Τη Δευτέρα 20 Ιουνίου άρχισε μία σημαντική εβδομάδα για τη διεθνή πολιτική, έγραψε ο ανταποκριτής της Corriere della Sera στην Ουάσινγκτον. Ο Τζουζέπε Σαρκίνα θεώρησε ότι δύο σημαντικές διεθνείς διασκέψεις, η Σύνοδος G7 των μεγάλων της οικονομίας και η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, δίνουν την ευκαιρία στον αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν να βάλει πιο βαθιά στο παιχνίδι του Ουκρανικού τους συμμάχους των ΗΠΑ, καθώς υπάρχει πίεση στο πεδίο (στο Ντονμπάς, κυρίως): ο Ζελένσκι συνεχώς ζητάει περισσότερο βαρύ οπλισμό, ενώ το βάρος της στρατιωτικής βοήθειας το σηκώνουν σχεδόν μόνες τους οι ΗΠΑ.

Η Σύνοδος των G7, δηλαδή των χωρών που είναι βιομηχανικά αναπτυγμένες, θα γίνει στη Γερμανία την ερχόμενη Κυριακή. Μέχρι τότε οι διπλωμάτες των χωρών που θα συμμετάσχουν θα εργαστούν πυρετωδώς, και θα τους μείνει και λίγος χρόνος ώστε να προλειάνουν το έδαφος για τη ΝΑΤΟϊκή Σύνοδο που θα αρχίσει τη μεθεπομένη Τετάρτη 29 Ιουνίου και στην οποία θα κριθούν πολλά πράματα, με πρώτο το προαναφερθέν, αυτό της βοήθειας που και πάλι θα χαριστεί από τους Δυτικούς στο ουκρανικό κράτος (τι είδους θα είναι, σε πόση ποσότητα θα δοθεί, ποιοι θα εμφανιστούν σαν αποστολείς της).

Ο Σαρκίνα σχολίασε κείμενα αμερικανικών Μέσων, τα οποία ανέδειξαν το πρόβλημα. Ανέφερτε ένα άρθρο της Wall Street Journal που έθεσε το κατά την κρίση του βασικό ερώτημα, ότι οι Ουκρανοί ζητούν επιμόνως 60 εκτοξευτές πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς (δηλαδή 60 M270 MLRS ή Multiple Launch Rocket System) ώστε να σταματήσουν τη ρωσική προέλαση. Τα συγκεκριμένα όπλα πρέπει να φτάσουν στα τέλη Ιουνίου, μόλις θα έχει ολοκληρωθεί η εκπαίδευση των Ουκρανών που θα τα χειριστούν στα πολεμικά μέτωπα.

Η συντηρητική εφημερίδα ασχολήθηκε και με την εκρηκτική συζήτηση στο Κογκρέσο μεταξύ του πολιτικού προσωπικού των ΗΠΑ, Δημοκρατικού και Ρεπουμπλικανικού. Κατά τον Ιταλό, που γνωρίζει το θέμα αφού είναι το βασικό αντικείμενό του, άπαντες οι βουλευτές συμφωνούν στο κομβικό σημείο. Ολοι λένε ότι οι ΗΠΑ είναι η χώρα που έχει κάνει τα περισσότερα πράγματα για να στηρίξει την ουκρανική αντίσταση. Και ότι αυτή η πτυχή νομιμοποιεί τη διεκδίκηση της ηγεσίας του δυτικού μπλοκ από τον Μπάιντεν και για λογαριασμό των ΗΠΑ.

Ωστόσο ο αμερικανός πρόεδρος, παρατήρησε ο Σαρκίνα, ακόμη δεν έχει επιλύσει το βασικό πρόβλημα, το οποίο προέκυψε πριν από δύο μήνες, τότε που ο στρατός του Πούτιν αποσύρθηκε από το Κίεβο και επικέντρωσε τις πολεμικές επιχειρήσεις του στην κατάληψη του Ντονμπάς. Ρώτησε ο Ιταλός, κατονομάζοντας το πρόβλημα: «Μέχρι πότε θα κρατήσει αυτός ο πόλεμος;» Και ρώτησε υπονοώντας ότι, πέρα από τη Ρωσία που τον ξεκίνησε, ο τερματισμός του είναι, τελικά, και δουλειά των ΗΠΑ. Το ζήτημα είναι πώς είναι δυνατόν να τερματιστεί αν η Δύση στείλει και άλλα όπλα στον Ζελένσκι.

Ο υπολογισμός είναι στρατιωτικός και πολιτικός ταυτόχρονα, ανέλυσε τη σκέψη του ο Σαρκίνα. Ο Πούτιν θα καταλήξει στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων ό,τι και αν γίνει, οπότε σημασία έχει τι ακριβώς θα γίνει, δηλαδή από ποια θέση θα διαπραγματευθεί την κατάπαυση του πυρός η Ρωσία: ως ηττηθείσα ή ως νικήτρια.  Προς το παρόν ο Λευκός Οίκος φοβάται –και ο Σαρκίνα έδωσε ένα «παράδειγμα» φόβου– ότι ο ρώσος πρόεδρος δεν θα αποδεχθεί τη στρατιωτική ήττα, έτσι ενδέχεται να καταφύγει σε τακτικά πυρηνικά όπλα. Την ίδια ώρα, όμως, οι ρωσο-ουκρανικές διαπραγματεύσεις είναι κολλημένες.

Τους τελευταίους δύο μήνες ο αμερικανός πρόεδρος δαπάνησε πολύ χρόνο, ωστόσο, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει στην Ουκρανία. Ο Ζελένσκι του ζητά τώρα τους πυραύλους που λέει ότι χρειάζεται. Ο Μπάιντεν το σκέφτεται, αλλά σε κάθε περίπτωση θέλει να εμπλέξει όσο το δυνατόν ευρύτερο φάσμα συμμάχων. Σε αυτό το σημείο θα επικεντρωθεί η στόχευση της αμερικανικής διπλωματίας από τώρα και μέχρι τις δύο Συνόδους: των G7 και του ΝΑΤΟ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News