Πάει καιρός που σταματήσαμε να βλέπουμε ελληνική τηλεόραση. Κι όταν λέω σταματήσαμε, εννοώ ΔΕΝ βλέπουμε καθόλου, ούτε ειδήσεις το πρωί για δέκα λεπτά, όπως συνηθίζαμε. Έχουμε κυριολεκτικά βαρεθεί και απηυδήσει με τη μουρμούρα, την έλλειψη φαντασίας, και την τόσο φανερή προχειρότητα. Κι αν καμιά φορά διαβάσουμε στις ηλεκτρονικές εκδόσεις ελληνικών ή ξένων εφημερίδων πως κάτι σημαντικό συμβαίνει –πχ. οι συλλήψεις τρομοκρατών, πρόσφατα— και αναγκαστούμε να δούμε ειδήσεις, ανοίγουμε το Mega. Είναι το κανάλι που λιγότερο προσβάλλει την αισθητική και τη νοημοσύνη μας. Όμως, μετά την άμεση επικαιρότητα που μας έκανε να γυρίσουμε το κουμπί, ακλουθούν οικονομικά και πολιτικά ρεπορτάζ που μοιάζει να τα έχουμε ξανακούσει περισσότερο από μια φορές κι ας έχουμε να δούμε ειδήσεις τουλάχιστον έξι μήνες.

Δεν είναι, βέβαια μόνο οι ειδήσεις. Ο άντρας μου ο Κώστας επισκέφτηκε μια θεία του σε ξενοδοχείο ηλικιωμένων εκτός Αθηνών και έπαθε σοκ καθώς βρέθηκε αναγκαστικά μπροστά σε μια ανοιγμένη τηλεόραση που πρόβαλε κάποιο πρωινάδικο. Ήρθε πίσω και μου διηγιόταν για κάτι περίεργα και ανόητα πρόσωπα, αλλόκοτα ντυμένα, χτενισμένα και βαμμένα, που συζητούσαν με κάτι άθλια ελληνικά, για ώρες, και χωρίς ειρμό, για άλλα εξίσου ασήμαντα και άγνωστα πρόσωπα, ανάλογης παρουσίας και ποιότητας, που εμφανίζονταν στα παράθυρα από κλιπ των δικών τους εκπομπών, κάτι σαν Monty Pythons για εξωγήινους, ας πούμε.

Διαβάζοντας την τόσο εύστοχη τηλεοπτική χαβούζα του Λακόπουλου, αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί του γιατί κανένα από τα κανάλια, ούτε και αυτό το ακριβοπληρωμένο μας Nova, δε σκέφτηκαν να ξανα-βάλουν κάποιο παλιό χριστουγεννιάτικο σήριαλ ή ταινία, σαν το τόσο επίκαιρο It's a Wonderful Life (Υπέροχη Ζωή)  του Frank Capra, με το James Stewart. Το κλασικό Χριστουγεννιάτικη μελό του 1946 πραγματεύεται την φανταστική περιπέτεια ενός επιχειρηματία με τρομερά προβλήματα, οικονομικά και άλλα, που εύχεται να μην είχε γεννηθεί ποτέ. Ένας καλός άγγελος αναλαμβάνει να του δείξει πόσο σημαντικό ρόλο έχει διαδραματίσει για την οικογένεια και τους γύρω του, παρουσιάζοντάς του πόσο χειρότερος θα ήταν ο κόσμος του χωρίς αυτόν.

Η ταινία, cult στην Αμερική, παρουσιάζεται τουλάχιστον μια φορά από κάθε κανάλι αυτό τον καιρό, μια και είναι ιδανικό αντίδοτο στη μαυρίλα των καιρών. Δε νομίζω κανένα άλλο έργο να έχει καταφέρει καλύτερα να δώσει έστω και πρόσκαιρα, μια χαραμάδα αισιοδοξίας ακόμα και σε κείνους που βρίσκονται σε μεγάλες μαυρίλες. Άλλωστε, αυτό το απλούστατο δεν περιμένουμε από την τηλεόραση; Κι αν δεν μπορούν να παρουσιάσουν κάτι έστω και απλά παραδεκτό και επίκαιρο, ας μας ξανα-προβάλουν την Αλίκη στο Ναυτικό, το Μάγκες και Κούκλες, τα Χτυποκάρδια στο Θρανίο, την Κάλπικη Λίρα, το Κυριακάτικο Ξύπνημα, και τις άλλες ελληνικές ταινίες του ’60-’70. Θα ήταν μια απόλυτα αξιοπρεπής και σίγουρα ευπρόσδεκτη λύση. Το κανάλι που θα έδειχνε παραμονή Πρωτοχρονιάς μαραθώνιο με ταινίες της Βουγιουκλάκη ή του Κωσταντάρα, πάω στοίχημα πως θα είχε τη μεγαλύτερη θεαματικότητα.

Εμείς, πάντως, έχουμε σωθεί με τις σειρές του BBC που παραγγέλνουμε εδώ: www.amazon.co.uk το παλιό, εν μέρει μαυρόασπρο Upstairs Downstairs, το ρίμεικ του Forsyte Saga, και το έξοχο τελευταίο Dοwnton Abbey  του οποίου είδαμε μόνο την πρώτη ενότητα και ευτυχώς συνεχίζεται και δε βλέπουμε την ώρα να βγει η συνέχεια σε DVD. Αυτά τα αγγλικά έργα εποχής, με τη συναρπαστική πλοκή και τους έξοχους ηθοποιούς, είναι η καλύτερη διασκέδαση για απομονωμένους στη μέση του τίποτε, σαν εμάς. Εσείς, που είσαστε στην πόλη, βγείτε τσάρκα και μαζευτείτε στα σπίτια φίλων, πηγαίνετε σινεμά και θέατρο και προπαντός σφραγίστε την τηλεόραση, προτού σας έρθει να κόψετε τις φλέβες σας…

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News