ΑΕΚ και ΠΑΟΚ ήταν δύο σύλλογοι «αλλιώτικοι». Ρομαντικοί της μπάλας, λες και ξέμειναν στα χρόνια του ερασιτεχνισμού. Αδέξιοι στα παρασκηνιακά παιχνίδια, άμαθοι στα επικοινωνιακά τρικ. Κατατρεγμένοι από τα κλαμπ εξουσίας: τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Αποπαίδια της ΕΠΟ, αποκομμένοι από τα κέντρα των αποφάσεων. Το μεγαλείο τους δεν ήταν οι τίτλοι τους, που ωχριούν μπροστά στα αμέτρητα «κόκκινα» και «πράσινα» τρόπαια, αλλά οι οπαδοί τους: όλοι αυτοί που τους ακολουθούσαν πιστά, γνωρίζοντας ότι οι χαρές τους θα είναι μετρημένες.

Ηταν και φίλοι. Τους ένωναν πολλά – όχι μόνον η κοινή τους καταγωγή και οι δικέφαλοι αετοί στα λάβαρά τους. Οταν έπαιζαν με τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό, οι ΑΕΚτσήδες ήταν ΠΑΟΚ – και οι ΠΑΟΚτσήδες, ΑΕΚ. Αυτή η φιλία ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο όταν δύο Πόντιοι με το ίδιο όραμα (να ανατρέψουν το αμαρτωλό ποδοσφαιρικό καθεστώς της τελευταίας εικοσαετίας) έγιναν οι ηγέτες τους. Οταν η ΑΕΚ έχασε στην Τούμπα επειδή ο Σιδηρόπουλος δεν της έδωσε ένα πέναλτι που θα το «σφύριζε» και ο Σαββίδης, ο Μελισσανίδης μίλησε για «ανθρώπινο λάθος του διαιτητή». Επειδή απέναντί του βρισκόταν ο φίλος και συναγωνιστής του.

Πώς έφτασαν στο σημείο, η αντιπαλότητά τους να καταντήσει χειρότερη κι από εκείνη του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό; Ας όψεται το απωθημένο τους: ο τίτλος του Πρωταθλητή. Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ είναι οι πιο ισχυρές ομάδες της χώρας. Με τον Παναθηναϊκό να δίνει μάχη επιβίωσης και τον Ολυμπιακό βαριά άρρωστο, μόνον η ΑΕΚ θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία του ΠΑΟΚ – και το αντίστροφο. Δύσκολα ο ένας θα αντιμετώπιζε με ανωτερότητα τον θρίαμβο του άλλου. Εικοσιτέσσερα χρόνια χωρίς Πρωτάθλημα είναι πάρα πολλά. Τριαντατρία, ακόμη περισσότερα.

Είχε και ο διάβολος τα κέφια του. Στο ντέρμπι ΠΑΟΚ – ΑΕΚ που θα έκρινε τον τίτλο, σκηνοθέτησε εκείνη τη σατανική φάση του 89′, το ακυρωθέν γκολ του Βαρέλα, με τα γνωστά επακόλουθα: τη δυσκολία των διαιτητών να αποφασίσουν εάν ήταν οφ-σάιντ, την «μπούκα» του Ιβάν, τη διακοπή του αγώνα, τις πειθαρχικές δίκες, την τιμωρία του ΠΑΟΚ. Ακόμη και δίδυμα αδέλφια να ήταν, ο Σαββίδης με τον Μελισσανίδη, ύστερα απ’ όλα αυτά θα είχαν «σκοτωθεί».

Εδώ και δύο μήνες ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να πείσει, εαυτόν και αλλήλους, ότι είναι η καλύτερη ομάδα. Ο «ηθικός πρωταθλητής». Οτι η ΑΕΚ του έκλεψε το τρόπαιο. Η ΑΕΚ, από την πλευρά της, πως δεν το πήρε στα χαρτιά – το άξιζε και στο γήπεδο. Ο Τελικός μετατράπηκε σε αγώνα δικαίωσης. Η αθλητική αντιπαλότητα, σε έχθρα. Τόσο ακραία, ώστε:

– Να φέρουμε έναν ισπανό διαιτητή που τον άλλο μήνα βγαίνει στη σύνταξη. Οι δύο φιναλίστ δεν κατάφεραν να βρουν ούτε έναν έλληνα διαιτητή κοινής εμπιστοσύνης…

– Να έχουμε μόνο 35.000 θεατές, σε ένα γήπεδο 65.000 θέσεων. Οι υπόλοιπες πρέπει να είναι νεκρές ζώνες ασφαλείας.

– Να χρειαζόμαστε τέσσερις χιλιάδες αστυνομικούς και ένα επιχειρησιακό σχέδιο της ΕΛ.ΑΣ με το οποίο ασχολήθηκε και ο Πρωθυπουργός αυτοπροσώπως.

– Να να μην μπορεί κάποιος να πάει στο γήπεδο μόνος του, αλλά να πρέπει να οδηγηθεί εκεί σαν πρόβατο, με την Αστυνομία στο ρόλο του βοσκού.

– Να μη φωτογραφηθούν μαζί οι δυο προπονητές, δίπλα στο τρόπαιο, επειδή -τάχα- ο ένας μπορούσε νωρίς και ο άλλος αργά.

– Και, το πιο σοκαριστικό; Να λαμβάνουμε έκτακτα μέτρα ασφαλείας στα δημοσιογραφικά θεωρεία, όπου οι αθλητικοί συντάκτες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα καθίσουν σε διαφορετικές ζώνες, με μια διμοιρία των ΜΑΤ ανάμεσά τους. Αθλητικογράφους – οπαδούς είχαμε πάντα, όμως ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε κίνδυνος να «πλακωθούν» σε Τελικό Κυπέλλου.

Ακόμη κι αν όλα κυλήσουν ομαλά, η «γιορτή» που ποδοσφαίρου σχόλασε προτού, καν, αρχίσει. Τα πράγματα, όμως, μπορεί να γίνουν και χειρότερα. Ενα χρόνο μετά τα αίσχη του Πανθεσσαλικού, ζούμε την αγωνία εάν το παιχνίδι θα αρχίσει και θα τελειώσει. Παρόλα αυτά, η ΕΠΟ δεν βιάστηκε να ασχοληθεί με τα μέτρα ασφαλείας. Προκήρυξε την τελευταία στιγμή έναν διαγωνισμό για την εταιρεία φύλαξης -τον οποίο η ίδια χαρακτήρισε «πρόχειρο»-, ενώ η επιχείρηση που πήρε τη δουλειά, αναζητούσε μέχρι προχθές υπαλλήλους σε καφετέριες και μπαρ.

Το καλό είναι ότι τα επεισόδια γίνονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Επίσης, ότι το ΟΑΚΑ δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, όπως το Πανθεσσαλικό. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο ΠΑΟΚ δεν επέμεινε, ο αγώνας να αλλάξει γήπεδο ή/και πόλη. Τα περυσινά τα πλήρωσε πολύ ακριβά: με επτά αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών στην Τούμπα και πρόστιμο 282.500 ευρώ. Κάτω από άλλες συνθήκες θα είχε, δικαίως, επαναστατήσει. Αυτή θα είναι η 15η φορά, στις 19, που θα αγωνιστεί σε εχθρικό έδαφος. Στις τρεις που έπαιξε σε ουδέτερο γήπεδο (μια έγινε διπλός τελικός), τις δύο σήκωσε το Κύπελλο.

Κρίμα που οι περιστάσεις δεν μας επιτρέπουν να μιλήσουμε μόνο για μπάλα. Εάν η νίκη δεν ήταν «ιερή υποχρέωση», οι δυο φιναλίστ θα μπορούσαν να μας χαρίσουν ένα υπέροχο ματς. Είναι εξίσου καλές ομάδες, μα τόσο διαφορετικές… Ο ΠΑΟΚ πιο «αλέγρος», πιο θεαματικός. Στο Πρωτάθλημα είχε την καλύτερη επιθετική παραγωγή, σύμφωνα με τον αριθμό των τελικών του προσπαθειών αλλά και την «ποιότητά» τους – δηλαδή το πόσο πλησίασαν στο να γίνουν γκολ. Δημιουργούσε ευκαιρίες για 2,2 τέρματα ανά αγώνα. Και ήταν το ίδιο δραστήριος μεσοεπιθετικά, στην Τούμπα όσο και μακριά από αυτήν.

Η ΑΕΚ, πιο συναρπαστική. Μαχητική, απρόβλεπτη, «μανούλα» στις ανατροπές. Δεχόταν τις λιγότερες και τις πιο ακίνδυνες τελικές από κάθε άλλη ομάδα: για μόλις… μισό γκολ ανά αγώνα. Κι όσο πιο σπουδαίο ήταν το ματς, τόσο καλύτερα απέδιδε. Πραγματοποίησε μια ονειρεμένη πορεία, και στις τρεις διοργανώσεις στις οποίες αγωνίστηκε εφέτος, αναδεικνύοντας έναν διαφορετικό πρωταγωνιστή κάθε φορά.

Στις εξέδρες, στις οποίες έχουν τοποθετηθεί συρματοπλέγματα και διαχωριστικοί φράχτες από πλέξι γκλας, θα κάθονται παρατηρητές της FIFA και της UEFA «με το δάχτυλο στη σκανδάλη». Το παραμικρό παρατράγουδο θα στείλει το ελληνικό ποδόσφαιρο στην εξορία. Σε αυτή την απευκταία περίπτωση, το ποιος πήρε το πρωτάθλημα και ποιος το Κύπελλο δεν θα έχει την παραμικρή σημασία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News