«Δεν έχουμε παίκτη σαν τον Ντράγκιτς», απεφάνθη ο Θανάσης Σκουρτόπουλος -δεξί χέρι του κόουτς, Κώστα Μίσσα- αμέσως μετά τη (νέα) ήττα της Εθνικής μπάσκετ από τη Σλοβενία. Πράγματι, ο δικός μας ο Ντράγκιτς θα ήταν ο Giannis. Ούτε Ντόντσιτς διαθέτουμε. Ούτε Φουρνιέ, ούτε Λοβέρν, ούτε ντε Κολό, ούτε Ντιαό…

Αλίμονο, όμως. Δεν χρειάζεται να είσαι All-Star του ΝΒΑ για να μην προσφέρεις «στο πιάτο» έξι καλάθια και φάουλ σε ένα ημίχρονο. Για να μη δέχεσαι τρεις τεχνικές ποινές σε ένα δεκάλεπτο, που είναι καραμπινάτο φαινόμενο διάλυσης. Για να σηκώνεις με διάθεση τα χεράκια σου μέσα στη ρακέτα. Για να συγκεντρώνεσαι και να μην κοιτάς αλλού όταν σου μιλάει ο προπονητής σου. Ολα αυτά, τα οποία συνέβησαν στην πρώτη από τις δίδυμες ήττες της Ελλάδας αυτό το Σαββατοκύριακο (στον αγώνα με τη Γαλλία), μαρτυρούν ένα πνευματικό έλλειμμα πολύ πιο σοβαρό από το αγωνιστικό – την απουσία του ηγέτη ή ενός σουτέρ που «τα βάζει».

Το ίδιο και τα νεκρά διαστήματα στην απόδοση της ομάδας -και στα τρία της παιχνίδια μέχρι τώρα-, οι καυγάδες στο Βελιγράδι, οι μπουνιές στο εστιατόριο του ξενοδοχείου της Εθνικής, η προβακατόρικη ανάρτηση διαμαρτυρίας του Αγραβάνη στο Instagram, αλλά και τα απαράδεκτα υπονοούμενα του Μίσσα μετά το κυριακάτικο παιχνίδι. Η Ελλάδα βρέθηκε σε αυτή την άβολη θέση -να κινδυνεύει με πρόωρο αποκλεισμό από το Ευρωμπάσκετ- επειδή έχει (από καιρό) σοβαρά ζητήματα συμπεριφοράς, πειθαρχίας και νοοτροπίας, τα οποία δεν είναι άσχετα με τα αγωνιστικά της προβλήματα. Κάθε άλλο.

Στα χρόνια των θριάμβων του, το ελληνικό μπάσκετ πορεύτηκε με «παιχταράδες» που ζήλευε η Ευρώπη. Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τον Χριστοδούλου στο «big bang» του, με τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη την περασμένη δεκαετία. Οι υπόλοιποι στόλισαν την καριέρα τους με τρόπαια και μετάλλια, επειδή είχαν την τύχη να παίζουν δίπλα τους. Η σημερινή Εθνική έχει εξαιρετικές μονάδες, αλλά όχι προσωπικότητες, όχι ηγέτες. Πρώτο βιολί -έστω δεύτερο, πίσω από τον Σπανούλη- στον σύλλογό του είναι μόνον ο Πρίντεζης. Στην ιστορία του μπάσκετ δεν θα βρούμε σύνολο που μεγαλούργησε, χωρίς να υπάρχει εκείνος που το «σήκωσε στην πλάτη του». Ακόμη και στις πιο μαχητικές και σκληρές ομάδες του Γιάννη Ιωαννίδη, του εφευρέτη της μαζικής άμυνας στην Ελλάδα, οι «σούπερ-σταρ» δεν έλειψαν. Το ότι, σήμερα, καταλήξαμε να πιστεύουμε ότι η καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου μας αρκεί, είναι μία μεγάλη παρεξήγηση που ακουμπά και την ποδοσφαιρική μας Εθνική.

Κατά καιρούς ζήσαμε καλά και χωρίς αυτά τα «ιερά τέρατα». Μπορεί να μη φτάσαμε στην κορυφή, όμως ήμασταν περήφανοι για την «επίσημη αγαπημένη». Αλλά, βεβαίως, τότε η Εθνική δεν αποκτούσε προπονητή ένα μήνα πριν από την έναρξη της προετοιμασίας, με πρώτο κριτήριο τη… βασιλακοπουλοφροσύνη του. Τότε υπήρχε ένας σεβάσμιος παίκτης που θα έβαζε τις φωνές στους υπόλοιπους. Τότε η ομάδα είχε σχέδιο, ιεραρχία και αγωνιστικό εγωισμό. Τότε όλοι κρέμονταν από το στόμα του κόουτς. Τότε ο πιο συγκινητικός μαχητής μας δεν ήταν ο «τελευταίος τροχός της αμάξης» (ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, για τον οποίο κάποιοι δεν ντρέπονται να λένε ότι παίζει με μέσον). Τότε οι… μποξέρ θα είχαν γυρίσει σπίτι τους, για παραδειγματισμό. Τότε έπεφταν «καντήλια» σε όσους χρεώνονταν δύο τεχνικές ποινές μέσα σε πέντε λεπτά. Τότε ο Αγραβάνης δεν θα τολμούσε να διαδηλώσει στα social media ότι πρέπει να παίζει περισσότερο – που αντιστρόφως σημαίνει ότι κάποιοι (συγκεκριμένοι) συμπαίκτες του πρέπει να παίζουν λιγότερο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ότι οι Ιταλοί έχουν τον Μπελινέλι, οι Ισπανοί τον Σέρχι, οι Γερμανοί τον Σρέντερ, ενώ εμείς τον Παππά. Στον Παναθηναϊκό, μιά χαρά βρήκε τον ρόλο του ο έλληνας διεθνής. Οχι χάρη στο επιθετικό του ταλέντο, αλλά γιατί -εκεί- παίζει «σκυλίσια» άμυνα, δείχνει διάθεση, έχει ομαδικότητα και συγκέντρωση. Είναι πολύτιμος, επειδή ο προπονητής του ήξερε πώς να τον αξιοποιήσει – κάτι που στην Εθνική δεν έχει συμβεί (ακόμα).

Υπάρχει μία φρικτή υποψία, ότι δεν φταίνε μόνον οι εκάστοτε ομοσπονδιακοί τεχνικοί και οι διεθνείς μας, που μετά το 2009 η Εθνική βολοδέρνει στη μετριότητα, στις μεγάλες διοργανώσεις. Οτι το ίδιο το μπάσκετ την έχει ξεπεράσει. Πλέον, στο παρκέ φαίνεται να μετράνε πολύ περισσότερο τα αθλητικά προσόντα (η αλτικότητα, η ταχυδύναμη και τα μούσκουλα) ή το αξιόπιστο μακρινό σουτ, παρά το μυαλό και η αντίληψη του παιχνιδιού – στοιχεία για τα οποία το παιχνίδι μας φημίζεται στην Ευρώπη. Και, δυστυχώς, ούτε τα πρώτα κορμιά διαθέτουμε, ούτε εξαιρετικά χαρισματικούς σκόρερς.

Η Γαλλία δεν είναι, πια, «του χεριού μας». Από το 1983 έως το 2009 την είχαμε… πελάτη (με ένα σερί 15-0), όμως τώρα μετράμε τρεις διαδοχικές ήττες. Προχθές, η Εθνική μας είχε απέναντί της έναν ανώτερο αντίπαλο, με καλύτερους παίκτες, καλύτερο προπονητή, καλύτερο σχέδιο και καλύτερη προετοιμασία. Δεν έτσουξε η ήττα, αλλά το ότι περιμέναμε το τελευταίο δεκάλεπτο για να μπούμε στον αγώνα. Χθες, όμως, από τη Σλοβενία, χάσαμε σαν ομάδα. Ο Κώστας Σλούκας, ο Γιώργος Παπαγιάννης, ο Βαγγέλης Μάντζαρης, ο Κώστας Παπανικολάου, ο Ιωάννης Παπαπέτρου, έδωσαν τη ψυχή τους. Οι αισιόδοξοι το είδαν ως σημάδι βελτίωσης. Οι απαισιόδοξοι, ως επιβεβαίωση της αγωνιστικής μας κατάπτωσης.

Οι Σλοβένοι είχαν ολοκληρώσει το προηγούμενο παιχνίδι τους μόλις 18 ώρες νωρίτερα, όμως οι Ελληνες ήταν αυτοί που στο τέλος δεν είχαν αντοχές. Ακριβώς όπως συνέβη στα φιλικά παιχνίδια του «Ακρόπολις». Εκτός των άλλων, η Εθνική είναι αγύμναστη. Στο τελευταίο δεκάλεπτο του αγώνα δέχθηκε 26 πόντους χωρίς να βγάλει, έστω, μία άμυνα. Και στην επίθεση πέτυχε 14 πόντους, με 5/14 δίποντα, 0/4 τρίποντα και 4/4 βολές. Αλλωστε, με ευστοχία 15% πίσω από τα 6,75 δεν μπορείς να νικήσεις κανέναν. Μπλακ-άουτ πάθαμε και στο ματς της πρεμιέρας με την Ισλανδία. Μόνο που, εκείνη την ημέρα, δεν το είχαμε προσέξει. Επειδή νικήσαμε με +29 πόντους.

Τα δύο ντέρμπι του Σαββατοκύριακου κατέδειξαν αυτό που οι ρεαλιστές είχαν αντιληφθεί από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι ο Giannis δεν θα συνδράμει την Εθνική: η Ελλάδα βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο, πάνω – κάτω, με τις ομάδες της μεσαίας ταχύτητας αυτού του Ευρωμπάσκετ. Φαίνεται «λίγη» για να μπει στους αγώνες των μεταλλίων, όμως δεν της αξίζει να μη φτάσει μέχρι τους προημιτελικούς. Εκτός εάν στα νοκ-άουτ παιχνίδια πέσει πάνω στη Λιθουανία…

Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, το ζητούμενο είναι η πρόκριση στην επόμενη φάση. Προς το παρόν, μόνον αυτό. Η Εθνική πρέπει να πετύχει (τουλάχιστον) άλλη μία νίκη στον όμιλο. Θα είναι έκπληξη, εάν την Τρίτη ηττηθεί (και) από τη Φινλανδία – πόσω μάλλον από την Πολωνία (την Τετάρτη). Τους Πολωνούς είναι υποχρεωμένη να τους κερδίσει. Η πρόκριση στους «16» είναι, ακόμα, στα χέρια της. Κι αν φτάσει ως εκεί, κανείς δεν μπορεί να τη θεωρεί, ήδη, καταδικασμένη.

Σχεδόν όλες οι ομάδες είχαν αντιφατικά αποτελέσματα. Η Γεωργία, που νίκησε τους (θεωρητικώς) ανώτερούς της Λιθουανούς, έχασε από τη Γερμανία και την Ουκρανία. Η Γαλλία έχασε από τη Φινλανδία, που χρειάστηκε δύο παρατάσεις για να νικήσει την Πολωνία. Μία ήττα μετράει, ήδη, και η Σερβία. Μόνον η Ισπανία μοιάζει, προς το παρόν, ανίκητη. Για όλους τους υπόλοιπους, ισχύει ο κανόνας της λεπτής γραμμής που χωρίζει τον θρίαμβο από την καταστροφή. Κι αυτά τα τουρνουά των 15 ημερών είναι πολύ ιδιαίτερα.

Υ.Γ: Εντελώς αψυχολόγητη η δήλωση του Μίσσα, «μετά το Ευρωμπάσκετ θα πω όσα έχουν γίνει και δεν γνωρίζετε». Την ώρα της «μάχης», τα μισόλογα απαγορεύονται. Ή λες καθαρά αυτό που έχεις να πεις -εφόσον πιστεύεις ότι έτσι θα αφυπνίσεις την ομάδα-, ή δεν λες τίποτα. Ακόμη ένα δείγμα της σύγχυσης που δέρνει την ομάδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News