Η ομιλία των 2.590 λέξεων που ο πρόεδρος Τζόν Φιτζέραλντ Κένεντι δεν πρόλαβε ποτέ να εκφωνήσει στο Ντάλας επειδή δολοφονήθηκε, τώρα μπορεί να ακουστεί. Από τη φωνή του. Η οποία ανασυντέθηκε από 116.777 ηχητικά αποσπάσματα τα οποία ελήφθησαν από 831 ομιλίες και ραδιοφωνικές εμφανίσεις. Μια εργασία οκτώ εβδομάδων που χαιρετίστηκε από πολλούς ως θρίαμβος της τεχνολογίας.

Όχι όμως και από τον Ντέιβιντ Σαριατμαντάρι, ο οποίος λέει στον Guardian πως η ανασύνθεση μας οδηγεί σε μια πραγματική κόλαση. Ο Σαριατμαντάρι υπενθυμίζει ότι το πρόγραμμα αυτό αναπτύχθηκε για να επεξεργάζεται τα βίντεο των ομιλιών και να βάζει, κυριολεκτικά, στα στόματα των πολιτικών λόγια που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ. Θα μπορούσε επίσης να εισάγει κανείς τα πρόσωπα ηθοποιών, μοντέλων και άλλων διάσημων ανθρώπων σε βίντεο πορνό. Και αναρωτιέται κανείς αν, μπροστά σε ένα καυτό βίντεο ή μια ομιλία που έγινε viral, θα πιστεύαμε τις διαψεύσεις του εμπλεκόμενου προσώπου.

Μόνο κόλαση; Και κάτι περισσότερο, κανονική Αποκάλυψη. Ας φανταστούμε έναν κόσμο στον οποίο όλες οι λέξεις και οι εικόνες θα είναι ύποπτες. Θα βρεθεί λύση;  Ίσως, καταλήγει ο Ντέιβιντ Σαριατμαντάρι, θα πρέπει να περιμένουμε να μας υποδείξει το δρόμο κάποιος με το ανάστημα του Κένεντι.

Φωτό: Λίγο ακόμη και θα δούμε και το ζωντανό ολόγραμμα του προέδρου Πηγή: Photo by National Archive/Newsmakers/Getty

Τι συμβαίνει όταν μια υφυπουργός δηλώνει «το αιδοίο μου είναι θυμωμένο»; Το όνομά της είναι Μαρλέν Σιαπά, είναι 35 ετών και η φράση δεν είναι δική της: προέρχεται από το «Αιδοίων Μονόλογοι», ένα από τα σπουδαία φεμινιστικά βιβλία της Ηβ Ενσλερ (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Νίκη, 2010). Λίγο διαφέρει: την παραμονή της Ημέρας της Γυναίκας ανέβηκε στη σκηνή, μπροστά σε 800 άτομα, για να μιλήσει για το φεμινισμό και επέλεξε ένα απόσπασμα του περίφημου έργου. Δίνοντας την αφορμή για να ξεσπάσει η διαμάχη: μπορεί μία υφυπουργός να απαγγέλλει τους Μονολόγους;

Δημοσιεύοντας το πορτρέτο της Σιαπά, οι Financial Times ξεκινούν από αυτό το συμβάν για να περιγράψουν τον ρόλο της στην κυβέρνηση και τον αγώνα της: στην πραγματικότητα επιλέχθηκε από τον πρόεδρο Μακρόν για την προετοιμασία ενός νόμου για τη βία κατά των γυναικών και για τη μείωση του χάσματος μεταξύ γυναικών και ανδρών, ειδικά στον εργασιακό χώρο. Φαίνεται να είναι το σωστό πρόσωπο: αφενός δεν διστάζει να λάβει θέση σε ένα δημόσιο διάλογο, αφετέρου είναι ρεαλίστρια και πεπεισμένη ότι στη Γαλλία υπάρχει μια «καλλιτεχνική» και «ρομαντική» ιδέα της σεξουαλικής παρενόχλησης. Και είναι αυτό που σκοπεύει να πολεμήσει. Μαζί της.

Φωτό: Το λέει η καρδιά της. Πηγή: EPA/ETIENNE LAURENT

Εάν θέλει κανείς να πάρει μια ιδέα για το τι είναι η Ρωσία, που χθες επανεξέλεξε πρόεδρο τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ας αφιερώσει λίγο χρόνο στο ρεπορτάζ που υπογράφει στο ένθετο των New York Times ο Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ, συγγραφέας του εξάτομου μπεστ σέλερ «Ο αγώνας μου». Ένα «λογοτεχνικό ταξίδι στην καρδιά της Ρωσίας» που ξεκινάει από την εξοχική κατοικία του συγγραφέα Ιβάν Τουργκένεφ, περνάει από το Καζάν με τις πανεπιστημιακές σπουδές του Λένιν, την Εκατερίνμπουργκ με τη σφαγή των Ρομανόφ και κλείνει στη Μόσχα. Εκεί όπου ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Σεργκέι Λεμπέντεφ πλάθουν το πορτρέτο της Ρωσίας του Πούτιν.

«Κάθε χρόνο που περνάει», λέει αυτός, «προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τη σημασία του 1917. Το κάνουν επειδή κατά τη γνώμη τους δεν υπήρξε επανάσταση. Προσπαθούν να συνδέσουν με ένα νήμα τους τσάρους και τον Στάλιν. Σύμφωνα με την τρέχουσα αφήγηση, πριν από εκατό χρόνια οδηγηθήκαμε να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον από ξένους κατασκόπους και προδότες. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί ξανά. Συνεπώς, πρέπει να παραμείνουμε ενωμένοι, πρέπει να βρεθούμε όλοι κάτω από την ομπρέλα του Πούτιν, πρέπει να απαγορεύσουμε οποιαδήποτε αντιπολίτευση, πρέπει να θυσιάσουμε ακόμη και τα πολιτικά μας δικαιώματα, διότι αυτό δεν πρέπει να ξανασυμβεί. Ετσι είναι τα πράγματα πάνω κάτω».

Ετσι γίνεται σαφές αυτό που γράφει το περιοδικό Internazionale αναπαράγοντας το ταξίδι του Κνάουσγκορντ: «Ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι τόσο ισχυρός και δημοφιλής που έχει το πρόβλημα του πώς θα κερδίσει χωρίς υπερβολή, για να αποφύγει ένα τόσο συντριπτικό αποτέλεσμα ώστε να γίνει ενοχλητικό. Ο στόχος είναι ο τύπος 70/70: το 70% των ψήφων με 70% συμμετοχή».

Ο στόχος επετεύχθη.

Φωτό: Ενας υπνάκος στο τρένο για τον Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ λίγο πριν τη Μόσχα. Πηγή: The New York Times

Λέγεται ρεαλιστικό σινεμά, αλλά πόσους βιασμούς πρέπει να βλέπει ο θεατής στο όνομά του; Ας δει κανείς τι παίζεται φέτος στους κινηματογράφους για να το καταλάβει: από το θρίλερ «Κόκκινο Σπουργίτι» με τη Τζένιφερ Λόρενς έως το «Εκείνη» με την Ιζαμπέλ Ιπέρ και  το «Human, Space, Time and Human» του Κιμ Κι Ντουκ, ο βιασμός έχει γίνει ένα κινηματογραφικό επινόημα που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. «Το θέμα της σεξουαλικής βίας συγκεντρώνει ένα άνευ προηγουμένου ενδιαφέρον τώρα τελευταία», γράφει ο Guardian.

Η ιστορία του κινηματογράφου είναι γεμάτη βιασμούς. Ο Μπερτολούτσι και το βούτυρο στο «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι», αλλά και ο Πολάνσκι, ο Λαρς φον Τρίερ, ο Χάνεκε, εξιστόρησαν τη βία κατά των γυναικών. Κάτι σίγουρα έχει αλλάξει χάρη και στο #MeToo. Η οπτική γωνία έχει αλλάξει και αυτό είναι καλό, η εικόνα του βιαστή έχει αρχίσει να απομυθοποιείται. «Ενας βιασμός γίνεται μια μεταφορά ενός προβλήματος μεγαλύτερης κλίμακας, αυτού της πραγματικής και τραυματικής παραβίασης των ορίων ενός ατόμου. Η αντιμετώπιση αυτού του θέματος χωρίς να διερευνηθούν οι συνέπειες για το θύμα δεν θα πρέπει πλέον να είναι αρκετή», σημειώνει η Ελενα Λάτζικ.

Σε αυτήν την περίπτωση ούτε μια εικόνα είναι όσο χίλιες λέξεις, ούτε τα πολλά λόγια φτώχεια. Για τη σεξουαλική βία πρέπει να γίνει συζήτηση και ανάλυση σε βάθος.

Φωτό: Η Τζένιφερ Λόρενς στο «Κόκκινο Σπουργίτι». Πηγή: foxmovies.com