχρεωτικά επανεπενδύονται στη βελτίωση του δημοσιογραφικού προϊόντος. Επίσης η εφημερίδα ενισχύεται από δωρεές αναγνωστών. Που στην πλειονότητά τους ψηφίζουν Εργατικούς και Φιλελεύθερους στη Βρετανία ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όπου αλλού διαβάζεται η χάρτινη και οι ηλεκτρονικές εκδόσεις του.

Όμως, αλήθεια, έχει κρατήσει ο Guardian στάση επικριτική προς τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του; Κάθε άλλο.

Ο Guardian έχει φιλοξενήσει αρκετά άρθρα στελεχών – ή πρώην στελεχών- του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπως του Κώστα Λαπαβίτσα που υποστήριζε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μεταμορφώσει την Ευρωπαϊκή Ενωση – αν η Ευρώπη το επιτρέψει»…

και του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστα Δουζίνα. Ο και ακαδημαϊκός βουλευτής υποστήριζε με άρθρο του ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης».

Μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015, ο ιστότοπος του Guardian είχε κάνει λόγο για «ιστορική νίκη».

Φυσικά, ο ιστότοπος  έχει φιλοξενήσει και άρθρα του γνωστού δημοσιογράφου Πολ Μέισον που μπαινόβγαινε στο Μαξίμου με τίτλο «Η ελπίδα ξεκινά σήμερα – Η ιστορία της ανέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία»

Οι αρθρογράφοι της ιστοσελίδας έχουν γράψει για τον ΣΥΡΙΖΑ:

Οουεν Τζόουνς: «Η ριζοσπαστική Αριστερά στην Ελλάδα μπορεί να εξοντώσει την λιτότητα στην Ευρωπαϊκή Ενωση»

Seumas Milne: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί απλά να υποχωρήσει. Οι ευρωπαϊκές ελίτ θέλουν αλλαγή καθεστώτος στην Ελλάδα»

Από τον Οκτώβριο του 2012 μέχρι τον Ιούνιο του 2013, o Guardian φιλοξένησε και τρία άρθρα άποψης του Κώστα Βαξεβάνη που δεν θεωρείται βεβαίως «εχθρός» του ΣΥΡΙΖΑ. Με τα άρθρα του, ο έλληνας δημοσιογράφος κατακεραυνώνει τις ελίτ που δρουν στην χώρα και υπερασπίζεται την απόφασή του να δημοσιοποιήσει την λίστα Λαγκάρντ.

Ο Κώστας Βαξεβάνης επίσης βραβεύτηκε με το Βραβείο Δημοσιογραφίας Index της εφημερίδας Guardian. Ηταν υποψήφιος για το βραβείο Δημοσιογραφίας και Ελευθερίας της Εκφρασης έπειτα από τη δημοσιοποίηση της Λίστας Λαγκάρντ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News