Χειρουργοί στο Μόναχο επιμήκυναν τα πόδια ενός εργάτη οικοδομών κατά 22 εκατοστά, σε μια σειρά επεμβάσεων μέσα σε διάστημα δύο ετών, με σκοπό να μπορέσει να εκπληρώσει το όνειρό του του: να γίνει χειριστής μεγάλων εκσκαφέων.

Ο 23χρονος Τομ Χούσενμπετ είχε, σύμφωνα με ρεπορτάζ των Times, ύψος 1,30 εκ. πριν τις επεμβάσεις και δεν μπορούσε να οδηγήσει μεγάλους εκσκαφείς χωρίς προσθετικά μέλη που θα τον βοηθούσαν να φτάσει τα πεντάλ.

Τώρα στέκεται στο 1,52μ., μετά από έξι επεμβάσεις κατά τις οποίες τα οστά της κνήμης του έσπασαν σκόπιμα και στα κενά τοποθετήθηκαν τηλεσκοπικές ράβδοι – μια διαδικασία συνολικού κόστους 140.000 ευρώ. «Εσπασα τα πόδια μου για χάρη του ονείρου μου» δήλωσε στη γερμανική εφημερίδα Bild.

Η τεχνική της διάτασης των ποδιών αναπτύχθηκε για πρώτη φορά λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον Γαβριήλ Ιλιζάροφ, έναν σοβιετικό ορθοπεδικό χειρουργό που περιέθαλπε τραυματισμένους βετεράνους του Κόκκινου Στρατού.

Ο Ιλιζάροφ διαπίστωσε ότι αν έκοβε το οστό του ποδιού και δημιουργούσε ένα μικρό κενό χωρίς να βλάψει το περιβάλλον στρώμα ιστού, το οστό θα αναπτυσσόταν ξανά κατά μήκος του σπασίματος.

Δουλεύοντας αρχικά με εξαρτήματα ποδηλάτων, εφηύρε έναν τρόπο να κρατάει τα δύο τμήματα του ποδιού ελαφρώς χωριστά, έτσι ώστε η νέα ανάπτυξη του οστού να επεκτείνει σιγά-σιγά το πόδι, με ρυθμό έως 1 χιλιοστό την ημέρα.

Τις επόμενες δεκαετίες τα επιτεύγματά του διαδόθηκαν σταδιακά και στη Δύση και το 1980 χρησιμοποίησε μια μέθοδο για να θεραπεύσει τον ιταλό ορειβάτη Κάρλο Μάουρι – ο οποίος αποκάλεσε τον Ιλιζάροφ «Μιχαήλ Αγγελο της ορθοπεδικής».

Η διαδικασία έχει έκτοτε τελειοποιηθεί και αρκετές εκατοντάδες ασθενείς παγκοσμίως υποβάλλονται κάθε χρόνο σε αυτή τη χειρουργική επέμβαση, συχνά για αισθητικούς λόγους.

Στην περίπτωση του Χούσενμπετ, ωστόσο, το κίνητρο ήταν επαγγελματικό. «Οταν εκπαιδεύτηκα για να γίνω χειριστής μηχανημάτων έργων, ήθελα, φυσικά, να οδηγώ τα πραγματικά ογκώδη οχήματα στο εργοτάξιο. Αλλά με το μέγεθός μου αυτό ήταν δύσκολο» είπε, σύμφωνα με το βρετανικό Μέσο.

Ο Χούσενμπετ, κάτοικος ενός χωριού της γερμανικής Θουριγγίας, μετέβη σε ένα νοσοκομείο στο Μόναχο. Εκεί οι χειρουργοί έκοψαν προσεκτικά κάθε κνήμη του και προσέθεσαν επεκτάσιμες ράβδους που ελέγχονται εξ αποστάσεως από μια φορητή συσκευή.

Το κόστος καλύφθηκε εξ ολοκλήρου από τον δημόσιο ασφαλιστικό φορέα υγείας του ασθενούς. «Οι πρώτες τρεις εβδομάδες μετά από κάθε επέμβαση ήταν κόλαση για μένα. Πονούσα φρικτά» είπε.

Σήμερα, όμως, τα πόδια του Χούσενμπετ είναι αρκετά μακριά ώστε να μπορεί να οδηγεί ακόμη και τα μεγαλύτερα εκσκαπτικά μηχανήματα χωρίς βοήθεια, για την κατασκευαστική εταιρεία του στην κοντινή πόλη Ερφουρτ.

«Κάθομαι σε μια νταλίκα 60 τόνων με 400 ίππους ή σε έναν ερπυστριοφόρο εκσκαφέα 30 τόνων με 190 ίππους και λόγω του νέου μου ύψους μπορώ να τα οδηγώ χωρίς καμία τεχνική βοήθεια» είπε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News