Η ανακοίνωση της ΓΓΙΦ

Παρακολουθούμε εδώ και καιρό την άνθιση και τεράστια δημοσιότητα εκπομπών στις οποίες διάφορες ομάδες ειδικών κρίνουν γυναίκες. Αφορούν όλες, αυτή την εποχή, τον κόσμο της μόδας, έναν σκληρό αλλά glamorous κόσμο, ονειρεμένο για πολλά νέα κορίτσια ή, για κάποιες, μια αγορά εργασίας ανοιχτή σε προσλήψεις.

Επιτροπές σοφών και έμπειρων με πολύ καλές προθέσεις κρίνουν μετά από περισυλλογή τον τρόπο που οι γυναίκες ντύνονται, στέκονται, περπατούν, ποζάρουν. Τα σώματά τους κατατέμνονται σε μέρη, κάποια από τα οποία πληρούν τους όρους των κριτών, ενώ κάποια άλλα όχι.

Η ασάφεια των κριτηρίων είναι εμφανής από τις διαφωνίες και διασκέψεις τους, πολλές από τις οποίες αναπαράγονται στα μέσα και προκαλούν περαιτέρω συζήτηση σχετικά με το εάν το τάδε μέρος της γυναίκας, το δείνα τακούνι, η σκιά στο μάτι, η προφορά, η συμπεριφορά της, η υπερβολική ανδροπρέπεια ή θηλυκότητα που εκπέμπει δικαιολογεί ή όχι την εξέλιξή της στον κόσμο της μόδας.

Το φαινόμενο αυτό θα αποτελούσε έκπληξη σε μία άλλη κοινωνία. Στη δική μας, ωστόσο, αποτελεί μια απλή αντανάκλαση της αντικειμενοποίησης των γυναικών και της αναπαραγωγής του ρόλου τους ως αντικείμενα πόθου, που οφείλουν να υπακούουν σε συγκεκριμένους κανόνες, πάντοτε ασαφείς και αντικρουόμενους, ώστε να υπάρχει περιθώριο κριτικής.

Δεν είναι λοιπόν οι συγκεκριμένες εκπομπές σεξιστικές, ούτε αφορούν τα σχόλια μόνο υποψήφια μοντέλα. Απλώς συνθέτουν και παρουσιάζουν συμπυκνωμένη τη σεξιστική κριτική ως προς το μέρος και το σύνολο που δέχονται οι γυναίκες σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής. Αυτή που δέχεται η εργαζόμενη, νοικοκυρά, πολιτικός, φουρνάρισσα, σε κάθε ηλικία που «δεν ντύνεται ανάλογα με το σώμα της», «γελάει πιο πολύ από ό,τι πρέπει», «αντιμιλάει» ή «είναι ντροπαλή», θέλει ή δεν θέλει πολύ να πετύχει, είναι μικρή ή μεγάλη για να γίνει μητέρα.

 Η συνέχεια για τον Τόνι Σφίνο

Και σα να μην αρκούν όλες αυτές οι σεξιστικές εκπομπές, τον καμβά του σεξισμού έρχονται και συμπληρώνουν κάθε τόσο οι διάφορες διαφημίσεις, που προσβάλλουν κατάφωρα το γυναικείο φύλο, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ακεραιότητα και -ενίοτε- την, κατά περίπτωση, επαγγελματική ιδιότητα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η πρόσφατη διαφήμιση με τηλεοπτικό σποτ που προβάλλει άντρα φαρμακοποιό να διανυκτερεύει, προσπαθώντας να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο ημίγυμνο σώμα γυναίκας, αγγίζοντας την αισθησιακά και υπό τη φράση «Εδώ πονάει;». «Πονάει». Μάκια και – «πάει», λειτουργεί προς επίρρωση όλων των παραπάνω.

Ταυτόχρονα, ενισχύει την ανάγκη ύπαρξης ενός πιο επισταμένου φιλτραρίσματος επί του συνόλου των διαφημιστικών σποτ που προβάλλονται στη βάση του σεβασμού των αρχών και των αξιών της ισότητας των φύλων και της ανάγκης υπέρβασης των έμφυλων ανισοτήτων.