Την επομένη του εκλογικού σεισμού που μέσω ευρωκάλπης ερείπωσε το δήθεν απαρασάλευτο γαλλικό πολιτικό οικοδόμημα, η ιταλική εφημερίδα La Repubblica μίλησε με έναν γάλλο οικονομολόγο ο οποίος έχει πιστωθεί (ή χρεωθεί – είναι θέμα οπτικής) τη θέση υπέρ της επιβολής ενός παγκόσμιου φόρου επί του πλούτου ώστε να καταπολεμηθεί η ανισότητα στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες.

Στη συνέντευξή του, ο Τομά Πικετί είπε στους Ιταλούς ό,τι αναμενόταν να πει: ότι δηλαδή η νίκη της Μαρίν Λεπέν (αλλά και του Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία) αποδεικνύει πως η κοινωνική αδικία ευνοεί τους λαϊκιστές – αυτή τους κατέστησε κυρίαρχους στην Ευρώπη.

«Μέχρι να αλλάξουμε το οικονομικό και φορολογικό σύστημα στην Ευρώπη, δεν θα είναι εφικτό να νικήσουμε λαϊκιστικά κινήματα όπως αυτά της Μαρίν Λεπέν και του Ματέο Σαλβίνι» υποστηρίζει ο Πικετί και ταυτόχρονα δηλώνει απογοητευμένος από το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών: «Ο θυμός που τροφοδοτεί τους εθνικισμούς τροφοδοτείται από την έλλειψη ενός δικαιότερου κοινωνικού και φορολογικού μοντέλου».

Ο Πικετί δεν εξεπλάγη από το γέννημα της κάλπης: «Είμαι πεπεισμένος ότι ένα μεγάλο μέρος της απόρριψης της Ευρώπης (σ.σ.: εννοεί της Ευρωπαϊκής Ενωσης) οφείλεται στο αίσθημα της φορολογικής αδικίας. Η ψήφος αντικατοπτρίζει απόλυτα το επίπεδο του εισοδήματος. Η νέα πολιτική πάλη γίνεται μεταξύ των εργατικών στρωμάτων και των περισσότερο προνομιούχων. Αν συνεχίσουμε να ισχυριζόμαστε ότι ψηφίζουν τη Λεπέν μόνο οι κοινωνικά καθυστερημένοι και οι ξενοφοβικοί εθνικιστές, κάνουμε μεγάλο λάθος».

Η εφημερίδα ρωτά: «Ο πρόεδρος Μακρόν έχει δηλώσει ότι πρόκειται για σύγκρουση μεταξύ προοδευτικών και εθνικιστών. Περί αυτού πρόκειται;»

Η απάντηση του Πικετί ίσως ξαφνιάσει ορισμένους: «Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε αυτό το είδος ανάγνωσης το οποίο τροφοδοτεί τη δημοτικότητα των Λεπέν και Σαλβίνι. Είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική στρατηγική, η οποία τείνει να αποκλείσει εντελώς από τη συζήτηση το πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να λυθεί».

Ποιο είναι αυτό το πρόβλημα λοιπόν;

«Από τη δεκαετία του 1990 και μετά οι ανισότητες των εισοδημάτων στις χώρες της ΕΕ έχουν αρχίσει πάλι να αυξάνονται. Αυτό το νιώθουν στο πετσί τους οι άνθρωποι στην πραγματική ζωή. Υπάρχει μία μειοψηφία πλουσίων που πλουτίζουν όλο και περισσότερο. Αν η Ευρώπη θέλει να σώσει τον εαυτό της, πρέπει να οικοδομήσει ένα μοντέλο που θα εγγυάται μια δίκαιη και διαρκή κοινωνική ανάπτυξη. Μόνο με αυτόν τον τρόπο οι εκλογείς θα πεισθούν να υποστηρίξουν το ευρωπαϊκό εγχείρημα».

Σοσιαλιστικά μέτρα, πανευρωπαϊκώς

Ο Πικετί προτείνει τη δημιουργία μιας «κυρίαρχης ευρωπαϊκής συνέλευσης» η οποία θα διαχειρίζεται έναν Προϋπολογισμό χρηματοδοτούμενο από τέσσερις σημαντικούς πανευρωπαϊκούς φόρους. Η φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων, η φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων, η φορολόγηση της υψηλής αξίας ιδιοκτησίας και η επιβολή προστίμων για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα θα είναι οι δεξαμενές από τις οποίες θα αντληθεί το χρήμα ώστε να διανεμηθεί στους ασθενέστερους. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ο Πικετί βάζει τα όριά του: μιλάει για εισοδήματα «άνω των 200.000 ευρώ ετησίως» και για περιουσίες αξίας «άνω του ενός εκατ. ευρώ».

Η Repubblica βέβαια, ακούγοντας φόρους, εξανίσταται: «Προτείνετε στα σοβαρά να αυξηθούν οι φόροι: Μήπως ονειρεύεστε;»

Oχι, δεν ονειρεύεται: «Ο Προϋπολογισμός που προτείνω, αν οριστεί σε 4% του ΑΕΠ, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τα κράτη-μέλη για να μειώσει τις επιβαρύνσεις της μεσαίας τάξης, αλλά και για τη χρηματοδότηση της έρευνας και των επενδύσεων. Θα ήταν ένα δημοκρατικό μέσο με το οποίο θα διασφαλιζόταν η δημοσιονομική δικαιοσύνη».

Για τον Προϋπολογισμό της Ευρωζώνης, κάτι που πρότεινε ήδη ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, τι λέει, αλήθεια, ο Πικετί; «Είναι ένα εξαιρετικά αόριστο έργο που ξεχνά την καρδιά του προβλήματος: τον αγώνα κατά των ανισοτήτων. Για τον Μακρόν είναι δύσκολη η ρητορεία περί φορολογικής δικαιοσύνης».

Επίσης ο Πικετί κρίνει ότι οι ηγετίσκοι των κομμάτων και αποκομμάτων της Αριστεράς (στη Γαλλία) αρκούνται στις καρέκλες τους και απαξιώνουν μία αθροιστική οντότητα η οποία θα ξεπερνούσε τα ποσοστά των κομμάτων της σημερινής πλειοψηφίας και, τότε, θα γινόταν «μπλοκ εξουσίας».

Για την Ιταλία και τη Λέγκα του Σαλβίνι έχει να πει τα χειρότερα: «Δεν ξέρω αν η επόμενη ευρωπαϊκή κρίση θα προκληθεί από το ιταλικό χρέος. Ξέρω όμως ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ο απόλυτος εφιάλτης. Ο Σαλβίνι καταφέρνει να κερδίζει τη δημοτικότητα και παράλληλα ασκεί αντικοινωνική πολιτική, αυξάνοντας τον ΦΠΑ, κάτι που εξ ορισμού επιβαρύνει τους πιο αδύναμους». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News