Λίγο πριν τα Χριστούγεννα ζήσαμε στη Θεσσαλονίκη κάτι πολύ ευχάριστο για την πόλη: τα εγκαίνια της ανακαινισμένης, υπέρλαμπρης, μεγαλοπρεπούς Ροτόντας.

Πρόκειται για ένα μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, πολυπολιτισμικό, που έχει «ζήσει» τόσο ως τζαμί όσο και ως εκκλησία. Με την «παράδοσή» του στους Θεσσαλονικείς, δόθηκε η υπόσχεση ότι τόσο εντός του όσο και στον εξωτερικό χώρο θα πραγματοποιούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η πρώτη προγραμματίστηκε για το βράδυ της Κυριακής 13 Μαρτίου, ημέρα γέννησης του Γιώργου Σεφέρη. Η εκδήλωση θα ήταν η απαγγελία του έργου «Ασμα Ασμάτων» του Σολομώντα και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ο φορέας διοργάνωσης. Πέντε νέοι ποιητές της Θεσσαλονίκης, με την καλλιτεχνική επιμέλεια του ηθοποιού του ΚΘΒΕ Γιώργου Κολοβού, θα διάβαζαν το έργο. Το Κρατικό Θέατρο έχει δε αναδειχθεί σε έναν από τους πιο εξωστρεφείς φορείς της πόλης, κάτι που χρειάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Η είσοδος θα ήταν ελεύθερη, αλλά με Ατομικά Δελτία Εισόδου. Τώρα που το σκέφτομαι, τι σόι όρος είναι αυτός «Ατομικά Δελτία Εισόδου»; Χάθηκε ο κόσμος να το πείτε προσκλήσεις, όπως όλοι; Τέλος πάντων, τα ΑΔΕ εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες από την ανακοίνωση της διανομής τους, κάτι που αποδεικνύει τη δίψα του κοινού να απολαμβάνει το υπέροχο μνημείο.

Την Κυριακή έβρεχε όλη μέρα. Ηταν και Αποκριά, ψυχή δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους. Γύρω από τη Ροτόντα, όμως, είχε κίνηση και στις 8, έξω από το Μνημείο, μια μικρή ουρά περίμενε κάτω από τη βροχή, μήπως τυχόν και ανοίξουν οι πόρτες. Μέσα, είχαν τοποθετηθεί καρέκλες περίπου στο μισό χώρο του μνημείου (πρέπει να ήταν γύρω στις 300) και μπροστά πέντε αναλόγια. Με την εξαίρεση του υφυπουργού Εξωτερικών, Δημήτρη Μάρδα, του προέδρου του ΚΘΒΕ, Αρη Στυλιανού και του πρύτανη του ΑΠΘ, Περικλή Μήτκα, από την εκδήλωση απουσίαζαν «οι επίσημοι». Οι «ανεπίσημοι» ήταν κυρίως άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας, καλοντυμένοι και καλοβαλμένοι, όπως λέει η έκφραση.

Ερχεται η ώρα να αρχίσει η εκδήλωση, ανεβαίνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ, Γιάννης Αναστασάκης, προκειμένου να κάνει χαιρετισμό κι αρχίζουν οι φωνές από το ακροατήριο: «Δεν ακούμε!», «Πιο δυνατάααα!», «Βάλε μικρόφωνοοο!». Υψώνει τη φωνή ο καλλιτεχνικός διευθυντής, πάλι δεν ακούγεται, πλησιάζουν κάποιοι για να διαμαρτυρηθούν, τους εξηγεί ότι επειδή πρόκειται για μνημείο υπάρχουν περιορισμοί ως προς τη χρήση μικροφωνικών εγκαταστάσεων, τέλος πάντων τελειώνει κι έρχεται η ώρα να αρχίσει η απαγγελία, ενώ όλοι έχουμε αντιληφθεί ότι, εφόσον δεν υπάρχουν μικρόφωνα, προφανώς και δε θα μπορούμε να ακούμε την απαγγελία.

Ανεβαίνουν οι ηθοποιοί στα αναλόγια, ενώ ένας κοντραμπασίστας αρχίζει να παίζει χαμηλά, υποβλητικά. Καθόμουν μόλις στην τρίτη σειρά αλλά ούτε άκουγα ούτε έβλεπα. Μάλιστα, ενώ τα αναλόγια ήταν πέντε, από τις φωτογραφίες συνειδητοποίησα ότι οι ποιητές ήταν τέσσερις. Ο κόσμος αρχίζει, από την πρώτη στιγμή, να φεύγει. Η πλάκα ήταν ότι οι αποχωρήσεις του κοινού έμοιαζαν ως μέρος performance: προκειμένου να φύγουν, κάποιοι έπρεπε να περάσουν περπατώντας αθόρυβα πίσω από τους ποιητές και τον κοντραμπασίστα, ενώ το άνοιγμα και το κλείσιμο της μεγάλης μεταλλικής πόρτας αντηχούσε σε όλο το χώρο. Οι υπόλοιποι που μείναμε δεν τολμούσαμε να κουνηθούμε, γιατί η παραμικρή κίνηση προκαλούσε θόρυβο και ενόχληση. Πού και πού έφταναν κάποιες νότες από το κοντραμπάσο, μια φωνή ηχογραφημένη και σκόρπιοι στίχοι: «Όμως η περιστέρα μου είναι μία», «Όμορφη που έγινες, γλυκιά που έγινες», «Ο τράχηλός σου πύργος φιλντισένιος», «Και να ‘ναι τα βυζιά σου σαν τα τσαμπιά στ’ αμπέλι, τα λόγια σου σαν το καλό κρασί». Ασμα ασμάτων είναι αυτό, δυνατό, τολμηρό, μυθικό.

Εν μέσω χασμωδίας, καθώς οι ποιητές προσπαθούσαν να απαγγείλουν –λίγο άτεχνα, είναι η αλήθεια– όλοι μαζί, έφτασε το τέλος. Αργήσαμε όλοι να το αντιληφθούμε, χειροκροτήσαμε λίγο, ανακουφιστήκαμε πολύ, είπαμε γεια σας, φύγαμε.

Γιατί έγινε αυτό; Διότι οι καρέκλες είχαν τοποθετηθεί λάθος, όπως και οι συντελεστές. Δεν υπήρχαν μικρόφωνα λόγω του κανονισμού χρήσης του μνημείου, κάτι που, όπως λένε οι άνθρωποι του Κρατικού, δε φάνηκε στις πρόβες.

Ας είναι. Ο κόσμος διψάει για τη Ροτόντα, για να τη «ζει». Αν, όμως, ένας χώρος δεν ενδείκνυται για εκδηλώσεις, είναι προτιμότερο να μην πραγματοποιούνται εκεί. Ή, να πραγματοποιούνται με πολύ πιο επαγγελματικούς όρους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News