Εχει κατακτήσει, μεταξύ άλλων, τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα και τέσσερα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια. Φιγουράρει στην κορυφή του ranking της FIFA – και δεν έπεσε, ποτέ, κάτω από το Νο 2. Κι όμως, κανένας από τους προηγούμενους θριάμβους της εθνικής Γυναικών των ΗΠΑ στο ποδόσφαιρο (soccer) δεν συγκρίνεται, σε σπουδαιότητα, με τον χθεσινό.

Επειτα από ένα σκληρό δικαστικό αγώνα τριών ετών, η αμερικανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία εγκατέλειψε την ανένδοτη στάση της και συμφώνησε να καταβάλλει, στο εξής, στις γυναίκες διεθνείς τις ίδιες αμοιβές και τα ίδια μπόνους που απολαμβάνουν οι άνδρες συνάδελφοί τους. Ο ιστορικός συμβιβασμός -τεράστιο βήμα στο δρόμο προς την ισότητα των φύλων στον αθλητισμό- περιλαμβάνει και αποζημίωση ύψους 24 εκατομμυρίων δολαρίων (στην αγωγή της η Ενωση των παικτριών ζητούσε 66,7 εκατ. δολάρια) για τις ανισότητες στις αποδοχές των περασμένων ετών.

Η εθνική ποδοσφαίρου Γυναικών είναι, ίσως, η πιο επιτυχημένη εκπρόσωπος των ΗΠΑ στον κόσμο των σπορ. Από το 1991, που διοργανώθηκε το πρώτο «θηλυκό» Παγκόσμιο Κύπελλο, καταλαμβάνει σταθερά μια από τις τρεις πρώτες θέσεις της τελικής κατάταξης. Το 2019, που κατέκτησε το τρόπαιο για τέταρτη φορά, οι φανέλες της «πούλησαν» περισσότερο από κάθε άλλη εθνική ομάδα της χώρας, σε άνδρες και γυναίκες. Το 2015, που το είχε κερδίσει και πάλι, εκείνος ο τελικός κατέγραψε τα υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης που «έπιασε», ποτέ, ποδοσφαιρικός αγώνας στις ΗΠΑ (25,4 εκατομμύρια τηλεθεατές). Οι αμερικανίδες διεθνείς έφεραν στα ταμεία της Ομοσπονδίας 20 εκατ. δολάρια παραπάνω απ’ όσα οι άνδρες συνάδελφοί τους. Που δεν έχουν κατακτήσει το τρόπαιο, και το 2018 απέτυχαν να προκριθούν στην τελική φάση της διοργάνωσης.

Ηταν άδικο -και παράλογο- που η Τζιλ Ελις, αρχιτέκτονας των θριάμβων του 2015 και του 2019, αμειβόταν με λιγότερα χρήματα από ό,τι ο προπονητής της Κ-20 στους Ανδρες. Ηταν άδικο -και παράλογο- που το μπόνους για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν σχεδόν τετραπλάσιο στην ανδρική ομάδα (410.000 δολάρια για κάθε παίκτη), σε σύγκριση με εκείνο που προβλεπόταν για τις γυναίκες διεθνείς (110.000 δολάρια). Το ίδιο άνισες ήταν και οι αποδοχές – οι άνδρες, μάλιστα, εισέπρατταν πριμ και για τις ήττες! Τώρα, όμως, οι ΗΠΑ προστέθηκαν στον κατάλογο των (μόλις) πέντε χωρών που εφαρμόζουν την ίδια μισθολογική κλίμακα σε άνδρες και γυναίκες (Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία, Βραζιλία και Αγγλία).

Οι γυναίκες του λεγόμενου «υψηλού αθλητισμού», αυτές που αγωνίζονται στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις των σπορ, διαμαρτύρονται ότι για τον ίδιο κόπο αμείβονται πολύ λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους τους. Οπότε, συχνά υποχρεώνονται να κάνουν και κάποια άλλη δουλειά για τα προς το ζην: να είναι φουλ-τάιμ εργαζόμενες και, ταυτοχρόνως, φουλ-τάιμ αθλήτριες. Στην απέναντι πλευρά αυτού του «ντιμπέιτ» στέκονται όσοι πιστεύουν ότι οι γυναίκες δεν κερδίζουν πολλά επειδή, απλούστατα, ο γυναικείος αθλητισμός δεν παράγει τόσο χρήμα, όσο ο ανδρικός. Και οι μεν και οι δε, έχουν το δίκιο τους. Λίγοι, ωστόσο, καταφέρνουν να δουν τον συστημικό σεξισμό που διαιωνίζει αυτή την ανισότητα.

Η ρίζα του κακού συνοψίζεται σε μια αντίφαση: αν και το 84% του παγκόσμιου φίλαθλου κοινού ενδιαφέρεται για τα γυναικεία σπορ (σύμφωνα με έρευνα της Nielsen το 2018), σε αυτά καταλήγει μόλις το 4% των συνολικών εμπορικών εσόδων του αθλητισμού. Με άλλα λόγια, η έλλειψη πόρων από χορηγίες και διαφημίσεις δεν επιτρέπει στις αθλήτριες να κεφαλαιοποιήσουν το ταλέντο τους. Κι αυτή (η έλλειψη), με τη σειρά της, οφείλεται στην εξαιρετικά περιορισμένη «κάλυψη» των γυναικείων events από τα media – κυρίως από την TV. Στην Ευρώπη δεν ξεπερνά το 15% του συνόλου των αθλητικών μεταδόσεων, και στην Αυστραλία το 7%, όπως δείχνουν οι πιο πρόσφατες μελέτες. Αλλά ακόμη κι όταν τα ΜΜΕ δεν περιφρονούν τα γυναικεία σπορ, συχνά εστιάζουν στη θηλυκότητα και την εμφάνιση των αθλητριών, κι όχι στα επιτεύγματά τους.

Ασφαλώς, παίζει τον ρόλο του και το γεγονός ότι ο παγκόσμιος αθλητισμός ανδροκρατείται. Η εκπροσώπηση των γυναικών στις διοικήσεις των αθλητικών ομοσπονδιών της Ε.Ε. φτάνει, μόλις, το 12%. Το 2020 η ειδική επιτροπή της κυπριακής ομοσπονδίας για το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν περιελάμβανε ούτε μια γυναίκα. Κάποιες αποφάσεις αποπνέουν μισογυνισμό. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι το ΝΒΑ μοιράζει στους παίκτες του το 51% των ετησίων εσόδων της Λίγκας, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στο WNBA δεν ξεπερνά το 23%. Ούτε το ότι οι ετήσιες αθλητικές υποτροφίες των αγοριών υπερβαίνουν κατά 180 εκατ. δολάρια εκείνες των κοριτσιών.

Μόνο το τένις έχει «αγγίξει» την απόλυτη ισότητα των φύλων. Διόλου τυχαία, πέντε από τις 10 πιο ακριβοπληρωμένες αθλήτριες στον Κόσμο το 2021 ήταν τενίστριες, σύμφωνα με το Forbes. Κάποια αθλήματα παρουσιάζουν σημαντική πρόοδο σε αυτόν τον τομέα. Κάποια άλλα, όμως, έχουν μείνει στην εποχή του αναβιωτή των Ολυμπιακών Αγώνων, Βαρώνου Πιέρ ντε Κουμπερτέν. Που το 1896 έλεγε ότι όσο σκληραγωγημένη κι αν είναι μια γυναίκα, ο οργανισμός της δεν αντέχει τις δοκιμασίες (των σπορ).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News