Το τραγούδι «Embers» που ερμήνευσε ο Τζέιμς Νιούμαν, εκπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου, στον φετινό 65ο διαγωνισμό της Eurovision, πήρε το απόλυτο μηδέν! Ω ναι. Κανείς δεν τον ψήφισε, ούτε από τις κριτικές επιτροπές των χωρών αλλά ούτε και από το κοινό. Στο τέλος, βέβαια, ο Νιούμαν καταχειροκροτήθηκε. Δέχτηκε την ήττα του με βρετανικό φλέγμα και μπόλικο χιούμορ, και παρά την αμηχανία των παρουσιαστών, σηκώθηκε όρθιος και πανηγύρισε ξεσηκώνοντας διαγωνιζόμενους και θεατές στην Ahoy Arena του Ρότερνταμ.

Αλλά δεν αντέδρασαν εξίσου υπεράνω στην πατρίδα του, όπου άρχισε ήδη η κριτική. Αναπόφευκτα, ο καθένας έχει μια υπόθεση για το γιατί κατακρημνίστηκε ο Τζέιμς Νιούμαν που δεν κατάφερε να συγκινήσει κανέναν, ενώ οι Måneskin, το ιταλικό κουαρτέτο metal glam, διεκδίκησαν την πρώτη θέση και την κατέλαβαν.

Κάποιοι είπαν ότι ήταν μια αντίδραση στο Brexit, και άλλοι ότι η ερμηνεία του Νιούμαν το σαββατόβραδο ήταν κάπως ξεφουσκωμένη και υποτονική, γράφει ο Εντ Πάουερ στην Telegraph. Υπήρχαν ακόμη και εκείνοι που έριξαν το φταίξιμο στην Αμάντα Χόλντεν, η οποία ανακοίνωσε τα αποτελέσματα της κριτικής επιτροπής του Λονδίνου, προσποιούμενη προφανώς ότι δεν γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ Γαλλικών και Ολλανδικών…

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι το «Embers» ήταν ένας βαρετός ύμνος χωρίς παλμό, χωρίς ρεφρέν και τελικά χωρίς καν λόγο ύπαρξης, γράφει καυστικά ο Πάουερ: «Σαν κάποιοι επιστήμονες της ποπ να είχαν απομονώσει τα πιο χάλια κομμάτια του Γκάρι Μπάρλοου, των Mumford & Sons και των Rag ‘n’ Bone Man, να τα χτύπησαν στο μπλέντερ όλα μαζί και μετά να έριξαν τον πολτό μέσα σε ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν, που αποσπά την προσοχή μοιάζοντας με κάτι που θα χρησιμοποιούσε κανείς για να μονώσει τον θερμοσίφωνά του. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα τραγούδι απαράδεκτο για διαγωνισμό μουσικής ποπ», αποφαίνεται ο μουσικοκριτικός της βρετανικής εφημερίδας.

Μπορείτε να φανταστείτε μεγαλύτερο θάψιμο;

Προφανώς, συνεχίζει ο Πάουερ, το μάθημα που πήρε η επιτροπή του Ηνωμένου Βασιλείου από τη Eurovision είναι ότι η χειρότερη αμαρτία την οποία μπορεί να διαπράξει ένας τραγουδιστής στον διαγωνισμό είναι να είναι μονότονος και βαρετός. Υπάρχει ένα πνεύμα γιουροβιζιονικό, που θέλει το τραγούδι να είναι γεμάτο εξωφρενικά, κιτς εφέ και στιλιστικές υπερβολές, και ρεφρέν που σκάνε σαν βόμβες γεμάτες κομφετί.

Αυτή ακριβώς ήταν η μαγική φόρμουλα που έφερε την Ιταλία στην κορυφή. Οι Måneskin έβαλαν μια ιταλική νότα παρακμής και πεσιμισμού στο metal glam αποτύπωμα των Mötley Crüe, και ήταν σαν να παρακολουθείς στο MTV το Headbanger’s Ball, τη heavy metal μουσική σειρά, γραμμένη από τον Νταν Μπράουν.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι δεν ήταν τόσο ανόητοι όλοι οι διαγωνιζόμενοι, το Σάββατο το βράδυ. Η Γαλλία ήρθε δεύτερη με ένα κομμάτι «καραόκε» της Εντίθ Πιαφ από την Μπαρμπαρά Πραβί, ενώ ο εκπρόσωπος της Ελβετίας Γκιόν Μουχαρεμάι, γνωστός ως Gjon’s Tears, με την εμφάνισή του στην τρίτη θέση απάντησε στην ερώτηση: «Πώς θα ακούγονταν οι Radiohead αν ήταν ένας νευρικός νεαρός από τους πρόποδες των Αλπεων;», συνεχίζει βιτριολικά ο Πάουερ στην Telegraph, και άδικο δεν έχει.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη E L E N A T S A G R I N O U (@elenatsagkrinou_official)

H Ελενα Τσαγκρινού στην Ahoy Arena του Ρότερνταμ

Ωστόσο, αυτοί οι πρωτοεμφανιζόμενοι δόθηκαν ολόψυχα στο όραμά τους και τα έδωσαν όλα. Αντίθετα το «Embers» ήταν μια αόριστα δυναμική μπαλάντα, με ολίγη από funky και κάτι από (βαρετό) Εντ Σίραν στο «Castle on the Hill».

Γεγονός είναι ότι η σύγχρονη Eurovision δεν είναι πλέον διαγωνισμός τραγουδιού, αλλά μια αισθητική και ένας τρόπος να κοιτάς τον κόσμο. O Νιούμαν όμως δεν έφερε παρά τον συντηρητισμό του στο Ρότερνταμ, σε αντίθεση με την επίγνωση της ανοησίας (των Ισλανδών Daði Freyr og Gagnamagnið με τα αστεία μπουφανάκια) το φόρεμα – Μπάμπουσκα (της Ρωσίδας Manizha) και το «διαβολικό» τραγούδι (της Ελενας Τσαγκρινού από την Κύπρο) που είχε στόχο να αναστατώσει την Κυπριακή Ορθόδοξη Εκκλησία.

Από την άλλη πλευρά, οι γιουροβιζιονικές εμφανίσεις του Ηνωμένου Βασιλείου δεν ήταν ποτέ επιτυχημένα αστείες (πράγμα περίεργο, αφού είναι γνωστό ότι οι Βρετανοί διαθέτουν χιούμορ). Περιστασιακά, εξάλλου, οι βρετανικές συμμετοχές κινήθηκαν σε πιο σοβαρά μουσικά εδάφη, αλλά ούτε αυτό δεν λειτούργησε.

Αν λοιπόν, υπάρχει, ίσως, κάποια πιθανότητα να πετύχουν στον διαγωνισμό, λέει ο αρθρογράφος, τότε θα πρέπει επειγόντως να δραστηριοποιηθούν και να αγκαλιάσουν την μουσική τους κληρονομιά, όχι του παρελθόντος τους στη Eurovision, αλλά το πολύ αγαπητό  βρετανικό ποπ παρελθόν, που είναι ακόμα ζωντανό στη μνήμη του διεθνούς κοινού, ​​και το οποίο φέτος εξυπηρέτησε πολύ καλά την Ιταλία.

Και κλείνει το σχόλιο για τη βρετανική εθνική ντροπή: «Είναι σαφές ότι οι ημέρες θλιβερών τραγουδιστών, σε στιλ Τζέιμς Νιούμαν, θα πρέπει επειγόντως να τελειώσουν, και η Επιτροπή να δει τη Eurovision ως μια τελείως αστεία υπόθεση. Ας έστελνε τουλάχιστον την Αμάντα Χόλντεν στο Ρότερνταμ, η οποία προκάλεσε χαμό στα social media με το φόρεμα α λα “Muppet Show”. Σίγουρα θα τα κατάφερνε καλύτερα από τα φοβερά “μηδενικά” του Νιούμαν».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News