Για μια ταλαιπωρημένη, από την διασημότητα, τα «παιχνίδια» των δισκογραφικών εταιρειών αλλά και το απατηλό αμερικάνικο όνειρο της μεσαίας τάξης, ύπαρξη κάνει λόγο σε εκτενές του άρθρο ο ιταλός δημοσιογράφος Ντιέγκο Ρεμάτζι.

Ο Ρεμάτζι, τυπικός εκπρόσωπος της κατά πολλούς «καταραμένης» Γενιάς-Χ (οι γεννηθέντες μεταξύ 1965-1980) που όρισε την δεκαετία του 1990, μιλάει για το μουσικό του είδωλο, τον Κερτ Κομπέιν, ηγέτη των Nirvana, και για ποιο λόγο δεν είχε μέλλον σε ένα άκρως καπιταλιστικό και «εταιρικό» περιβάλλον μετά-80s επίπλαστης τρυφηλότητας.

Ο αρθρογράφος κάνει λόγο για ένα άκρως απαιτητικό και ηθικά «δύσοσμο» περιβάλλον όπου ιδρύθηκε και άκμασε το συγκρότημα του Κομπέιν -μια συναστρία παραγόντων που άφησε ισχυρό κι ανεξίτηλο το αποτύπωμα της στο εύθραυστο ψυχισμό του αμερικανού κιθαρίστα και τραγουδιστή.

«Ο Κομπέιν που έμαθα εγώ από την μουσική των Nirvana, ήταν πραγματικά τσαντισμένος με τον κόσμο, δεν θα καταδεχόταν ποτέ να λαμβάνει χρυσούς δίσκους για πωλήσεις εκατομμυρίων αντιτύπων και ούτε θα αποδεχόταν να καταντήσει μια μαριονέτα στα χέρια των ειδικών του μάρκετινγκ, των “μικρών αδελφών” των γιάπηδων της τρυφηλής δεκαετίας του 1980», σημειώνει ο αρθρογράφος.

«Για να είμαι ειλικρινής, ο Κομπέιν ήταν ακόμη περισσότερο από θυμωμένος. Ήταν εξοργισμένος από τις κακουχίες και την δυστυχία μιας ολόκληρης γενιάς συνομηλίκων του που δεν μεγάλωσε μεν με κανόνες, αλλά από την άλλη είχε την ατυχία να περιχαρακωθεί στην επίπλαστη ιδέα περί ευτυχίας της αμερικανικής μεσαίας τάξης: ένα σπιτάκι στα προάστια με κήπο, οικογενειακές διακοπές, και τα παιδιά στο κολέγιο, με τον κίνδυνο όταν αυτά γίνονταν 20 ετών να κείτονταν νεκρά στο δωμάτιό τους με μια βελόνα καρφωμένη στις φλέβες τους. Αυτή είναι η ιστορία των δεκάδων Κερτ Κομπέιν του κόσμου αυτού που προσδοκούσαν την δική τους “νιρβάνα” στις ανήσυχες ζωές τους, έχοντας ωστόσο λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο: την παγκόσμια επιτυχία με το άλμπουμ «Nevermind» που λειτούργησε σαν αγχόνη γύρω τους», καταλήγει με νόημα ο Ρεμάτζι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News