Ζούμε εποχή ριζικής ανισορροπίας εκτιμά ο Τζορτζ Σόρος βασισμένος στην πείρα του, όπως γράφει ο ίδιος σε άρθρο του στο Project Syndicate.

Στόχος του κειμένου του είναι η προάσπιση των ιδεωδών της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην επίθεση που δέχεται από αντιδραστικά πολιτικά σχήματα σε όλη την ήπειρο και μάλιστα παραμονές ευρωεκλογών. Το ύφος του κειμένου του Σόρος αποπνέει αγωνία – αγωνία για το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. «Το όνειρο μιας ενωμένης Ευρώπης θα μπορούσε να γίνει ο εφιάλτης του 21ου αιώνα» γράφει.

Η διάλυση της Ενωσης είναι ο εφιάλτης: «Οι λαοί της Ευρώπης χρειάζεται να ξυπνήσουν προτού να είναι πολύ αργά. Εάν δεν το πράξουν, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα ακολουθήσει τον δρόμο της Σοβιετικής Ενωσης, του 1991». Ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι αυτό το καίριο σημείο δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται ούτε οι ηγέτες της ΕΕ ούτε οι πολίτες.

Ο Τζορτζ Σόρος ομολογεί το «πλεονέκτημα» των αντιευρωπαϊστών και το αποδίδει στις παρωχημένες δομές των συστημικών κομμάτων κάθε χώρας, των υπερεθνικών κομματικών/παραταξιακών σχηματισμών (κριτικάρει ιδιαιτέρως το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα [ΕΛΚ]) αλλά και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης («υπάρχει έλλειψη νομικών εργαλείων για την πειθαρχία των κρατών-μελών που παραβιάζουν τις αρχές στις οποίες βασίζεται η ΕΕ, δεν υπάρχει επαρκής ικανότητα επιβολής της συμμόρφωση των κρατών-μελών»).

Η κριτική του στο ΕΛΚ είναι σκληρότατη: «Οι διευρωπαϊκές συμμαχίες υπαγορεύονται εξ ολοκλήρου από το συμφέρον των ηγετών των κομμάτων. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα είναι το χειρότερο παράδειγμα. Είναι εντελώς απαλλαγμένο από αρχές, όπως αποδεικνύεται από τη στάση του στην περίπτωση του ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπαν, προκειμένου να διατηρήσει την πλειοψηφία του και να ελέγξει την κατανομή των κορυφαίων θέσεων στην ΕΕ».

Η κριτική του στο κομματικό στάτους κάθε χώρας γίνεται για να καταλήξει στο κατ’ αυτόν μείζον: «Το κομματικό σύστημα των μεμονωμένων κρατών αντανακλά τις διαιρέσεις που επηρέασαν τον 19ο αιώνα και τον 20ό αιώνα. Τότε η σύγκρουση ήταν μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Ομως σήμερα η σημαντική αντίθεση είναι αυτή μεταξύ των φιλοευρωπαϊκών και των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων».

Ο Τζορτζ Σόρος στη συνέχεια του άρθρου του ανατέμνει τα πολιτικά ζητήματα κάθε σημαντικής ευρωπαϊκής χώρας και καταθέτει τις εκτιμήσεις του.

Για τη Γερμανία, «την κυρίαρχη χώρα της ΕΕ», συνιστά ψυχραιμία, διότι η άνοδος της «Εναλλακτικής» ακροδεξιάς αντισταθμίζεται από την απήχηση των Πρασίνων: «Οι Γερμανοί Πράσινοι έχουν αναδειχθεί ως το μόνο σταθερά φιλοευρωπαϊκό κόμμα στη χώρα και συνεχίζουν να αυξάνουν τη δύναμή τους στις δημοσκοπήσεις».

Για το Ηνωμένο Βασίλειο γράφει ότι «η λαϊκή βούληση δεν μπορεί πλέον να βρει την κατάλληλη έκφρασή της» στους Τόρις και στους Εργατικούς. «Το κοινό γνωρίζει τις τρομερές συνέπειες του Brexit» γράφει και υποστηρίζει τη διενέργεια ενός νέου δημοψηφίσματος.

Στην Ιταλία της Λέγκας και των Πεντάστερων «το πάλαι ποτέ κυρίαρχο Δημοκρατικό Κόμμα βρίσκεται σε αταξία και, ως αποτέλεσμα τούτου, ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος που παραμένει φιλοευρωπαϊκό δεν έχει κανένα κόμμα να ψηφίσει».

Τα παρόμοια ισχύουν, γράφει, όσον αφορά την αναδιάταξη των κομματικών σχηματισμών στη Γαλλία, στην Πολωνία, στη Σουηδία και αλλού.

Και ο Τζορτζ Σόρος καταλήγει: «Το πρώτο βήμα για την υπεράσπιση της Ευρώπης από τους εχθρούς της είναι να αναγνωρίσει η ίδια το μέγεθος της απειλής τους. Το δεύτερο είναι να αφυπνίσουμε τη φιλοευρωπαϊκή πλειοψηφία και να την κινητοποιήσουμε για να υπερασπίσουμε τις αξίες στις οποίες ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση».

(Το πλήρες κείμενο στην αγγλική γλώσσα εδώ.)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News