Μια ταινία γαλλικής παραγωγής, που αφορά ένα «θαμμένο» και αιματηρότατο επεισόδιο της Γαλλικής Επανάστασης, προκαλεί σάλο. Τιτλοφορείται «Vaincre ou mourir» («Νίκη ή θάνατος») και προβάλλεται ήδη στους κινηματογράφους. Το θέμα του φιλμ είναι πώς η Επανάσταση κατέστειλε την εξέγερση των φιλοβασιλικών αγροτών της περιοχής του Λίγηρα, πνίγοντας την περιοχή στο αίμα, το σωτήριον έτος 1793.

Στην Ιστορία, αυτό το (εξακολουθητικό) επεισόδιο καταγράφηκε ως Πόλεμος της Βανδέας και συνιστά τον Γαλλικό Εμφύλιο την περίοδο της γιακωβίνικης Τρομοκρατίας.

Το ενδιαφέρον για όσα media προέβαλαν το θέμα έγκειται στο γεγονός ότι παραγωγός του φιλμ είναι το πάρκο ιστορικής θεματικής Puy du Fou, το οποίο αποτελεί έργο ζωής του 73χρονου εθνικιστή πολιτικού Φιλίπ ντε Βιλιέ (υπήρξε υπουργός του Σιράκ, υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας, ενώ τώρα στηρίζει τον Ερίκ Ζεμούρ), ο οποίος τον Αύγουστο του 2014 είχε συναντηθεί με τον ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν στην Κριμαία.

Η παραδοξότητα, κατά τα ρεπορτάζ, αφορά τη δημοφιλία του πάρκου (ενδεχομένως και της ταινίας), αφού μέσα σε λίγα χρόνια κατέστη το δεύτερο δημοφιλέστερο στη Γαλλία, ξεπερνώντας το πάρκο του Αστερίξ και απειλώντας την πρωτοκαθεδρία της παριζιάνικης Ντίσνεϊλαντ! Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια περίοδο άνθησε και πάλι η γαλλική Ακροδεξιά, έστω και διασπασμένη (Λεπέν και Ζιμούρ).

Γράφει η Corriere della Serra για το πνεύμα του φιλμ: «Από τη μία πλευρά είναι τα καλά παιδιά της αιώνιας, καθολικής και λαϊκής Γαλλίας, οι σύμμαχοι της αριστοκρατίας, της μοναρχίας και φορείς της παράδοσης. Από την άλλη πλευρά είναι οι κακοί της Δημοκρατίας, που τολμούν να αψηφούν τη θεία εντολή αποκεφαλίζοντας τον βασιλιά, για να τον αντικαταστήσουν με την αστική παρακμή. Παρακμή που πλέον βρίσκεται στο τελικό της στάδιο».

Εμφύλιος πόλεμος, λοιπόν, στη Γαλλία και μέσω του σινεμά – ένας γίνεται σε ιστορικό χρόνο, στις οθόνες των αιθουσών, και ένας δεύτερος εξελίσσεται σε ενεστώτα, με τους ακροδεξιούς να αμφισβητούν ανοιχτά την αξία των δημοκρατικών θεσμών εκμεταλλευόμενοι τα υπαρκτά προβλήματα, κυρίως των μεγαλουπόλεων (μουσουλμανική μετανάστευση, τζιχαντισμός, γκετοποίηση κ.ά.)

Επιπλέον, η Corriere κάνει και συγκρίσεις. «Από τη μια πλευρά το ακροδεξιό Puy du Fou και από τη άλλη η Ντίσνεϊλαντ, η οποία στηρίζει με ευαισθησία τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα». Η αντι-Ντίσνεϊ στάση έρχεται στη Γαλλία, γράφει, παρά το σύνθημα της Δημοκρατίας περί ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης.

Από πλευράς της, η Libération σχολιάζει ότι μετά το πάρκο ήρθε και η ταινία, όχι του Puy du Fou, αλλά του… Puy du Fourbe (δηλαδή, της δολιότητας). «Η Ιστορία της Επανάστασης ξαναγράφεται βάσει του ίδιου αντιδραστικού μοντέλου που χρησιμοποιήθηκε στις παραστάσεις του πάρκου».

H ταινία «Vaincre ou mourir» προβάλλει, λοιπόν, την εξέγερση των μοναρχικών και καθολικών αγροτών εναντίον του αντιμοναρχισμού και αντικληρικαλισμού των επαναστατών. Κεντρικό πρόσωπό της είναι η «ηρωική μορφή» του Φρανσουά-Ατανάς Σαρέτ ντε λα Κοντρί, ενός ευγενούς που οργάνωσε την ένοπλη αντίσταση των χωρικών της Βανδέας στους επαναστάτες των Παρισίων. Ο Σαρέτ αιχμαλωτίστηκε, αφού τραυματίστηκε στο πεδίο, και κατόπιν εκτελέστηκε.

Οι παραγωγοί του φιλμ λένε ότι δεν πρόκειται για πυροτέχνημα, αλλά υπάρχει σχέδιο και για άλλες παραγωγές του πάρκου Puy du Fou στον οπτικοακουστικό τομέα, ώστε το ευρύ κοινό να πληροφορηθεί την «πραγματική Ιστορία της Γαλλίας» (την οποία υποτίθεται ότι αποκρύπτει η σύγχρονη Δημοκρατία).

Οτι το ζήτημα ξεπερνά τα γαλλικά σύνορα δεν χρειάζεται συζήτηση: στο πρόσφατο παρελθόν, η πιο μαχητική νεοφασιστική οργάνωση της Ιταλίας, η Ordine Nuovo του Πίνο Ράουτι, είχε για ύμνο της ένα φολκ ιταλικό τραγούδι, το «La Vandeana», που εξυμνούσε το ηρωικό παράδειγμα των γάλλων αγροτών και προπαγάνδιζε την αξία της παράδοσης που σαρώνει η Δημοκρατία…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News