Το παιχνίδι στη Βαμβέργη -το βράδυ της Πέμπτης- φαινόταν από την αρχή οτι θα έχει σασπένς. Αυτό που κανείς δεν περίμενε, ήταν οτι ο Ολυμπιακός θα το έχανε με τον τρόπο που συνηθίζει να νικά. Τα τελευταία δευτερόλεπτα θα τα θυμόμαστε για καιρό. Τόσα λάθη μαζεμένα, σπάνια βλέπεις σε αγώνα μπάσκετ τέτοιου επιπέδου. Ενα λεπτό προτού ηχήσει η κόρνα της λήξης, ο Κώστας Παπανικολάου είχε «γράψει» το 66-71, και οι γερμανοί στις εξέδρες είχαν παγώσει. Αλλά στο μπάσκετ, ένα λεπτό είναι αιώνας.

Στην αμέσως επόμενη φάση, ο -αλάνθαστος μέχρι εκείνη τη στιγμή- Παπανικολάου ξεχάστηκε στα όρια της ρακέτας και το ελληνόπουλο της Μπάμπεργκ, ο Νίκος Ζήσης, υποδέχτηκε ελεύθερος την πάσα του Τάις, για να ευστοχήσει στο τρίποντο που κράτησε τη Μπάμπεργκ στο παιχνίδι (69-71). Ο Ολυμπιακός, στα 41 δευτερόλεπτα, καθυστέρησε να εκδηλώσει την κρίσιμη επίθεσή του, αστόχησε με τον Σπανούλη και έδωσε στους γερμανούς την ευκαιρία να οργανώσουν με την άνεση των 26 δευτερολέπτων την τελευταία τους κατοχή.

Το σύστημα της Μπάμπεργκ ήταν να βγάλει τον μέγα σουτέρ της, τον Στρέλνιεκς, αφρούρητο στη γωνία. Ο Ολυμπιακός τη σταμάτησε με φάουλ στα 11 δευτερόλεπτα (χωρίς βολές), όμως μάλλον δεν είχε διαβάσει το σχέδιο του αντίπαλου προπονητή. Διότι, αμέσως μετά την επαναφορά της μπάλας, οι γερμανοί έκαναν ακριβώς το ίδιο κόλπο. Λες και ήταν ριπλέι της προηγούμενης φάσης. Ο Στρέλνιεκς βρέθηκε -πάλι- ελεύθερος για τρίποντο και «σκότωσε» τον Ολυμπιακό: 72-71. Η πολυδιαφημισμένη ελληνική άμυνα δεν πήρε χαμπάρι, ίσως στην πιο κρίσιμη φάση της σεζόν για τους «ερυθρόλευκους». Οπως όλα δείχνουν, αυτή η διπλή αδράνεια θα αφήσει τον Ολυμπιακό εκτός προημιτελικών της Ευρωλίγκας – για πρώτη φορά έπειτα από δέκα χρόνια.

Μήπως ο Ολυμπιακός έπρεπε να κάνει φάουλ πριν από το μοιραίο τρίποντο; Αν και ο Μίλαν Τόμιτς απάντησε επ’ αυτού -πολύ σωστά- οτι «μετά τον πόλεμο, όλοι είναι στρατηγοί», η απάντηση είναι καταφατική. Το γιατί, είναι πολύ απλό. Ακόμη κι αν οι γερμανοί ευστοχούσαν στις δύο βολές και ισοφάριζαν, θα είχε στη διάθεσή του μια επίθεση 10-12 δευτερολέπτων για να πάρει το ματς. Με ένα τρίποντο, ένα δίποντο ή μία βολή. Σε κάθε περίπτωση, θα απέφευγε τον «ξαφνικό θάνατο» από τη γραμμή των 6,75 μέτρων. Και θα διεκδικούσε τη νίκη στο πεντάλεπτο της παράτασης, απέναντι σε μια ομάδα που δεν είναι καλύτερή του. Ούτε χθες, που τον νίκησε, δεν ήταν.

Για να είμαστε δίκαιοι με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο -που δεν έδωσε εντολή να γίνει φάουλ αλλά προτίμησε να εμπιστευτεί την άμυνά του, για την οποία καμαρώνει- υπήρχε και ένα άλλο σενάριο: να βάλει η Μπάμπεργκ την πρώτη βολή, να χάσει τη δεύτερη, να πάρει το επιθετικό ριμπάουντ και να ευστοχήσει στο σουτ. Ελα, όμως, που τα «σημάδια» έδειχναν πού πήγαινε το πράγμα…

Τα «σημάδια» ήταν δυο. Πρώτον, το οτι οι αντίπαλοι είχαν βρει δυο τρίποντα στα τελευταία 83 δευτερόλεπτα. Ενα με τον Τάις και ένα με τον Ζήση. Γιατί ο κόουτς του Ολυμπιακού να πιστέψει οτι δεν θα τριτώσει το κακό; Δεύτερον, οτι η καθοριστική επίθεση των γερμανών είχε -ουσιαστικά- προαναγγελθεί, στην αμέσως προηγούμενη φάση. Και ο αποδέκτης της μπάλας, σε αυτές τις σχεδιασμένες κινήσεις, δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Ο Γιάνς Στρέλνιεκς, από τους κορυφαίους σουτέρ τριών πόντων της Ευρώπης (έκανε θραύση και στο Ευρωμπάσκετ), στη φετινή Ευρωλίγκα έχει ποσοστό ευστοχίας 46%. Τα μισά από τα τρίποντα που επιχειρεί, πάνε μέσα. Επρεπε να το καταλάβει, ο Σφαιρόπουλος, ο οποίος έχει χάσει μια κούπα με αυτόν τον τρόπο.

Στην «Brose Arena» ο πρωταθλητής Ελλάδας υπέστη την πέμπτη διαδοχική εκτός έδρας ήττα του στην Ευρωλίγκα, κάτι που είχε να συμβεί από τη σεζόν 2004-2005. Εχασε από μια μέτρια -και τυχερή- Μπάμπεργκ, η οποία αντιμετώπιζε ένα σωρό προβλήματα τραυματισμών και -χθες- δεν θύμιζε σε τίποτα την ομάδα που πριν από δυο μήνες είχε περάσει σαν σίφουνας από το Φάληρο. Για πολλοστή φορά φέτος, φάνηκε πως «κάτι τρέχει» με τον Ολυμπιακό των τεσσάρων Final Four τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ασφαλώς και υπάρχουν δικαιολογίες. Εκτός από τον βασικό του σέντερ, παίζει χωρίς τον καλύτερο σουτέρ του, τον Λοτζέσκι. Και πριν από κάθε παιχνίδι, όλο και κάποιο απρόοπτο θα συμβεί, όπως με τον Στρόμπερι στη Γερμανία. Αλλά, όλα αυτά δεν αρκούν για να εξηγηθεί πειστικά, γιατί ο Ολυμπιακός… δεν βλέπεται από τον Ιανουάριο κι έπειτα. Ας μελετήσουμε, λοιπόν, το μαύρο κουτί της φετινής πτώσης του.

Θυμάμαι τον Σφαιρόπουλο να λέει -πέρυσι- ότι η ομάδα θα έμενε σχεδόν ίδια για τη φετινή σεζόν. Διαψεύστηκε. Εχασε τον Σλούκα, έχασε τον Ντάντστον, και το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται. Το περασμένο καλοκαίρι, έξι παίκτες έφυγαν (Ντάνστον, Σλούκας, Λαφαγιέτ, Πέτγουεϊ, Ντάρντεν και Κατσίβελης) και έξι νέοι ήρθαν (Χάκετ, Αθηναίου, Μιλουτίνοφ, Στρόμπερι, Γιανγκ, Τολιόπουλος), ενώ ουσιαστικά για πρώτη φορά έκανε προετοιμασία ο Τσαϊρέλης. Εστω κι αν ο Γιανγκ ή ο Χάκετ αποδείχτηκαν σωστές επιλογές, μιλάμε για μια καινούργια ομάδα που έπρεπε να μονταριστεί. Αν προσθέσουμε και τους τραυματισμούς κομβικών παικτών -τόσους όσους δεν υπάρχουν σε καμία άλλη ομάδα της Ευρωλίγκας- είναι φυσικό να απουσιάζει η ομοιογένεια. Να έχουν μπερδευτεί οι ρόλοι και να έχει δυσκολέψει το rotation.

Η συνολική εικόνα του Ολυμπιακού στο Top 16 «φωνάζει» πως αν περάσει στους «8», θα είναι θαύμα θαυμάτων. Μεγαλύτερο και από την ανατροπή στον τελικό του 2012

Ο Σφαιρόπουλος γνώριζε, πριν αρχίσει η σεζόν, πώς θα πορευτεί δίχως τέσσερις αμερικανούς (Ντάνστον, Πέτγουεϊ, Ντάρντεν, Λαφαγέτ) και λίγο αργότερα έμαθε πως οι τέσσερις έγιναν πέντε, με την αποχώρηση του Κώστα Σλούκα. Είχε μπροστά του αρκετό χρόνο να βρει λύσεις και, πράγματι, όλων οι θέσεις καλύφθηκαν με το παραπάνω. Μόνο που, ο κόουτς του Ολυμπιακού είδε αυτές τις αναγκαστικές προσθαφαιρέσεις στην ομάδα ως ευκαιρία να ενισχύσει το δόγμα του: τις νίκες τις φέρνει η άμυνα. Είναι η συνταγή που ακολουθεί πιστά και θεωρεί πως αυτή τον οδήγησε πέρυσι στον Τελικό της Ευρωλίγκας. Ετσι, όλοι όσοι ήρθαν στην ομάδα το περασμένο καλοκαίρι, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα στην… εξόντωση του αντιπάλου, παρά στην επίθεση. Με απλά λόγια, ο Σφαιρόπουλος επέλεξε να κάνει το ρόστερ της ομάδας του πιο «σκληρό». Μοιραία, σε βάρος της επιθετικής λειτουργίας.

Επιπλέον, αν εξαιρέσει κανείς τους καταπληκτικούς Πρίντεζη και Σπανούλη (ο πρώτος, λόγω της μοναξιάς του στη θέση «4» μένει από δυνάμεις στο δεύτερο ημίχρονο), αλλά και τον Χάντερ, οι υπόλοιποι μένουν -συνήθως- μακριά από τον καλό τους εαυτό. Και ο Λοτζέσκι, ο καλύτερος σουτέρ που διαθέτει η ομάδα, είναι μονίμως τραυματίας.

Ισως να υπάρχουν και δυσαρεστημένοι παίκτες. Κάποιοι που δεν είναι ευτυχισμένοι με τον ρόλο τους στο παρκέ. Οσο κι αν ο κόουτς μπορεί να έχει δίκιο για τις ευεργετικές ιδιότητες της άμυνας, σε όλους αρέσει περισσότερο να δίνουν τη μικρή τους παράσταση στην επίθεση. Αυτός είναι και ο σκοπός του παιχνιδιού: να βάλεις καλάθι. Ο Σφαιρόπουλος το έχει συζητήσει μαζί τους. Φαίνεται, όμως, οτι κάποιοι δεν πείστηκαν.

Τέλος, αυτά τα ματς μεταξύ περίπου ισοδύναμων ομάδων, τα οποία συχνά κρίνονται στον πόντο, θέλουν και τύχη. Αλλά ο Ολυμπιακός έχει χάσει το άστρο του. «Δεν τον θέλει» αυτή η σεζόν. Φάνηκε και στη Γερμανία. Τρίποντο με ταμπλό από τον σέντερ, δίποντο του Μέλι με τη μπάλα να αναπηδά τρεις φορές στη στεφάνη…

Είναι νομοτέλεια. Για όλες τις ομάδες έρχεται η στιγμή που δεν θα τα καταφέρουν. Τι να πει και η ΤΣΣΚΑ, η Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ; Το ζητούμενο είναι, αυτό το μάλλον αναπόφευκτο διάλειμμα στο σερί των επιτυχιών, να λειτουργήσει εποικοδομητικά. Η ομάδα, να διαπιστώσει τα λάθη της και να τα διορθώσει.

Οι ελπίδες του Ολυμπιακού για πρόκριση σχεδόν εκμηδενίστηκαν. Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο αποτυχίας, στα τέσσερα παιχνίδια που απομένουν για να ολοκληρωθεί το Top 16. Αλλά, ακόμη κι αν νικήσει και στα τέσσερα, θα χρειαστεί -τουλάχιστον μία- τριπλή ισοβαθμία. Που να είναι και βολική. Δηλαδή, με ομάδες έναντι των οποίων θα πλεονεκτεί, όπως η Χίμκι και η Λαμποράλ. Σε μια πρώτη ανάγνωση, τον Ολυμπιακό τον συμφέρει να κερδίζουν η ΤΣΣΚΑ, η Λαμποράλ και η Μπαρτσελόνα, στοχεύοντας στην τελευταία θέση. Καθώς, μάλιστα, η Ρεάλ και η Χίμκι έχουν δυσκολότερο πρόγραμμα.

Τα πιθανά σενάρια είναι ανεξάντλητα. Αλλά, ας είμαστε ρεαλιστές. Ο Ολυμπιακός έχασε δυο φορές από την Μπάμπεργκ, με 20 πόντους στο Κάουνας από τη Ζαλγκίρις, και δεν κατάφερε να κρατήσει τη διαφορά με την Μπαρτσελόνα. Η συνολική εικόνα του στο Top 16 «φωνάζει» πως αν περάσει στους «8», θα είναι θαύμα θαυμάτων. Μεγαλύτερο και από την ανατροπή στον τελικό του 2012.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News