Το παρατσούκλι του Γκερτ Βίλντερς είναι «ο Ολλανδός Ντόναλντ Τραμπ», και όχι πολύ άδικα. Ο Βίλντερς «σοκάρισε» την Ευρώπη κερδίζοντας την πρώτη θέση στις ολλανδικές εκλογές, όπως και ο Τραμπ είχε σοκάρει όταν εξελέγη πρόεδρος στις ΗΠΑ. Είχε σοκάρει τόσο πολύ και πιθανώς του χρόνου να σοκάρει ξανά με την επανεκλογή του. Αλλά αυτά θα τα δούμε τότε. Τώρα το θέμα μας είναι ο Βίλντερς.

«Ποιος είναι ο Γκερτ Βίλντερς και τι θέλει;». Δεν είναι τυχαίο ότι τα μεγαλύτερα διεθνή ΜΜΕ συνέπεσαν στους τίτλους τους παρουσιάζοντας τον νικητή των ολλανδικών εκλογών. Είναι ένα παγκόσμιο ερώτημα αυτό σήμερα. Ενα ερώτημα που προκύπτει όλο και συχνότερα με τους ηγέτες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Αντι-ισλαμιστής, αντι-ευρωπαϊστής, γενικώς πολλά «αντί», ο Βίλντερς είναι μια πολύ χαρακτηριστική, μέχρι πρότινος και ελαφρώς γραφική, φιγούρα στην ολλανδική πολιτική σκηνή, σε μια χώρα που αποφάσισε να βγάλει τους γραφικούς από την ντουλάπα και να τους βάλει να κυβερνήσουν, όπως συμβαίνει και αλλού.

Η δεύτερη ερώτηση που θέτουν τα διεθνή ΜΜΕ είναι αν ο Βίλντερς θα καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση και να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός της Ολλανδίας. Για να το κάνει αυτό, όπως λέει πολύ σωστά το Politico, θα πρέπει να πείσει τα άλλα πολιτικά κόμματα της Ολλανδίας να συνεργαστούν μαζί του. Δύσκολο αλλά ίσως όχι ακατόρθωτο.

Ο Βίλντερς ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως μέλος του ολλανδικού Κοινοβουλίου το 1998 και στην αρχή ήταν κεντρώος. Εξελέγη με το VVD, στο οποίο έπαιξε και ρόλο μέντορα του (νεαρού τότε) Μαρκ Ρούτε. Το 2006 παραιτήθηκε από το κόμμα και δημιούργησε το δικό του, το Κόμμα για την Ελευθερία. Είναι ο πιο παλιός βουλευτής στην Ολλανδία.

Οταν μπήκε στην πολιτική, το παρατσούκλι του ήταν «Μότσαρτ», λόγω των πλούσιων ξανθών μαλλιών του. Από τον Μότσαρτ έως τον Τραμπ μεσολάβησαν 25 χρόνια. Εν τω μεταξύ τα μαλλιά του άσπρισαν, αλλά η επικοινωνιακή του δεινότητα δεν ξεθώριασε καθόλου. Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου επισκίαζε τους αντιπάλους του στην τηλεόραση –συχνά σε μεταμεσονύκτιες εκπομπές– μιλώντας κυρίως με τσιτάτα και συνθήματα, όπως «η Ολλανδία δεν αντέχει άλλο», «πρέπει να σκεφτούμε πρώτα τους ανθρώπους μας» και φυσικά «κλειστά σύνορα, κανένας αιτών άσυλο».

Αν τον ρωτήσεις, όμως, αν είναι ακροδεξιός, θα το αρνηθεί, όπως γράφει το BBC. «Είμαστε μια χώρα συναίνεσης. Δεν έχουμε καν τόσους ακροδεξιούς και δεν θα αποκτήσουμε ποτέ. Απλώς οι Ολλανδοί έχουν αγνοηθεί λόγω των μεταναστών» είπε ο ίδιος στο βρετανικό δίκτυο.

Ο Βίλντερς παντρεύτηκε την Ουγγαρέζα Κριστίνα Μάρφαϊ, πρώην διπλωμάτη, το 1992. Δεν έκαναν παιδιά, αλλά έχουν δύο γάτες που έχουν τους δικούς τους λογαριασμούς στο Χ και 23.000 ακολούθους, σύμφωνα με το Politico.

Ο Βίλντερς έχει αποκαλέσει στο παρελθόν τους Μαροκινούς «απατεώνες» και είναι διάσημος για την ισλαμοφοβική ρητορική του. Συμφώνησε όμως να την αφήσει «κάπως στην άκρη» προκειμένου να δείξει ένα πιο μετριοπαθές πρόσωπο και να τον ψηφίσουν περισσότεροι κεντρώοι.

Ο ίδιος έχει εξηγήσει ότι η απέχθειά του προς το Ισλάμ γεννήθηκε το 2004, μετά τη δολοφονία του σκηνοθέτη Τέο βαν Γκογκ, αλλά και μετά την παραμονή του σε κιμπούτς στο Ισραήλ. Στην προεκλογική του εκστρατεία ζητούσε την απαγόρευση του Κορανίου, των τζαμιών και όλων των ισλαμικών σχολείων στη χώρα, όπως και την απαγόρευση των χιτζάμπ (καλυμμάτων κεφαλής) σε όλα τα κυβερνητικά κτίρια.

Ομως ο Βίλντερς δεν είναι προσβλητικός μόνον απέναντι στους ξένους. Είχε αποκαλέσει την απερχόμενη υπουργό Οικονομικών, Σίγκριντ Κάαγκ, «μάγισσα», και τον πολιτικό του αντίπαλο Φρανς Τίμερμανς «χοντρό».

Η ελευθεροστομία και η ρητορική μίσους του Βίλντερς τον έχουν κάνει στόχο και εδώ και 20 χρόνια ζει υπό προστασία, καθώς η ζωή του έχει απειληθεί. Συχνά απομακρύνεται από κάποια συγκέντρωση με τη συνοδεία αστυνομικών.

Ο Βίλντερς είναι και εναντίον της ενωμένης Ευρώπης. Το 2005 βοήθησε στον εκτροχιασμό του ευρωπαϊκού Συντάγματος, καθώς ηγήθηκε της εκστρατείας για το «όχι» στην Ολλανδία, η οποία οδήγησε στο αρνητικό αποτέλεσμα του σχετικού δημοψηφίσματος. Δεν κρύβει ότι ακόμη θέλει να φύγει η Ολλανδία από την ΕΕ, αλλά αναγνωρίζει ότι οι περισσότεροι ολλανδοί ψηφοφόροι δεν συμμερίζονται τις ανησυχίες του αυτές.

Εάν γίνει πρωθυπουργός, όμως, είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει τους Ολλανδούς στις κάλπες, σε ένα δημοψήφισμα με βασικό διακύβευμα το λεγόμενο Nexit – κάτι στο οποίο δύσκολα θα συμφωνήσουν τα όποια άλλα κόμματα δεχτούν να συμμαχήσουν μαζί του.

Ο Βίλντερς, σύμφωνα με το BBC, θέλει κυρίως να κλείσει τελείως τις πόρτες για όσους ζητούν άσυλο στην Ολλανδία. Αν θελήσει να σχηματίσει συνασπισμό, όμως, θα πρέπει πιθανώς να βάλει νερό στο κρασί του. Θέλει επίσης να απελάσει άμεσα όσους ξένους έχουν ποινικό μητρώο και να υποχρεώσει ακόμη και τους ευρωπαίους πολίτες που ζητούν εργασία στην Ολλανδία να βγάλουν κάρτα μετανάστη. Αυτό το τελευταίο δεν θα περάσει εύκολα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Μπορεί, ωστόσο, να καταφέρει να περιορίσει δραστικά τον αριθμό των ξένων φοιτητών στην Ολλανδία, όπως επίσης επιθυμεί.

Κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη είναι ότι οι βασικοί σύμμαχοι του Βίλντερς στην Ευρώπη προέρχονται από την Ακροδεξιά: ο Βίκτορ Ορμπαν, η Μαρίν Λεπέν, ο Σαντιάγο Αμπασκάλ του ισπανικού Vox, όλοι τους χαιρέτησαν με ενθουσιασμό τη νίκη του. Μια νίκη που μοιάζει πάρα πολύ με εκείνη της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία: ακροδεξιές ιδέες με την επίφαση ενός «κεντρώου» κόμματος.

Ο Βίλντερς, σύμφωνα με το POLITICO, επιθυμεί να περιορίσει δραστικά και τις «πράσινες» πολιτικές στην Ολλανδία. Θεωρεί ότι η χώρα ξοδεύει πάρα πολλά για τον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και θέλει να σταματήσει την κατασκευή ηλιακών και αιολικών πάρκων. Θέλει, επίσης, να βγάλει την Ολλανδία από τη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα.

Οι εκλογές στην Ολλανδία είναι οι πιο πρόσφατες σε μια σειρά επιλογών που αλλάζουν το πρόσωπο της Ευρώπης. Και αν κάποιοι ακροδεξιοί ηγέτες χάρηκαν, το Κίεβο δεν κοιμήθηκε καλά μετά τη νίκη του Βίλντερς. Εχει, άλλωστε, εκθειάσει τον Πούτιν και έχει μιλήσει για «υστερική ρωσοφοβία» της Ευρώπης. Εχει καταδικάσει την εισβολή της Ρωσίας μεν, αλλά θέλει να σταματήσει η Ολλανδία να στέλνει όπλα στην Ουκρανία. Για το Κίεβο αυτό θα είναι τεράστιο πλήγμα.

Ακόμη, ο Βίλντερς υποστηρίζει σθεναρά το Ισραήλ και έχει υποστηρίξει τη μεταφορά της πρεσβείας της Ολλανδίας στην Ιερουσαλήμ, αλλά και το κλείσιμο της αντίστοιχης πρεσβείας στη Ραμάλα, έδρας τη Παλαιστινιακής Αρχής.

Δεν θα είναι εύκολο να γίνει πρωθυπουργός, όμως η πρωτιά του από μόνη της θα όφειλε να προβληματίσει ξανά και πολύ όλη την Ευρώπη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News