Η Δανία είναι η πατρίδα της ανεκτικότητας. Αλλά φαίνεται πως ένα τμήμα του ανδρικού πληθυσμού εμφανίζεται, πλέον, έως και εξοργισμένο με τον αντίκτυπο του κινήματος #MeToo στη χώρα. Αυτό, τουλάχιστον, συμπέρανε στον Guardian η δανή συγγραφέας Ντόρτε Νος έπειτα από συνομιλίες της για το εν λόγω καυτό (σε υπερβολικό βαθμό, σύμφωνα με πολλούς) ζήτημα της επικαιρότητας, κατά τη διάρκεια δείπνων, μάλιστα, με ευυπόληπτους δανούς κύριους κοντά στα εξήντα.

Ένας από αυτούς υποστήριξε πως «”οι γυναίκες παίζουν πάντα το θύμα, αλλά τα πραγματικά θύματα είναι οι άνδρες”». Ενας άλλος ανέφερε ότι «ποτέ κανένας δεν έπαθε κακό από ένα χτύπημα στον πισινό» ενώ ένας τρίτος βάλθηκε να εξηγήσει «την ανάγκη των ανδρών να εκκρίνουν σπέρμα και την υποχρέωση των γυναικών να κατανοούν την εν λόγω ανάγκη» τους. Που οφείλεται, όμως, αυτή η δυσανεξία μερίδας ανδρών της Δανίας με το κίνημα που έφερε τα πάνω κάτω στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων σε ολόκληρο τον κόσμο;

Η απάντηση σύμφωνα με την Ντόρτε Νος έγκειται στον όρο «frisind» (ελεύθερο πνεύμα), που υποδηλώνει «έναν απροκατάληπτο, ανεκτικό τρόπο σκέψης. Εμείς οι Δανοί είμαστε περήφανοι για την ανεκτικότητά μας όσο είμαστε και για το “hygge” (άνεση, μια έννοια στον πυρήνα της δανικής ψυχής που περιγράφει την καλοδιάθετη στάση μας προς τη ζωή), για την ισότητα των φύλων, την ελευθερία του λόγου και τη δημοκρατική μας φιλοσοφία», εξηγεί η ίδια.

Ξεκινώντας από τις δεκαετίες του ’20 και του ’30 η έννοια της ανεκτικότητας στη Δανία άρχισε σταδιακά να αφορά και τη σεξουαλικότητα με το σκεπτικό ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι αυθόρμητοι, να εκφράζουν ελεύθερα τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και να απολαμβάνουν τη φυσική επαφή και το σεξ. Οπότε, δεν προκαλεί εντύπωση, ότι το 1969 η Δανία έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που επέτρεψε την ελεύθερη διάθεση πορνογραφικού υλικού ενώ την επόμενη χρονιά κατέστη υποχρεωτικό το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής σε όλα τα δημοτικά (!) σχολεία της χώρας.

«Οπότε έμαθα στην τάξη να αντιλαμβάνομαι την σεξουαλική ανεκτικότητα ως εξής: ο καθένας είναι ελεύθερος να αποφασίζει για το σώμα του και είναι δικαίωμα μου να έχω επιθυμίες και έχω το δικαίωμα να αναπτύσσω σεξουαλικές σχέσεις με άτομα που συναινούν και κανένας δεν μπορεί να με κρίνει για τις φυσικές ορμές του σώματός μου. Το υγιές μήνυμα του “frisind” ήταν πως “από τη στιγμή που δεν εξαναγκάζεις κανέναν, είσαι ελεύθερος”», αναφέρει η Νορς, εξηγώντας πως το «frisind» για την ίδια αποτελεί ένα δώρο που της «προσφέρει το δικαίωμα να είναι ένα σεξουαλικό ον». Για τους ώριμους Δανούς, ωστόσο, με τους οποίους συνομίλησε αποτελεί περισσότερο όχι απλά ένα προνόμιο, αλλά ένα προνόμιο αποκλειστικά δικό τους.

Φαίνεται πως για πολλούς στη Δανία κάτι τέτοιο δεν είναι και τόσο άσεμνο.Φωτογραφία: Shutterstock

Σε οικονομικό επίπεδο, υποστηρίζει ο Μάρτιν Σάντμπου, οι αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν στη Σύνοδο Κορυφής, σε δύο εβδομάδες, δεν θα επιφέρουν σημαντικές αλλαγές. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Γιατί, σύμφωνα με τον επικεφαλής οικονομικό συντάκτη των Financial Times, για να επέλθει και να εδραιωθεί η οικονομική σταθερότητα στην Ευρωζώνη, δεν απαιτούνται νέοι θεσμοί αλλά νέες, αποδοτικές πολιτικές, για την εφαρμογή των οποίων επαρκούν τα υφιστάμενα θεσμικά όργανα, ειδικά μετά τις διορθώσεις που αναμένεται να συμφωνηθούν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η σύνοδος δεν είναι εξαιρετικά σημαντική, «ακριβώς γιατί η κύρια πρόκληση του ευρώ δεν είναι οικονομική αλλά πολιτική». 

Για την επίτευξη του εν λόγω σκοπού, την εξεύρεση, δηλαδή, μιας πολιτικής λύσης στα ζητήματα που απασχολούν την ευρωζώνη, θα ήταν μάταιο να αποπειραθούν οι «μαξιμαλιστές» της Ευρωζώνης (που επιθυμούν το μοίρασμα των κινδύνων και την κοινή αντιμετώπιση των προβλημάτων) να δηλώσουν πως «από τη στιγμή που οι Γερμανοί θα εναντιωθούν στην εφαρμογή πολιτικών σταθεροποίησης σε μια μελλοντική κρίση, χρειαζόμαστε ένα θεσμικό όργανο που θα διασφαλίζει αυτομάτως τη σταθεροποίηση δίχως την ανάγκη έγκρισης από το Βερολίνο». 

Γιατί αυτό στην πράξη θα αποτελούσε μια «απόπειρα διευθέτησης των πραγμάτων δίχως την πολιτική», μέσω της δημιουργίας μηχανισμών που θα εφαρμόζονται ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές αποφάσεις. Άλλωστε αυτός είναι και ο κύριος λόγος που επικρίνονται από τους εταίρους τους οι Γερμανοί, φανατικοί υποστηρικτές των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας που περιορίζουν την επικράτεια της πολιτικής. Αντιθέτως κοινή επιδίωξη των Ευρωπαίων θα πρέπει να είναι η διεύρυνση αυτής της επικράτειας με στόχο τη σύνθεση μιας υπερεθνικής πολιτικής που δεν θα είναι απλά ένα συνονθύλευμα των εθνικών πολιτικών των κρατών μελών. Αυτό απαιτεί, φυσικά, να αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι ποιο είναι το κοινό τους συμφέρον.

Η πραγματική πρόκληση, επισημαίνει ο Σάντμπου έγκειται στο να ξεπεραστούν οι διχόνοιες που προκάλεσε η κρίση και παράλληλα να επιτευχθεί μια σύγκλιση των εθνικών αφηγημάτων των χωρών της ΕΕ. Αυτό που πρέπει να ξεπεραστεί, με λίγα λόγια, είναι η διάσπαση σε δύο στρατόπεδα -με τους δανειστές από τη μία πλευρά και τους οφειλέτες από την άλλη- των Ευρωπαίων, πολιτικών και πολιτών. Αλλά ο αναλυτής της έγκριτης βρετανικής εφημερίδας εμφανίζεται συγκρατημένα αισιόδοξος καθώς θεωρεί πως τόσο ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν όσο και ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας σκέφτονται με όρους πολιτικούς τη μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης. Για αυτό μας προσκαλεί «στο τέλος του μήνα αντί για τις συγκεκριμένες θεσμικές λύσεις που θα συμφωνηθούν, να προσέξουμε περισσότερο κάποια αλλαγή στην αντίληψη των ηγετών όσον αφορά αυτά που μπορούν να καταφέρουν μαζί». Σε πολιτικό επίπεδο.  

Για να συνεχίσει να έχει ένα κοινό νόμισμα, η ΕΕ πρέπει να συνθέσει πρώτα ένα νέο κοινό αφήγημα. Φωτογραφία: Shuttestock

Πριν από μία διετία, ο Λόρδος Αϊβαρ Μαουντμπάτεν, ξάδελφος της βασίλισσας Ελισάβετ Β’, βρέθηκε στο επίκεντρο της επικαιρότητας, επιλέγοντας να μιλήσει δημόσια για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Στην ηλικία των 53 ετών, τότε, δεν δίστασε να παραδεχτεί πως κατά τη διάρκεια των 16 ετών που διήρκεσε ο γάμος του με τη σύζυγό του και μητέρα των τριών παιδιών τους, Λαίδη Πένι Μαουντμπάτεν, πάλεψε σκληρά με τη σεξουαλικότητά του. Και ανακοίνωσε στη συνέχεια πως είναι ομοφυλόφιλος.

Αιτία για να προβεί στην τολμηρή αποκάλυψη στάθηκε ο έρωτας που βρήκε στο πρόσωπο του Τζέιμς Κόιλ, ενός υπεύθυνου υπηρεσιών καμπίνας επιβατικών αεροπλάνων ηλικίας 56 χρονών, που ο Λόρδος γνώρισε σε ένα χιονοδρομικό κέντρο της Ελβετίας. «Όλοι οι καλοί μου φίλοι έχουν αποδεχτεί τον Τζέιμς. Βασικά είπα σε όλους πως “βρήκα κάποιον – είναι τυπάς”. Άρχισαν απλά να γελάνε. Μετά συνάντησαν τον Τζέιμς και ένας φίλος μου μου είπε πως “εάν ήμουν ομοφυλόφιλος, σίγουρα θα τον προσέγγιζα”», εξήγησε στην Daily Mail ο βρετανός γαλαζοαίματος.

Τώρα, όμως, οι δύο άνδρες προετοιμάζονται για το επόμενο μεγάλο βήμα της κοινής τους ζωής, να νυμφευθούν, δηλαδή, γνωρίζοντας πως η τελετή που θα πραγματοποιηθεί σε έπαυλη του Λόρδου Μαουντμπάτεν στο Ντέβον θα μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος ομοφυλοφιλικός γάμος στους κόλπους της ευρύτερης βασιλικής οικογένειας της Βρετανίας. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο άνθρωπος που θα παραδώσει τον Λόρδο Μαουντμπάτεν στον εκλεκτό της καρδιάς του, θα είναι η πρώην σύζυγός του!

Η λαίδη Πένι Μαουντμπάτεν ανάμεσα στον πρώην σύζυγό της Λόρδο Αϊβαρ Μαουντμπάτεν (δεξιά) και τον μελλοντικό σύζυγό του. Φωτογραφία: Daily Mail

Η κοινωνική πολιτική του Κεμπέκ ξεχωρίζει σε ολόκληρη τη Βόρεια Αμερική. Και το γιατί μας το εξηγεί στον Guardian, η Μιρέιγ Σίλκοφ, συγγραφέας και δημοσιογράφος από τον Καναδά, παρουσιάζοντας πώς η γαλλόφωνη και μία από τις κεντρικές επαρχίες της χώρας του Τζάστιν Τριντό, κατάφερε μέσα σε μία δεκαετία να οδηγήσει οκτώ στους δέκα πατέρες να ζητούν, αν όχι να απαιτούν, και να λαμβάνουν άδεια πατρότητας, με το ποσοστό της συνολικής αύξησης ανά τα έτη να υπολογίζεται στο 250%.

Η «επανάσταση» του Κεμπέκ ξεκίνησε το 2006, όταν οι τοπικοί άρχοντες επέλεξαν να εγκαταλείψουν το «σύνθετο και ατελές» ομοσπονδιακό σύστημα παροχής γονικών αδειών ούτως ώστε να δημιουργήσουν το δικό τους ασφαλιστικό σύστημα με βάση το περίφημο σκανδιναβικό μοντέλο. Φιλοδοξούσαν έτσι να πραγματοποιήσουν ακόμα ένα σημαντικό βήμα προς την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, όσον αφορά και την ανατροφή των παιδιών τους.

Οι νέοι γονείς του Κεμπέκ επωφελούνται από ένα ιδιαίτερα γενναιόδωρο «Πρόγραμμα Γονικής Ασφάλισης» που τους επιτρέπει να λαμβάνουν το 70-75% του μισθού τους για διάστημα έως και 52 εβδομάδες από την ημέρα που θα γεννηθεί το βλαστάρι τους, προσφέροντας μάλιστα και τη δυνατότητα λήψης κοινής άδειας. Δεδομένου, όμως, ότι είναι οι νέες μητέρες αυτές που συνήθως κάνουν χρήση του εν λόγω δικαιώματος, οι νομοθέτες του Κεμπέκ θέσπισαν και μία ειδική άδεια πατρότητας, διάρκειας πέντε εβδομάδων, παροχή την οποία, ωστόσο, χάνουν οι νέοι μπαμπάδες, εάν δεν σπεύσουν να κάνουν χρήση του δικαιώματός τους άμεσα.

Ως αποτέλεσμα σήμερα στο Κεμπέκ το 80% των νέων πατεράδων ζητούν και λαμβάνουν άδεια πατρότητας. Την ίδια ώρα, σχεδόν τα 2/3 των βρεφών όλου του κόσμου ηλικίας κάτω του ενός έτους (περίπου 90 εκατομμύρια μωρά) ζουν σε χώρες στις οποίες οι πατεράδες τους δεν δικαιούνται ούτε μία ημέρα άδεια μετ’ αποδοχών, όπως αποκαλύπτει πρόσφατη έρευνα της Unicef.

Τρεις νεαροί και ευτυχείς πατέρες επί το έργον. Φωτογραφία: Shutterstock