Λύγισε ή επρόκειτο για μια προσπάθεια να δείξει ότι «κυλάει αίμα στις φλέβες του»; Ακριβώς έναν χρόνο από την άγρια δολοφονία της 20χρονης Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος ξεκίνησε με λυγμούς την απολογία του ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αθηνών.

Πριν απαντήσει στις ερωτήσεις της προέδρου, ο  καθ’ ομολογίαν συζυγοκτόνος ζήτησε να κάνει μια «καταθέση ψυχής», όπως είπε.

«Να σας πω πως, όπως έχω πει και στην ανάκριση, για αυτό που εξετάζουμε σήμερα, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Δεν μπορώ να δώσω στον εαυτό μου δικαιολογία, κάτι που να έχει έστω ένα ψήγμα από την αξία αυτού που είχαμε.

»Δεν υπάρχει αρκετή λέξη συγγνώμη. Πόσες φορές να τους πω συγγνώμη; Πόσες φορές να πω στην κόρη μας, που δεν θα χαρεί τη μητέρα της; Πόσες στην πεθερά μου; Δεν υπάρχουν τόσες φορές. Στη Ρόξι μου, πόσες φορές να πω συγγνώμη;» ανέφερε αρχικά για το φρικτό τέλος που βρήκαν από τα χέρια του η μητέρα του παιδιού του και η σκυλίτσα της, μέσα στη μεζονέτα των Γλυκών Νερών.

«Δεν υπάρχουν λέξεις ούτε για αυτό που νιώθω ούτε για αυτό που συνέβη. Τι συνέβη, θα σας πω με κάθε λεπτομέρεια. Δε με ενδιαφέρει τι έχει συμβεί στη ζωή μου, στην καριέρα μου, ότι με καταριέται ένας τεράστιος αριθμός κόσμου χωρίς να με ξέρει. Με νοιάζει μόνο ότι δεν θα την ξαναδώ», υποστήριξε και συνέχισε λέγοντας για την Καρολάιν:

«Ηταν ο πιο σπάνιος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Πανέξυπνος άνθρωπος, που στα 16 της μπορούσες να μιλήσεις για τα πάντα. Δεν έχω γνωρίσει όμοιο άνθρωπο. Ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου. Με έκανε να μην καταλαβαίνω τη διαφορά ηλικίας. Ξέραμε και οι δύο ότι δεν ήταν κάτι που θα περάσει σε μια βδομάδα. Αυτό που ένιωσα, αυτό που μου έδωσε την αγάπη, την ευτυχία που πήρα… ήξερα τι είναι. Το όνειρό της ήταν να παντρευτεί σε παραλία σε ηλιοβασίλεμα. Ετσι το είχε φανταστεί. Οργανώσαμε έναν γάμο που βλέπεις μόνο σε ταινίες. Κλείσαμε όλη την παραλία.

»Αν θα μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, και πάλι θα επέλεγα την Καρολάιν. Στα τέσσερα χρόνια που ήμασταν μαζί, ποτέ δεν με αποκάλεσε με το όνομά μου. Με φώναζε ή “μικρέ μου” ή “αγάπη μου”. Κανείς δεν θα σας πει κάτι διαφορετικό. Ηταν το πιο όμορφο και πιο σπάνιο πράγμα που έχω νιώσει ποτέ».

Αίσθηση προκάλεσε η επιλογή του Αναγνωστόπουλου να μιλά σε ενεστώτα χρόνο για την Καρολάιν, κάτι που προκάλεσε την παρατήρηση της προέδρου του δικαστηρίου που τον διόρθωσε λέγοντας: «Ηταν η Καρολάιν, δεν είναι ….».

Οι απαντήσεις που έδινε στα ερωτήματα της έδρας ο κατηγορούμενος κατά την απολογία του είχαν αναλυτικά ως εξής:

Αναγνωστόπουλος: Οσο και να προσπαθήσω να σας περιγράψω την Καρολάιν στα 16 της χρόνια ήταν – είναι – ο πιο ιδιαίτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ένας άνθρωπος πανέξυπνος που στα 16 της χρόνια μπορούσες να μιλήσεις για τα πάντα. Είναι ένας άνθρωπος που δεν έχω γνωρίσει άλλον σαν και εκείνη, που έχει προσωπικότητα, που σε κάνει να την αγαπήσεις να τη σεβαστείς.

Πρόεδρος: Ηταν.

Αναγνωστόπουλος: Ηταν ένας άνθρωπος που δεν μπορούσες να μην την αγαπήσεις, σε γέμιζε αγάπη, είχε μια προσωπικότητα που με έκανε να μην καταλαβαίνω την ηλικία της όταν ήμασταν μαζί. Κολλήσαμε από την αρχή. Ήταν ένας άνθρωπος που ήταν σε τελείως διαφορετική φάση της ζωής της και θα ήταν τα επόμενα χρόνια. Εγώ είχα τελειώσει τις σπουδές μου εκείνη είχε μέλλον. Όλο το καλοκαίρι το περάσαμε μαζί. Ήρθε και μια εβδομάδα μαζί και στην Αθήνα, ήταν αυτονόητο, δεν υπήρξε συζήτηση για αυτό, ότι θα είμαστε μαζί. Εκατό φορές να γύριζα πίσω το χρόνο, εκατό φορές την Καρολάιν θα διάλεξα με κλειστά μάτια.

Πρόεδρος: Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν μπορείτε να το κάνετε;

Αναγνωστόπουλος: Ναι, αυτό είναι….

Αναγνωστόπουλος: «Γυρνώντας από το ταξίδι μας στις Φιλιππίνες είχαμε βρει το καλύτερο φροντιστήριο και ξεκίνησε την προετοιμασία. Το βρήκαμε μαζί. Εκτός από όλα τα υπόλοιπα η Καρολάιν ήταν μαθήτρια του 19,9. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην έχει πει ότι θα πάει ψηλά με το μυαλό της».

Πρόεδρος: Η σχολή που διάλεξε ήταν της επιλογής της;

Αναγνωστόπουλος: Τον ήθελε το συγκεκριμένο τομέα, Στατιστική στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Πήγε καλά στην προετοιμασία της. Το να βρει ένα Πανεπιστήμιο ήταν πλάνο της κοινής μας ζωής. Συζητάγαμε τι θα κάναμε. Το πιο όμορφο που είπαμε ήταν «γιατί στην επέτειο μας 15 Ιουλίου που κλείνουμε δυο χρόνια να μην παντρευτούμε;». Αφού, λέγαμε, ότι ξέρουμε ότι θα είμαστε μαζί.

Πρόεδρος: Το είχατε ανακοινώσει και στους οικείους σας;

Αναγνωστόπουλος: Το όνειρο της ήταν να παντρευτεί σε παραλία. Είχε φανταστεί μια παραλία, το ηλιοβασίλεμα και να παντρευτούμε στη θάλασσα. Αργά ή γρήγορα καταλήξαμε ότι αυτό δεν μπορούσαμε να το κάνουμε στην Ελλάδα, γιατί έπρεπε να το κάνουμε σε κάποιο ξωκλήσι. Καταλήξαμε να κάνουμε ένα ταξίδι και μέσα σε αυτό το ταξίδι να γίνει και ο γάμος μας. Το ήξερα ότι ήταν νωρίς. Ακόμη και τώρα, αν σταματούσε ο χρόνος στις 10 Μαΐου, πριν ένα χρόνο και πάλι το ότι παντρευτήκαμε τότε δεν το μετάνιωσα, γιατί είδα πόσο χαρούμενη την έκανε. Το αγαπήσαμε σαν ιδέα. Οργανώσαμε ένα γάμο που βλέπεις σε ταινίες. Κλείσαμε μια παραλία για εμάς. Η Καρολάιν είχε κλείσει όλο αυτό από την Αλόννησο, για να καταλάβετε πόσο ικανή ήταν. Είχε ολοκληρωθεί μέχρι τα Χριστούγεννα από την ίδια, σαν να το είχε οργανώσει ένα γραφείο ανθρώπων. Ήμουν πανευτυχής.

Πρόεδρος: Είχατε ανακοινώσει στους οικείους σας ότι θα παντρευτείτε;

Αναγνωστόπουλος: Θα το ανακοινώναμε μόλις επιστρέφαμε.

Πρόεδρος: Είχατε τόση χαρά, λέτε, και δεν το είπατε στους γονείς, είναι σημαντική απόφαση…

Αναγνωστόπουλος: Δεν υπήρχε θέμα να το κρύψουμε. Το σχέδιο ήταν γυρνώντας από το Πορτογαλία, όπου πήγαμε οι δυο μας, να το πούμε μετά, να το ανακοινώσουμε σε όλους στην Αθήνα και να κάνουμε το πάρτι του γάμου στην Αθήνα ή στην Αλόννησο που θα μπορούσαν να έρθουν όλοι.

Πρόεδρος: Πώς επιλέξατε τη συζυγική σας κατοικία;

Αναγνωστόπουλος: Πλησιάζοντας στις Πανελλήνιες ήταν σημαντικό να μην της αποσπά κάτι την προσοχή. Είχαμε συγκεντρωθεί σε αυτό. Το μόνο που κάναμε μαζί τότε ήταν η απόφαση να αλλάξουμε σπίτι στην Αθήνα. Αυτό που θέλαμε ήταν η κοινή μας ζωή να ξεκινήσει ονειρικά σε κάθε κομμάτι.

Πρόεδρος: Ναι, άλλα το όνειρο έπρεπε να λάβει υπόψη του και την πραγματικότητα. Λάβατε υπόψη σας ότι το σπίτι θα έπρεπε να εξυπηρετεί και τις δικές της ανάγκες; Θα μπορούσε να παρακολουθεί το Πανεπιστήμιο στον Πειραιά;

Κατηγορούμενος: Η προτεραιότητά μου ήταν εκείνη. Στο σχέδιο υπήρχε να πάρουμε ένα μεγαλύτερο σπίτι. Οι περιοχές που ψάχναμε ήταν και το Μαρούσι και η Κηφισιά και αλλού. Θέλαμε να βρούμε ένα σπίτι να πλαισιώνει αυτό που λέτε.

Πρόεδρος: Ωραία είναι να μένεις στο Μαρούσι, αλλά όλοι κοιτάμε και την πρακτική πλευρά. Ήξερε εκείνη πώς είναι να περνάς 8 το πρωί την Κηφισίας; Εσείς το ξέρατε αυτό.

Αναγνωστόπουλος: Το συγκεκριμένο σπίτι το αγάπησα, και εκείνη δεν ήθελε ένα σπίτι μέσα στην πόλη. Και εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να μένει μέσα στην πόλη.

Πρόεδρος: Πως θα μετακινούνταν στο Πανεπιστήμιο στον Πειραιά από τα Γλυκά Νερά;

Αναγνωστόπουλος: Δεν είχε περάσει ακόμη στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Ήταν ένα ωραίο σπίτι, το είδε και εκείνη με βιντεοκλήση. Το σπίτι ήταν δίπλα στη θεία της που μένει στη Παλλήνη, πέντε λεπτά από το μετρό. Ήξερα ότι το ήθελε και ήταν κοινή απόφαση εμείς οι δυο να μην μείνουμε στο κέντρο.

Πρόεδρος: Πότε αρχίζουν τα προβλήματα; Μέχρι εδώ όπως λέτε ήταν όλα ρόδινα.

Αναγνωστόπουλος: Το πρόβλημα είναι υποκειμενική λέξη… Εγώ τη λέξη πρόβλημα δεν την έβαλα.

Πρόεδρος: Από τη δικογραφία φαίνεται πως είχατε προβλήματα.

Αναγνωστόπουλος: Το αν είναι πρόβλημα ή όχι εγώ στο μυαλό μου το έχω διαφορετικά. Γιατί ξέρω τι περάσαμε μαζί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News