Ήταν μια διαφορετική Μόστρα αυτή που τελειώνει το Σάββατο το βράδυ.

Και όχι μόνο λόγω πανδημίας, ελέω των μέτρων προστασίας και ασφαλείας που τηρήθηκαν ρητώς και απαρεγκλίτως λόγω κορονοϊού.

Ήταν διαφορετική επειδή ήταν το πιο «θηλυκό» Φεστιβάλ Βενετίας από την γέννησή του, πριν 77 χρόνια, μέχρι σήμερα.

Μετά την έντονη κριτική για ανισότητα των φύλων στις επιλογές τα τελευταία χρόνια, από τις 18 ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος, οι οκτώ σκηνοθετήθηκαν από γυναίκες, σηματοδοτώντας ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός σε ένα φεστιβάλ που πέρσι, ας πούμε, περιελάμβανε μόνο δύο ταινίες από γυναίκες σκηνοθέτες.

Παρόλα αυτά, σύμφωνα με την πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, Κέιτ Μπλάνσετ, η επιλογή έγινε «αποκλειστικά με βάση την ποιότητα και όχι ως αποτέλεσμα ποσοστώσεων φύλου».

Αυτό, στατιστικά σημαίνει, πως φέτος το Χρυσό Λιοντάρι υπάρχει πιθανότητα να πάει σε γυναικεία χέρια με ποσοστό που πλησιάζει το 50%.

Ανάμεσα στα φιλμ που θα διαγωνιστούν για το Χρυσό Λιοντάρι είναι η ταινία δρόμου «Nomadland» της Κλόε Ζάο με πρωταγωνίστρια τη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, το «Dear Comrades!» του Αντρέι Κοντσαλόφσκι (Ρωσία), το «Laila in Haifa» του Αμος Γκιτάι (Ισραήλ, Γαλλία), το «Pieces of a Woman» του Κορνέλ Μουντρούτσο (Καναδάς, Ουγγαρία), το «Sun Children» του Ματζίντ Ματζιντί (Ιράν), και το «Wife of a Spy» του Κιγιόσι Κουροσάουα (Ιαπωνία).

Ωστόσο, ίσως το πιο δυνατό φαβορί απ’ όλα αυτά είναι το «Miss Marx», που σκηνοθέτησε η Ιταλίδα Σουζάνα Νικιαρέλι.

Η ταινία της αφηγείται τη ζωή της νεότερης κόρης του Καρλ Μαρξ, που συμμετείχε στους εργατικούς αγώνες για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην παιδική εργασία.

Όπως τόνισε η ίδια η Νικιαρέλι σε συνέντευξη Τύπου, «ονειρεύεται την ημέρα που το φύλο του σκηνοθέτη δεν θα έχει καμία σημασία».

«Ήταν η πρώτη που μίλησε για φεμινισμό με οικονομικούς και κοινωνικούς όρους. Μίλησε για την ισότητα, για την εκμετάλλευση και τη σχέση μεταξύ αντρών και γυναικών και την κατάσταση στις οικογένειες».

Στο φεστιβάλ κυριαρχεί για την φετινή χρονιά ο ιταλικός κινηματογράφος: 4 από τις 18 υποψηφιότητες προέρχονται από την Ιταλία, ενώ η ταινία «Lacci» της ιταλίδας σκηνοθέτιδας Ντανιέλε Λουτσέτι άνοιξε το Φεστιβάλ, η κριτική επιτροπή του οποίου επίσης γυναικοκρατείται.

Πρόεδρος της φετινής κριτικής επιτροπής είναι η αυστραλή ηθοποιός Κέιτ Μπλάνσετ, την οποία θα πλαισιώσουν η αυστριακή σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βερόνικα Φραντς, η βρετανίδα σκηνοθέτης Τζοάνα Χογκ και η γαλλίδα ηθοποιός Λιντιβίν Σανιέ.

Μαζί τους, ο ιταλός συγγραφέας Νικόλα Λατζιόια, ο γερμανός σκηνοθέτης Κρίστιαν Πέτσολντ και ο αμερικανός ηθοποιός Ματ Ντίλον.

Ενώ το βραβείο του Χρυσού Λέοντος για την καλύτερη ταινία αναμένεται με ανυπομονησία το Σάββατο, δυο άλλα βραβεία δόθηκαν ήδη.

Σωστά το μαντέψατε: αμφότερα σε γυναίκες.

Η κινέζα σκηνοθέτιδα Ανν Χούι και η βρετανίδα ηθοποιός Τίλντα Σουίντον παρέλαβαν βραβεία για το σύνολο του έργου τους και τη ζωή τους.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, Αλμπέρτο Μπαρμπέρα, επαίνεσε την 73χρονο σκηνοθέτη Χούι για την πολυπλοκότητα και την ευαισθησία, με την οποία συνδυάζει μεμονωμένες ιστορίες με σημαντικά κοινωνικά ζητήματα.

Επίσης, χαρακτήρισε την 59χρονη Σουίντον ως «μια από τις πιο πρωτότυπες και ισχυρές ηθοποιούς» με «απαράμιλλη προσωπικότητα και σπάνια ευελιξία».

Τέλος, και μια ακόμη γυναίκα έγραψε ιστορία στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Η Ρετζίνα Κινγκ έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα σκηνοθέτης που επιλέχθηκε ταινία της για την Μόστρα καθώς το «One Night in Miami» έκανε την πρεμιέρα του στο φεστιβάλ.

«Είμαι τόσο ευγνώμων για το γεγονός ότι η ταινία μας είναι μέρος του φεστιβάλ, αλλά πραγματικά θέλω να έχει καλή απόδοση», δήλωσε η Kινγκ σε μια συνέντευξη Τύπου.

«Υπάρχει τόσο μεγάλο ταλέντο εκεί έξω – τόσο πολλοί ταλαντούχοι σκηνοθέτες – οπότε αν το “One Night in Miami” τα κατάφερε εδώ, θα δείτε πολλά περισσότερα από εμάς», είπε η ίδια σχετικά με το φιλμ της, το οποίο αφηγείται την – φανταστική ασφαλώς –  ιστορία / περιπέτεια του Μοχάμεντ Αλι, του Μάλκολμ Χ, του τραγουδιστή της Soul Σακ Κουκ και του μαύρου παίκτη του αμερικανικού ποδοσφαίρου Τζιμ Μπράουν το 1964.

Η Kινγκ σημείωσε ότι η ανταπόκριση στην ταινία θα μπορούσε «να ανοίξει πόρτες ή να κλείσει πόρτες για περισσότερες μαύρες γυναίκες σκηνοθέτες. Δυστυχώς, σε όλο τον κόσμο, έτσι φαίνεται να λειτουργούν τα πράγματα. Μια γυναίκα παίρνει μια ευκαιρία και αν δεν το πετύχει, κλείνει το πράγμα για χρόνια μέχρι που κάποιος άλλος πάρει την ευκαιρία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News