Τη νύχτα της Κυριακής, το Ρότερνταμ -η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ολλανδίας- ξαγρύπνησε. Τη Δευτέρα, ελάχιστοι πήγαν στις δουλειές τους. Περίπου 130.000 οπαδοί της Φέγενορντ συγκεντρώθηκαν στην πλατεία του Δημαρχείου για να γιορτάσουν την κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ολλανδίας, για πρώτη φορά έπειτα από 18 χρόνια (1999). Το… πάρτι συνεχίζεται και σήμερα (Τρίτη), με διάφορες πανηγυρικές εκδηλώσεις που έχουν βγάλει τους κατοίκους στους δρόμους. Το καμάρι τους, ένας ιστορικός σύλλογος 110 ετών που πρώτος έφερε στη χώρα Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης -το 1970, πριν από τον Αγιαξ- δεν πήρε, απλώς, έναν τίτλο. Επέστρεψε στην κορυφή του ολλανδικού ποδοσφαίρου σχεδόν επτά χρόνια μετά… τον θάνατό του.

Εκείνη την Κυριακή (24 Οκτωβρίου 2010) η Αϊντχόφεν είχε δώσει στη βαριά άρρωστη Φέγενορντ τη χαριστική βολή. Δεν σεβάστηκε την ιστορία της -το Πρωταθλητριών, τα δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1974, 2002), τα 14 πρωταθλήματα και τα 12 Κύπελλά της- και συνέχισε να της βάζει γκολ, ώσπου ο δείκτης του σκορ έφτασε στο… 10-0. Η ομάδα με τους πιο πιστούς οπαδούς στη χώρα, που όλη της η περιουσία ήταν η περηφάνεια της, βρέθηκε ένα βήμα πριν από τη διάλυση. Στα αφιλόξενα αποδυτήρια του «Φίλιπς Στάντιον», μετά το τέλος του εφιαλτικού αγώνα, ο προπονητής (Μάριο Μπιν) ανακοίνωσε ότι παραιτείται, οι παίκτες σκέφτονταν πώς θα καταφέρουν να λύσουν τα συμβόλαιά τους, ώστε να πηδήσουν από το καράβι που βούλιαζε, ενώ ο πρόεδρος του συλλόγου προσπαθούσε να πείσει τη διοίκηση, να μην το βάλει στα πόδια. «Εκτακτη γενική συνέλευση, αύριο κιόλας», έλεγε σε όποιον έβρισκε μπροστά του.

Στην αίθουσα της συνέλευσης επικρατούσε νεκρική σιγή. Οταν ο οικονομικός διευθυντής του συλλόγου, Ονο Γιάκομπς, έσπασε τη σιωπή, όλοι αντιλήφθηκαν πως αυτό το 10-0, η παραίτηση του προπονητή και οι τάσεις φυγής των ποδοσφαιριστών, ήταν… μικροπράγματα. Αλλο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα, και ο λογιστής το έθεσε χωρίς περιστροφές: «Εάν μέσα σε μία εβδομάδα δεν βρεθεί αγοραστής, βαράμε κανόνι». Με τα συσσωρευμένα χρέη της Φέγενορντ να ξεπερνούν τα 45 εκατομμύρια ευρώ, ήταν σχεδόν απίθανο να βρεθεί ο «τρελός» επενδυτής. Από ρευστό, στο ταμείο υπήρχαν μερικά χιλιάρικα, που δεν επαρκούσαν ούτε για τα τρέχοντα έξοδα των επόμενων ημερών. Το τέλος πλησίαζε, και όλοι γνώριζαν ποιο θα είναι: η ανάκληση της άδειας συμμετοχής της ομάδας στο πρωτάθλημα. «Παραθυράκια», στην Ολλανδία, δεν υπάρχουν.

Μόνο ένα «θαύμα» θα έσωζε τη Φέγενορντ από την καταστροφή, και το έκαναν οι οπαδοί της. Μία ομάδα οργανωμένων με την επωνυμία «Φίλοι της Φέγενορντ» συγκέντρωσε, μέσα σε τέσσερις ημέρες, το ιλιγγιώδες ποσόν των 30 εκατομμυρίων ευρώ. Με αυτά τα χρήματα απέκτησε το 49% των μετοχών. Η διοίκηση, από την πλευρά της, βγήκε στους δρόμους για έρανο. Οσα να ‘ναι, απ’ όποιον να ‘ναι. Μέχρι και ο Ζωολογικός Κήπος του Ρότερνταμ ανταποκρίθηκε, κι έγινε χορηγός. Πολύ σύντομα, τα χρέη έπεσαν στα μισά. Ενα μέρος από τα χρήματα που βρέθηκαν ως δια μαγείας, κλειδώθηκαν στο χρηματοκιβώτιο. Το «κλαμπ του λαού», όπως αποκαλούν τον σύλλογο στην Ολλανδία, είχε ξανά δικαίωμα στην ελπίδα. Μόνο που, έπρεπε να φτιάξει και ομάδα. Σχεδόν από την αρχή.

Ο Μάριο Μπιν αντικαταστάθηκε από τον Ρόναλντ Κούμαν, ο οποίος είχε μείνει άνεργος επί ενάμισι χρόνο μετά την αποχώρησή του από την Αλκμααρ. Στην τριετία που δούλεψε στο Ρότερνταμ (έως το 2014) βοήθησε την ομάδα να οργανωθεί και να ανέβει επίπεδο. Ο διάδοχός του, ο Φρεντ Ρούτεν, απέτυχε, ωστόσο το λάθος διορθώθηκε την αμέσως επόμενη σεζόν. Το 2015 ανέλαβε ο Τζιοβάνι φαν Μπρόνκχορστ, που διετέλεσε βοηθός του Κούμαν και του Ρούτεν. Αν και δεν είχε καμία προηγούμενη εμπειρία ως πρώτος προπονητής, κατάφερε -σε μία διετία- να οδηγήσει τη Φέγενορντ ξανά στην κορυφή του ολλανδικού πρωταθλήματος. Εστω και με μόλις ένα βαθμό διαφορά από τον Αγιαξ.

Η ανοικοδόμηση της ομάδας είχε αρχίσει, το 2011, με ένα σκληρό «μνημόνιο». Επί τέσσερα χρόνια η Φέγενορντ πορεύτηκε με ελεύθερους ή δανεικούς ποδοσφαιριστές. Δεν αγόρασε ούτε έναν παίκτη. Στράφηκε στις ακαδημίες της -τι άλλο να κάνει;- αλλά τα πιο αξιόλογα ταλέντα που αναδείχτηκαν από αυτές, πουλήθηκαν σχεδόν αμέσως, προκειμένου να μειωθούν (κι άλλο) τα χρέη. Ο Βαϊνάλντουμ, ο Γκρατσιάνο Πελέ και ο Στέφαν ντε Φράι ήταν μερικοί από τους «παιχταράδες» που έπρεπε να φύγουν νωρίς. Το Ρότερνταμ δεν πρόλαβε να τους χαρεί. Σε αυτή την τετραετία, τα μάτια των οπαδών της Φέγενορντ… πόνεσαν από το μετριότατο ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα τους, όμως δεν την εγκατέλειψαν ούτε στιγμή. Οι εξέδρες του «Ντε Κάιπ» ήταν πάντοτε γεμάτες από κόσμο, που πλήρωνε το εισιτήριό του χωρίς να προσδοκά νίκες ή τίτλους – ούτε, καν, καλό θέαμα. Μόνο και μόνο για να ενισχύσει, οικονομικά, τον σύλλογο «της καρδιάς του».

Από το 2015, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Προς το καλύτερο. Ο Ντιρκ Κάιτ (άλλοι τον λένε Κάουτ), που πέρασε και από τη Λίβερπουλ με αξιοπρόσεκτη επιτυχία -αν και η απόκτηση του Φερνάντο Τόρες τον είχε υποχρεώσει να μετακινηθεί από το κέντρο της επίθεσης στις πτέρυγες-, επέστρεψε στο Ρότερνταμ, στα 35, για να βοηθήσει την ομάδα που αγάπησε. Την Κυριακή, στα 37 του, υπέγραψε την κατάκτηση του τίτλου με ένα εντυπωσιακό «χατ-τρικ» στο 4-1 επί της Χέρακλες. Μόλις ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, γονάτισε και φίλησε το χορτάρι του γηπέδου. Στο πρόσωπο του Δανού Νικολάι Γιόργκενσεν, της ακριβότερης μετεγγραφής στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου (3,5 εκατομμύρια ευρώ), η Φέγενορντ βρήκε -εφέτος- 21 γκολ και 11 ασίστ. Πέντε από τους παίκτες της ομάδας έχουν εμπειρία επιπέδου Premier League, ενώ υπάρχουν και τα ανερχόμενα αστέρια, όπως ο Κονγκολό και ο Χάνσον. Εντυπωσιακή σεζόν έκανε και ο μέσος Τόνι Βιλένα, που τον ήθελαν η Μίλαν, η Λέστερ και ο Ολυμπιακός, όμως εκείνος -το 2015- αποφάσισε να βοηθήσει τον σύλλογό του σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Η εφετινή Φέγενορντ ήταν ένα εξαιρετικό μίγμα πείρας και νειάτων.

Δεν ήταν φοβερά εντυπωσιακή, ούτε ιδιαιτέρως θεαματική, όμως άξιζε τον τίτλο: νίκησε και στα δύο ντέρμπι με την Αϊντχόφεν, είχε την καλύτερη επίθεση, τις περισσότερες νίκες, την πιο δυνατή έδρα (με ένα απίθανο σερί έντεκα νικών) και τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, τον Γιόργκενσεν. Το Κύπελλο Ολλανδίας που κατέκτησε πέρυσι, το πρώτο έπειτα από επτά χρόνια, ήταν ο προπομπός του εφετινού θριάμβου της. Τον περασμένο Ιούλιο ο πρόεδρός της μιλούσε για τίτλο, όμως ο ολλανδικός Τύπος τον… πήρε στο ψιλό. Δεν τον πίστεψε ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της, που θα ήταν ικανοποιημένος, απλώς, με ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Μόνο την Κυριακή συνειδητοποίησαν όλοι, ότι θα ζήσουν μια ιστορική στιγμή.

Οι κάτοικοι του Ρότερνταμ που δεν χώρεσαν στο γήπεδο, παρακολούθησαν το τελευταίο ματς της σεζόν από γιγαντοθόνες που είχαν εγκατασταθεί σε κεντρικά σημεία της πόλης. Η χώρα είχε διχαστεί. Η μισή υποστήριζε τη Φέγενορντ και η άλλη μισή, τον Αγιαξ. Αυτές, άλλωστε, είναι -παραδοσιακά- οι δύο «μεγάλες δυνάμεις» του ολλανδικού ποδοσφαίρου, που εκπροσωπούν και τις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Ολλανδίας. Εστω κι αν η Φέγενορντ πέρασε μια εφιαλτική εικοσαετία, με αφετηρία την πτώχευση του βασικού χορηγού της. Επειτα, με την κακοδιαχείριση που υπήρξε στον σύλλογο, λίγο έλειψε να τον ακολουθήσει στον γκρεμό.

Ο τίτλος ήρθε τη στιγμή που η Φέγενορντ κινδύνευε να χάσει μία ολόκληρη γενιά οπαδών. Εφερε στην ομάδα εκατομμύρια ευρώ, ξύπνησε όνειρα και φιλοδοξίες, και έγινε αφορμή για μια τεράστια επένδυση. Ενα νέο γήπεδο, το «Φέγενορντ Σίτι», χωρητικότητας 63.000 θεατών, θα κατασκευαστεί στις όχθες του ποταμού Μάας και θα είναι έτοιμο έως το 2022. Απίστευτη εξέλιξη, για ένα κλαμπ που πριν από επτά χρόνια έφτασε στα πρόθυρα της (οικονομικής και αγωνιστικής) χρεωκοπίας. Το εφετινό Πρωτάθλημα της Φέγενορντ είναι, ίσως, το πρώτο που οι οπαδοί ενός συλλόγου χάρισαν στον εαυτό τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News