Κανένα δημοψήφισμα, κανένα δίλημμα μεταξύ Brexit και Bremain. Oι νεαροί Βρετανοί – κάθε ηλικίας – γέμισαν από την Παρασκευή 24 Ιουνίου ως και τη Δευτέρα 27 Ιουνίου τον χώρο όπου κάθε χρόνο στήνεται το ονομαστό φεστιβάλ του Γκλάστονμπερι.

Πρώτα μερικοί εντυπωσιακοί αριθμοί: 200.000 κατασκηνωτές, 3.500 σκηνές, 4.000 τουαλέτες, 250 ηχεία επί σκηνής ενώ κάθε φορά καταναλώνονται περί τα 2.000.000 λίτρα νερού. Το φεστιβάλ του Γκλάστονμπερι είναι ένα μεγάλο μουσικό ψηφιδωτό, η συνύπαρξη κάθε μουσικού είδους -σχεδόν ανεπιτήδευτα-, από το 1971, μέσα σε μπόλικη βροχή άρα και αρκετή λάσπη.

Το ομώνυμο Γκλάστονμπερι είναι μια μικρή πόλη στο Σόμερσετ της Αγγλίας, νότια του Μπρίστολ. Στις τελευταίες της απογραφές ο πληθυσμός δεν ξεπερνούσε τις 9.000, επομένως η άφιξη των 200.000 του κοινού μοιάζει περισσότερο με ανηλεή επίθεση παρά προσέλευση μουσικόφιλων!

Ομως εδώ το εισιτήριο δεν αρκεί, χρειάζονται γαλότσες, ένα καλό αδιάβροχο ή έστω ένα κομμάτι μουσαμά για να προστατεύσει, όπως-όπως, όσους κατασκηνώνουν εκεί για τις μέρες που διαρκεί. Οχι πως πτοούνται ιδιαιτέρως.

Φέτος το ιστορικό φεστιβάλ στήθηκε στη σκιά του Brexit αλλά και των μεγάλων απόντων της μουσικής: Ντέιβιντ Μπάουι, Πρινς και Λέμι. Στον χώρο στήθηκαν τρία γιγάντια γλυπτά τους, ενώ 50 συνολικά κομμάτια τους αποδόθηκαν ορχηστρικά, ανάμεσα στις εμφανίσεις των καλλιτεχνών. Οι Djs τους τίμησαν επανειλημμένως.

Το εμβληματικό «We Shall Overcome», που ο Γκάι Καράουαν καθιέρωσε ως ύμνο του κινήματος των ατομικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ, αφιερώθηκε στη μνήμη της Τζο Κοξ. Ο τραγουδιστής Μπίλι Μπραγκ καθοδήγησε το κοινό, που τραγούδησε για την βουλευτή των Εργατικών.

Η μεγάλη φοβισμένη – και πολυαναμενόμενη – ήταν η Adele, που εν μέσω της παγκόσμιας περιοδείας της βρέθηκε στη Βρετανία για χάρη του Γκλάστονμπερι. Στην αρχή της εμφάνισής της, ερμήνευεσε το ονομαστό «Hello», αλλάζοντας ελαφρώς τους στίχους: «I’m in Glastonbury dreaming» αντί για «I’m in California dreaming».

Μετά τα τέσσερα πρώτα τραγούδια, παραδέχθηκε ευθέως το άγχος της μιλώντας στο κοινό: «Αυτή είναι η καλύτερη στιγμή όλης μου τη ζωής. Το Γκλάστονμπερι είναι τα πάντα για μένα. Σε όλη μου τη ζωή ήθελα να το κάνω αυτό. Απλώς φοβόμουν πολύ».

Η ερμηνεία της, όπως πάντοτε, καθηλωτική, δεν δίστασε όμως να δείξει το χιούμορ της επί σκηνής. «Εχασε την ανάσα της», όπως είπε, προσπαθώντας να τραγουδήσει το καινούργιο κομμάτι της «River Lea», ενώ δοκίμασε -ανεπιτυχώς- να τραγουδήσει ξανά την εισαγωγή του. «Η τέλεια στιγμή για να χαλάσω ένα τραγούδι, η σκηνή του Γκλάστονμπερι, σωστά;», σχολίασε γελώντας.

Δεν άφησε ασχολίαστο το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. «Είναι λίγο περίεργο αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο και πρέπει ο ένας να νοιαστεί για τον άλλον». Στη συνέχεια, όταν άρχισε να ρωτά από ποια μέρη της Αγγλίας έχει έρθει το κοινό, άρχισαν να ακούγονται αποδοκιμασίες μόλις αναφέρθηκαν επαρχιακές περιοχές όπως το Κόβεντρι ή το Στόουκ ον Τρεντ. Αρκετά ενοχλημένη είπε πως δεν δέχεται αποδοκιμασίες και φωνές στη συναυλία της. «Είστε τρελοί, μετά από όσα περάσαμε τις τελευταίες μέρες;».

Τι κι αν κάποτε είχε δηλώσει πως η μουσική της δεν θα μπορούσε ποτέ να «λειτουργήσει» σε ένα φεστιβάλ; Οι χιλιάδες θαυμαστές, που την αποθέωναν όσο ερμήνευε στη σκηνή «Πυραμίδα» του Γκλάστονμπερι, την έπεισαν για το αντίθετο.

Και μετά το φεστιβάλ, που φέτος έκλεισε τα 45 του χρόνια; Εφτασε η Δευτέρα, που σήμανε το τέλος για το «πιο λασπωμένο» Γκλάστονμπερι όλων των εποχών. Τα τρακτέρ ανέλαβαν δράση για να μετακινήσουν τα κολλημένα στη λάσπη αυτοκίνητα, οι εργαζόμενοι προσπαθούν να καθαρίσουν τον χώρο και το κοινό προσπαθεί να συνέλθει από το μεθύσι και ξεκινά το μεγάλο -και βρώμικο- ταξίδι της επιστροφής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News