Και τώρα; Πώς πρέπει να αποτυπωθεί η θηλυκότητα; Πώς πουλάς σουτιέν και στρινγκ μετά το σκάνδαλο Γουάινσταϊν και την αφύπνιση του φεμινιστικού κινήματος;

Τα ερωτήματα θέτει η Figaro. Και, αναζητώντας τις απαντήσεις, δίνει πρώτα τον λόγο στην Σεσίλ Βιβιέ Γκερίν, διευθύντρια μάρκετινγκ του διεθνούς σαλονιού εσώρουχων. Η οποία υπενθυμίζει ότι τα εσώρουχα ήταν πάντα ένα σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης. «Τη δεκαετία του 1970, υπενθυμίζει, οι γυναίκες έκαιγαν τους βαρείς στηθόδεσμους για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους απέναντι σε αυτή τη δουλεία που δυο δεκαετίες νωρίτερα ήταν η ενσάρκωση της αρρενοπρέπειας. Τη δεκαετία του 1980 τονίστηκε η σεξουαλικότητά του με τέλεια σώματα».

Ηταν τότε, συνεχίζει, που εμφανίστηκε η εξίσωση 90-60-90. Για να έρθει στη συνέχεια η δεκαετία του 1990 και η αισθητική του «σικ πορνό». Αυτή ήταν η χρυσή εποχή του στρινγκ. Αλλά  με την ψηφιακή επανάσταση και την εμφάνιση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κυριάρχησε η αποδοχή του εαυτού και των ατελειών του. «Είναι αυτό που λέμε body positivism».

Στο διεθνές σαλόνι όλο και κάποια νεαρή κοπέλα γυρίζει με ζαρτιέρες και δωδεκάποντα για να προσελκύσει τον πελάτη. Όπως φαίνεται, οι παλιές συνήθειες δύσκολα αλλάζουν. Από την άλλη πλευρά, όμως, έχει αλλάξει η προσέγγιση: «Τώρα πια τους ζητάμε ευγενικά να επιστρέψει στο σταντ τους».

Εχει αρχίσει και αλλάζει επίσης το πρωτοτυπικό σώμα. Στις επιδείξεις των εσώρουχων δεν είναι μανεκέν που κάνουν πασαρέλα αλλά χορεύτριες. Είναι το αθλητικό σώμα αυτό που επιδεικνύεται όχι το σκελετωμένο. Κι έπειτα, δεν είναι πια απαραίτητα ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα και ένα ζευγάρι υπερβολικά βαμμένα χείλη για να παρουσιάσουν οι σχεδιαστές τα εσώρουχά τους.

Η Βανίνα Βεσπερίνι, σχεδιάστρια εσώρουχων εδώ και δυο δεκαετίες, μπαίνει στην ουσία: «Απ’ όλες τις αντιδράσεις που είδα σε σχέση με το σκάνδαλο Γουάινσταϊν, η πιο σοκαριστική ήταν εκείνων που κατήγγειλαν το βαθύ ντεκολτέ για να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά ορισμένων ανδρών». Συμπέρασμα; «Οι γυναίκες πρέπει να μπορούν να νιώσουν σέξι χωρίς να φοβούνται ότι θα πέσουν θύματα τέτοια αντιδράσεων».

Ε πώς αλλιώς;

Φωτό: Δεν θα τους πουν οι άλλοι πώς θα ντυθούν.  Πηγή: Shutterstock

Μα γιατί δεν έγινε αυτός πρόεδρος των ΗΠΑ; Να καταγγέλλει και από τον Λευκό Οίκο ότι «μια μικρή ομάδα απίστευτα πλούσιων ανθρώπων κατέχει μια δυσανάλογη εξουσία στην πολιτική και οικονομική ζωή της παγκόσμιας κοινότητας»;

Ο άνθρωπος που διατυπώνει αυτές τις απόψεις στον Guardian είναι ο Μπέρνι Σάντερς, αντίπαλος της Χίλαρι Κλίντον στην κούρσα για το χρίσμα των Δημοκρατικών και αυτός που, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, θα κέρδιζε με πολλές μονάδες διαφορά τον Ντόναλντ Τραμπ.

Και να τι λέει ακόμη: «Ενώ οι δισεκατομμυριούχοι απολαμβάνουν την ευμάρειά τους, σχεδόν ένας άνθρωπος στους επτά προσπαθεί να επιβιώσει με λιγότερα από 1,25 δολάρια την ημέρα, ενώ περίπου 29.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από εντελώς αντιμετωπίσιμες αιτίες όπως είναι η διάρροια, η μαλάρια και η πνευμονία». Κι όλα αυτά, ενώ «δίπλα τους διεφθαρμένες ελίτ και αναχρονιστικές μοναρχίες ξοδεύουν δισεκατομμύρια στις πιο απίθανες εκκεντρικότητες».

Είναι δυνατόν, συνεχίζει, ο σουλτάνος του Μπρουνέι να έχει 500 Ρολς Ρόις και να ζει σε ένα παλάτι με 1.788 δωμάτια όταν στη Μέση Ανατολή καταγράφεται το υψηλότερο ποσοστό νεανικής ανεργίας στον κόσμο και τουλάχιστον 29 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε συνθήκες φτώχειας; Ή ο Τζεφ Μπέζος, ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη με μια περιουσία που ξεπερνά τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια να δίνει μισθούς πείνας στους υπάλληλους της Amazon και συγχρόνως να ξοδεύει 42 εκατομμύρια δολάρια για να φτιάξει ένα ρολόι στα έγκατα ενός βουνού;

Ο Μπένι Σάντερς έχει και τη λύση – τουλάχιστον την αρχική: «Ας ξεκινήσουμε χτυπώντας τους πλούσιους στους φορολογικούς παραδείσους όπου κρύβονται από 21 έως 32 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αν φορολογήσουμε όλον αυτόν τον πλούτο, μπορούμε να στηρίξουμε την αειφόρο γεωργία και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, να τελειώσουμε με την πείνα στον κόσμο, να δημιουργήσουμε εκατομμύρια θέσεις εργασίας και να μειώσουμε τις ανισότητες στο κοινωνικό κράτος».

Ποτέ δεν είναι αργά. Μπέρνι για πρόεδρος.

Φωτό: Μπαμ κάνουν. Γιατί δεν τους βρίσκουν; Πηγή: Shuttestock

Δύσκολα αναμετράται κανείς με το παρελθόν του. Αλλά ακόμη δυσκολότερα αναμετράται ένα καθεστώς. Κάπως έτσι, γράφουν οι Times, το κινεζικό καθεστώς ετοιμάζεται να ξεπλύνει την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο στα σχολικά εγχειρίδια της Ιστορίας ή μάλλον να την κλείσει στο χρονοντούλαπο αφού αυτό που άλλοτε ήταν ξεχωριστό μάθημα θα γίνει μια περίληψη έξι παραγράφων σε ένα άλλο κεφάλαιο ενώ θα αφαιρεθεί οποιαδήποτε αρνητική αναφορά.

Ηταν εκατομμύρια οι πολίτες που ταπεινώθηκαν δημοσίως, στάλθηκαν σε στρατόπεδα αναμόρφωσης, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή εκτελέστηκαν στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας κατά τη διάρκεια των δέκα χρόνων που διήρκησε η υποτιθέμενη επανάσταση. Μετά τον θάνατο του Μάο, το 1976, οι μεταρρυθμιστές υπό τον Ντενγκ Σιάοπινγκ έθεσαν σιγά σιγά τέλος στην παράνοια. Το 1981 το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας ανακοίνωσε ότι η Πολιτιστική Επανάσταση ήταν «υπεύθυνη για την οπισθοδρόμηση και τις βαρύτατες απώλειες που υπέστησαν το κόμμα, η χώρα και ο λαός».

Πριν από δύο χρόνια, στην επέτειο των 50 χρόνων, το καθεστώς απέφυγε οποιαδήποτε αναφορά, ενώ αναφορές δεν υπήρξαν ούτε στα μέσα ενημέρωσης πέρα από ένα μικρό σχόλιο στη «Λαϊκή Ημερησία» όπου γινόταν λόγος και πάλι για οπισθοδρόμηση. Το σημερινό κουκούλωμα, λένε οι αναλυτές, εντάσσεται στην προσπάθεια του κόμματος να αποκαταστήσει την εικόνα του με την απαλλαγή του από οποιοδήποτε αμάρτημα του παρελθόντος.

Κι αυτός είναι ο λόγος που λογοκρίθηκαν σχόλια τα οποία κατήγγειλαν την αναθεώρηση. «Είναι σωστό η Πολιτιστική Επανάσταση, η οποία επηρέασε την πορεία της Κίνας στην σύγχρονη Ιστορία και είχε βαθύτατες επιπτώσεις σε πολλές γενιές, σχεδόν να μην διδάσκεται;».

Το σχόλιο εξαφανίστηκε έπειτα από λίγα λεπτά.

Φωτό: Εχει μούτρα και γελάει. Πηγή: medium.com

Μπορεί να βρει κανείς πολλά στο Google. Ακόμη και την απόδειξη ότι η καταδίκη του πριν από σαράντα ολόκληρα χρόνια για κλοπή ήταν άδικη.

Αυτή είναι η περίπτωση του Στίβεν Σίμονς, ενός 62χρονου επιχειρηματία που στα 19 του χρόνια είχε καταδικαστεί σε οκτώ μήνες φυλάκιση με την κατηγορία ότι είχε κλέψει ταχυδρομικούς σάκους. Ο Σίμονς είχε συλληφθεί τον Ιούνιο του 1975 στο Λονδίνο μαζί με δυο φίλους του. Ο Ιαβέρης τους ήταν ο αστυνομικός Ντέρεκ Ρίτζγουελ. Και ο δικηγόρος που διόρισε το δικαστήριο, τους συμβούλευσε να πουν ότι ο αστυνομικός έλεγε την αλήθεια γιατί διαφορετικά θα κινδύνευαν να τιμωρηθούν με μεγαλύτερη ποινή από τον δικαστή.

Εκείνοι δεν ακολούθησαν τη συμβουλή του, δήλωσαν αθώοι. Και άκουσαν τον δικαστή να τους κηρύσσει ένοχους. Ο Στίβεν Σίμονς θα πέρναγε τους επόμενους οκτώ μήνες της ζωής του στο αναμορφωτήριο του Σόφολκ. Κι εκείνοι οι οκτώ μήνες θα ήταν ένας εφιάλτης που θα τον κυνηγούσε σε όλη του τη ζωή και για τον οποίο δεν θα έβρισκε το κουράγιο να μιλήσει ποτέ στις κόρες του.

Η πρώτη ελπίδα ότι μπορεί να έβγαινε από αυτόν τον εφιάλτη προσφέρθηκε στον Σίμονς πριν από τέσσερα χρόνια όταν ένας δικηγόρος τον συμβούλευσε να αναζητήσει στο Google το όνομα του αστυνομικού που τον είχε συλλάβει. Εκείνος το έκανε. Για να ανακαλύψει ότι ο Ρίτζγουελ είχε καταδικαστεί σε επτά χρόνια το 1980 επειδή είχε κλέψει ταχυδρομικούς σάκους. Το 1982 είχε πεθάνει στη φυλακή.

Η πλήρης δικαίωση ήρθε επιτέλους τώρα για τον Στίβεν Σίμονς από ένα δικαστήριο που αποκατέστησε την αθωότητά του. Στην ακροαματική διαδικασία αποδείχθηκε ακόμη ότι ο Ρίτζγουελ βρισκόταν πίσω από τις ψευδείς κατηγορίες σε βάρος νεαρών μαύρων ότι διέπρατταν κλοπές στο μετρό του Λονδίνου.

«Αυτή είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες στη ζωή μου» είπε στο BBC. Οχι ότι δεν παραμένουν κάποια τραύματα. Οι γονείς του, για παράδειγμα, δεν πίστεψαν ποτέ ότι ο γιος τους ήταν αθώος, τους ήταν αδύνατον να δεχθούν ότι θα μπορούσε ποτέ ένας αστυνομικός να πει ψέματα. Κι ένας από τους φίλους του που είχε επίσης κατηγορηθεί άδικα πέθανε από το αλκοόλ.

Φωτό: O Στίβεν Σίμονς την εποχή που το στυλ του τον έκανε εξ ορισμού «αλήτη».  Πηγή: BBC