Στη Χίο βρέθηκα για πρώτη φορά πριν από τρία χρόνια για τη βάφτιση της μικρής Ηλέκτρας, καλεσμένος αγαπημένων φίλων. Τη χρονιά εκείνη (2012) ξεκίνησε και ο θεσμός του ημιμαραθωνίου της Χίου. Εκείνο το αποκαλόκαιρο δεν έτρεξα τον αγώνα γιατί έπεφτε ένα Σαββατοκύριακο νωρίτερα από τη βάφτιση. Αρκέστηκα, τότε, στη γνωριμία με το νησί και τις όμορφες γωνιές του. Η Χίος με μάγεψε. Με τον Κάμπο της, με τα τοπικά της προϊόντα, την κουζίνα και τις παραλίες της. Περισσότερο, όμως, αγάπησα τους ανθρώπους της. Το παραπάνω είναι μεν μια γενίκευση που εμπεριέχει την υπερβολή, καθότι δεν αναφέρομαι -όπως καταλαβαίνετε- σε όλους τους ανθρώπους του νησιού, αλλά είναι και μια πραγματικότητα. Η παρέα των αγαπημένων φίλων που με είχαν προσκαλέσει με καλοδέχτηκε και σύντομα με αντιμετώπιζε σαν ισότιμο μέλος. Κάπως έτσι, «δώσαμε τα χέρια» ότι θα τρέξουμε τον αγώνα όλοι μαζί την επόμενη χρονιά. Κι έτσι έγινε.

Στον περσινό ημιμαραθώνιο (2013) ήμουν εκεί. Απόλαυσα την όμορφη διαδρομή μέσα στα στενά του Κάμπου, περνώντας από τα παλιά αρχοντικά με την αίσθηση του πρωταγωνιστή κινηματογραφικής (αθλητικής) ταινίας. Μεγάλες «παχιές» σκιές με δρόσιζαν την ώρα του αγώνα και γελαστοί εθελοντές φρόντιζαν για την έγκαιρη και σωστή τροφοδοσία μου. Στον τερματισμό, μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε: μια τσάντα γεμάτη χιώτικα προϊόντα από όλες τις επιχειρήσεις του νησιού που υποστήριζαν τη διοργάνωση. Έχοντας τρέξει σε αρκετούς αγώνες ανά την επικράτεια, πρώτη φορά λάμβανα τέτοια «επιβράβευση» κατά τον τερματισμό μου. Η τσάντα περιείχε ένα σωρό πράγματα: καραμέλες μαστίχας, ισοτονικό, μπανάνα, τοπικό χυμό και ούζο, τοπικά γλυκά και τσίχλες, αλλά και αλοιφές για τα πέλματα και άλλα δρομικά αξεσουάρ. Κοινή συνισταμένη όλων των περιεχομένων της τσάντας: φυσικά, η χιώτικη μαστίχα, η ευλογημένη. Από τις ετικέτες των προϊόντων φαινόταν ότι όλος ο επιχειρηματικός κόσμος του νησιού είχε συσπειρωθεί προκειμένου να διοργανώσει έναν άρτιο αγώνα δρόμου. Τότε, σκέφτηκα, ότι τελικά οι Χιώτες δεν πάνε απλώς δυο-δυο, αλλά σχηματίζουν πολύ μεγαλύτερες παρέες που δουλεύουν δημιουργικά. Όλα τα παραπάνω εύκολα μας έκαναν να υποσχεθούμε ο ένας στον άλλον ότι θα ανταμώνουμε και θα τρέχουμε κάθε χρόνο στον αγώνα της Χίου.

Φέτος, συνεπείς στο ραντεβού μας, βρεθήκαμε στο νησί της μαστίχας (από το οποίο και σας γράφω) για να τρέξουμε και πάλι την Κυριακή 31/8. Οι συμμετοχές των δρομέων είχαν διπλασιαστεί σε σχέση με πέρυσι, όπως και το μέγεθος της τσάντας με τα «έπαθλα». Εντυπωσιακός ήταν, επίσης, και ο αριθμός των συμμετοχών από την πλευρά των γειτόνων Τούρκων. Ο αγώνας εν τω μεταξύ είχε αποκτήσει, δικαίως, μεγάλη αναγνωρισιμότητα. Και στο εσωτερικό της παρέας μας είχαν αυξηθεί οι συμμετοχές, τόσο στο «δεκάρι», όσο και στον ημιμαραθώνιο. Δεν θα σας μιλήσω για χρόνους και αποτελέσματα. Δεν είναι αυτό το θέμα μας, δεν τρέχουμε για αυτά. Θα ήθελα, όμως, να προτρέψω όλους τους φίλους δρομείς («τρεχαλατζήδες» μου αρέσει να τους αποκαλώ), που θα διαβάσουν το παρόν σημείωμα, να βάλουν στο αγωνιστικό τους «καλεντάρι» τον ημιμαραθώνιο της Χίου και όλους τους υπόλοιπους αναγνώστες να επισκεφτούν τον μαγικό αυτό τόπο με τους φιλόξενους ανθρώπους. Και το λέω με την απόλυτη ειλικρίνεια του Κεφαλλονίτη που… «ζηλεύει» και λιγάκι.

ΥΓ. 1: Η απολαυστική διαδρομή του αγώνα κρύβει και «παγίδες». Σε μια τέτοια έπεσα φέτος, «χαζεύοντας» τα σκιερά στενοσόκκακα, και έχασα μια στροφή χωρίς να το καταλάβω. Ακόμα και αυτή η «αναποδιά», όμως, στο μυαλό μου συγκαταλέγεται στα θετικά του αγώνα, καθότι προκάλεσε συζητήσεις, αστεία και «πειράγματα» στην παρέα. Για κάτι τέτοια τρέχουμε, ναι.

ΥΓ. 2: Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους φίλους Χιώτες που με έχουν δεχτεί στον τόπο τους, στα σπίτια τους και στην παρέα τους σα να με ξέρανε από παλιά, με μεγάλη συγκίνηση. Αγωνιστικούς χαιρετισμούς, λοιπόν, στους: Τέλη, Κατερίνα, Ηλέκτρα, Νικόλα, Δημήτρη, Μαρία, Σπύρο, Ελίνα, Βασίλη.

ΥΓ. 3: Και για να γίνει και λιγάκι χρηστικό το παρόν κείμενο, έχουμε και λέμε (επιγραμματικά – για να τα αναζητήσετε): Μαύρα Βόλια (παραλία), Χότζας (ο μάγειρας – μαραθωνοδρόμος στη χώρα), Αγριδιώτισσα (ταβέρνα στα Γρίδια), Περλέας (ξενώνας – παλαιό αρχοντικό του Κάμπου για διαμονή ή πρωινό), Mycafe (καφετέρια κοντά στο αεροδρόμιο για καφέ, σπιτικά γλυκά και όχι μόνο), καφεκοπτείο Ξενιάς (για παστελαριές και ξηρούς καρπούς), παγωτά Kronos (τα βρίσκετε σε πολλά σημεία), μασουράκια (τοπικά γλυκά) Αυγουστάκη και βέβαια το αγαπημένο Citrus, με γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες και λοιπά εδέσματα και το ξεχωριστό μουσείο Εσπεριδοειδών εντός του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News